Moja córka porzuciła swojego autystycznego syna 11 lat temu. Wychowywałam go sama. W wieku 16 lat stworzył aplikację wartą 3,2 miliona dolarów. Potem wróciła z prawnikiem, który domagał się zwrotu pieniędzy. Wpadłam w panikę. Nasz prawnik powiedział: „Możemy przegrać”. Ale mój wnuk spokojnie wyszeptał: „Pozwól jej mówić”.

Rachel pojawiła się w piątek w listopadzie 2010 roku z Ethanem, moim pięcioletnim wnukiem, i małym plecakiem. „Tylko na weekend, mamo” – powiedziała przy moich drzwiach. „Potrzebuję przerwy, proszę”.

Ethan stał obok niej, wpatrując się w podłogę na ganku, kołysząc się w przód i w tył, zakrywając uszy dłońmi, mimo że nie hałasowaliśmy. „Rachel, co…”

„Zadzwonię w niedzielę”. Już się odwracała, szybko idąc w stronę samochodu. Nie przytuliła Ethana, nie pocałowała go na pożegnanie. Po prostu odeszła. Patrzyłem, jak znikają jej tylne światła. Ethan nadal się kołysał.

Uczyłam w szkole podstawowej przez 35 lat i przez te wszystkie dekady miałam kilku uczniów z autyzmem, zawsze z asystentami i specjalistami, którzy zajmowali się najtrudniejszymi sprawami. Ale stojąc tam z wnukiem, zdałam sobie sprawę, że nie wiem prawie nic o życiu z tym. „Hej, Ethan” – powiedziałam cicho. „Chcesz wejść do środka?”

Nie spojrzał na mnie, nie ruszył się. Podniosłem jego plecak – za lekki jak na weekend. Otworzyłem szerzej drzwi i czekałem. Po minucie Ethan minął mnie i wszedł do domu, wciąż zasłaniając uszy. Lodówka szumiała; wzdrygnął się. Włączył grzejnik; zacisnął mocniej dłonie. Przykucnął w kącie przy półce z książkami. Przyniosłem mu wodę w żółtym plastikowym kubku, który trzymałem na jego rzadkie, krótkie wizyty. Spojrzał na niego, a potem znowu zaczął się kołysać.

Pierwsza noc była ciężka. Odmówił nuggetsów z kurczaka, makaronu, kanapki. W końcu zjadł trzy krakersy. Jeszcze gorzej było z pójściem spać. Krzyczał, kiedy próbowałam pomóc mu umyć zęby – nie płakał, tylko krzyczał, jakbym robiła mu krzywdę. Odpuściłam. Zrzucił koc, którym go okryłam. Zostawiłam go u stóp łóżka. Słyszałam, jak nucił przez całą noc – niski, powtarzalny dźwięk. Żadne z nas nie spało.