Moja córka szepnęła do telefonu: „Tata, chłopak mamy i jego kumple są tutaj. Są pijani i zakładają się, kto spędzi ze mną noc. Powiedział: »Jesteś tysiące mil stąd i nie możesz pomóc«”. Usłyszałam śmiech mężczyzny. „Twój tata cię zostawił, kochanie”. Powiedziałam jej: „Zamknij drzwi. Dziesięć minut”. Zadzwoniłam do mojego porucznika. „Przyprowadź wszystkich. Adres, który wysyłam”. Kiedy dotarliśmy, jej chłopak zobaczył konwój i zmoczył się.

Schował telefon do kieszeni i odwrócił się, by zobaczyć Kyle’a Holta – swojego zastępcę – obserwującego go wzrokiem pełnym wiedzy. Kyle miał trzydzieści sześć lat, był zbudowany jak linebacker i miał umysł na tyle bystry, że zapewniłby sobie miejsce w wywiadzie, gdyby nie wolał gry na boisku.

„Emily?” zapytał Kyle.

„Tak. Chce przyjść w ten weekend.”

„Czwarty raz w tym miesiącu”. W głosie Kyle’a nie było osądu, tylko obserwacja. „Wszystko w porządku?”

Jeremiasz zacisnął szczękę. „Christine mówi, że wszystko jest w porządku, ale Emily coraz częściej prosi, żeby tu przychodzić”.

„Twój były mąż ponownie się ożenił?”

„Nie, ale spotyka się z kimś od około sześciu miesięcy. Z facetem o imieniu Shane Schroeder. Emily niewiele o nim mówi.”

Kyle powoli skinął głową. „Dzieci są mądrzejsze, niż nam się wydaje. Wiedzą, że coś jest nie tak, zanim my to zauważymy”.

„Tak.” Jeremiasz patrzył, jak słońce chyli się ku horyzontowi. „To mnie martwi.”

Z perspektywy czasu rozwód był nieunikniony. Christine – znowu Kulie, w ciągu kilku miesięcy wróciła do nazwiska panieńskiego – wyszła za mąż za dwudziestodwuletniego żołnierza piechoty morskiej, który właśnie ukończył szkolenie oficerskie. Miała wtedy dwadzieścia lat, pracowała jako recepcjonistka medyczna w Oceanside i marzyła o założeniu rodziny i zbudowaniu normalnego życia.

Ale normalność była niemożliwa z człowiekiem, którego obowiązki obejmowały infiltrację wrogiego terytorium i przeprowadzanie ataków bezpośrednich. Jeremiah przegapił narodziny Emily, uwięzionej za liniami wroga w prowincji Helmand. Przegapił jej pierwsze kroki, pierwszy dzień w szkole, niezliczone poranki bożonarodzeniowe. Wrócił z misji jako obcy w swoim własnym domu, niosąc cienie, których Christine nie widziała, i rany, których nie potrafił wyjaśnić.

Kłótnie zaczęły się od drobnych gestów. Christine chciała, żeby odszedł z Korpusu, podjął pracę biurową i był obecny. Jeremiah próbował tłumaczyć, że bycie marines to nie to, co robi. To była jego natura. Kompromis nigdy nie nastąpił. Dystans między nimi rósł, aż stał się przepaścią, której żadne z nich nie mogło przekroczyć. Kiedy w końcu podpisali dokumenty, Christine była rozsądna w kwestii opieki nad dzieckiem. Wiedziała, że ​​Jeremiah bardzo kochał Emily, nawet jeśli z trudem to okazywał, jak zrobiłby to cywilny ojciec. Opieka nad dzieckiem była wspólna – Emily mieszkała głównie z Christine w Oceanside, a Jeremiah zabierał ją co drugi weekend i przez całe lato.

Działało przez dwa lata. Potem Christine poznała Shane’a Schroedera.

W piątek po południu Jeremiah podjechał pod dom Christine swoim czarnym Fordem F‑250. Okolica była klasy średniej, komfortowa – domy szeregowe z małymi ogródkami, kosze do koszykówki na podjazdach, amerykańskie flagi na gankach. Dom Christine stał na końcu ślepej uliczki, trawnik lekko zarośnięty.

Emily wpadła przez frontowe drzwi, zanim zdążył zaparkować, a plecak obijał jej się o ramiona. Rosła za szybko – była już wyższa od matki, z ciemnymi włosami Jeremiaha i wyrazistymi oczami Christine. Ale dziś coś było inaczej. Uśmiech nie dosięgnął tych oczu.

„Hej, tato”. Objęła go i przytrzymała dłużej niż zwykle.

„Hej, dzieciaku”. Przyjrzał się jej twarzy. „Wszystko w porządku?”

„Tak. Właśnie za tobą tęskniłam”. Odsunęła się, zerkając na dom. „Możemy iść?”

„Nie chcesz pożegnać się z mamą?”

„Jej tu nie ma. Jest u Shane’a.”

Jeremiasz poczuł ukłucie irytacji. „Wiedziała, że ​​cię odbieram”.

„Wiem”. Emily szybko wsiadła do ciężarówki, jakby chciała jak najszybciej odjechać.

Gdy odjeżdżali, Jeremiah dostrzegł srebrnego Dodge’a Chargera zaparkowanego po drugiej stronie ulicy, z przyciemnianymi szybami. Coś w nim było nie tak. Zanim zdążył to przetrawić, Emily zaczęła paplać o swoim tygodniu w szkole, a on dał się wciągnąć w jej opowieści.

Tego wieczoru, w jego mieszkaniu na terenie bazy, zamówili pizzę i oglądali filmy – to był ich rytuał. Ale Jeremiah zauważył, że Emily co chwila sprawdzała telefon, a jej twarz za każdym razem robiła się coraz bardziej napięta.

„Coś się dzieje?” zapytał w przerwie reklamowej.

Emily zawahała się. „Mama ostatnio dziwnie się zachowuje”.

„Dziwne jak?”

„Ona jest po prostu… inna. Bardziej nerwowa. Shane jest teraz w pobliżu bardzo często. Naprawdę, cały czas.”

„Nie lubisz go?”

Emily starannie dobierała słowa. „Jest dla mnie miły, kiedy mama jest w pobliżu. Ale kiedy jej nie ma…” – urwała.

Instynkt Jeremiasza – wyostrzony latami analizowania zachowań wrogów – postawił go w stan najwyższej gotowości. „Kiedy jej nie ma, co?”

„Mówi dziwne rzeczy. Komentuje, jak wyglądam albo co mam na sobie. I ma znajomych, którzy czasami przychodzą. Dużo piją i hałasują.”

„Czy kiedykolwiek dotykał cię w niewłaściwy sposób?”

„Nie. Nic z tych rzeczy. Po prostu czasami tak na mnie patrzy. To mnie niepokoi.”

Jeremiasz trzymał głos spokojnym tonem, choć furia narastała w nim za żebrami. „Czemu nie powiedziałeś mamie?”

„Próbowałam. Powiedziała, że ​​dramatyzuję. Że Shane po prostu próbuje być miły, a ja nie daję mu szansy”. Głos Emily się załamał. „Ona go naprawdę lubi, tato. Nie chcę jej psuć zabawy”.

„Emily, posłuchaj mnie”. Jeremiah odwrócił się do niej twarzą. „Twoje bezpieczeństwo i komfort są ważniejsze niż czyjeś uczucia – nawet twojej matki. Jeśli ten facet sprawia, że ​​czujesz się niekomfortowo, to ma znaczenie”.

„Obiecujesz, że nie zrobisz z tego wielkiej sprawy? Nie chcę, żeby mama się na mnie wściekła”.

Jeremiah obiecał, ale już planował. W poniedziałek rano porozmawia z Christine. A jeśli to nie zadziała, znajdzie inny sposób, żeby poradzić sobie z Shane’em Schroederem.

W poniedziałek rano Jeremiah zadzwonił do Christine przed pierwszym treningiem. Odebrała po czwartym sygnale, jej głos był rozkojarzony.

„Jeremiaszu. Czy z Emily wszystko w porządku?”

„Nic jej nie jest. Odwiozłem ją do szkoły godzinę temu. Musimy porozmawiać o Shane’ie”.

Chwila ciszy. „A co z nim?”

„Emily mówi, że on ją krępuje. Mówi rzeczy niestosowne”.