Moja matka zabrała dzieci na dwór, a kiedy moja sześcioletnia córka sięgnęła po inhalator, wyrwała go jej z rąk i wrzuciła do rzeki — „przestań z tym, oddychaj świeżym powietrzem” — powiedziała. Wróciwszy do domu, moja córka ledwo oddychała i osunęła się na ziemię. W szpitalu przekazano mi wiadomość… i podjęłam decyzję, która zmieniła wszystko dla nich.

„Poza tym musimy nauczyć ją, żeby nie przyciągała całej uwagi” — dodała moja matka, głos ostry z powodu urazy.

„Jacob prawie nic dziś nie robił, bo wszystko kręciło się wokół problemów oddechowych Emmy.”

„Niektóre dzieci po prostu robią za dużo dramatu” — podsumował mój ojciec, wygodnie siadając w swoim ulubionym fotelu, jakby to była normalna, zwykła wieczorna sytuacja.

„Będzie dobrze za kilka minut. Dzieci są odporne.”

Nie marnowałam ani sekundy. Wzięłam Emmę na ręce, jej małe ciało przerażająco lekkie, i pobiegłam do samochodu.

Jacob zaczął płakać, wołając mnie, ale nie mogłam się zatrzymać. Każda sekunda się liczyła.

Położyłam Emmę na tylnym siedzeniu, jej klatka piersiowa ledwo się poruszała, i ruszyłam do szpitala, włączając światła awaryjne, trąbiąc na każdym skrzyżowaniu, z modlitwą i przekleństwem w gardle.

Lekarze na oddziale ratunkowym zabrali ją natychmiast.

Zabrali ją na noszach, a ja przekazywałam historię medyczną, głos łamiąc się przy każdym słowie.

Pielęgniarka zaprowadziła mnie do małej, sterylnej poczekalni z ostrym światłem fluorescencyjnym i niewygodnymi plastikowymi krzesłami.

Siedziałam tam przez czterdzieści siedem minut, każda minuta wydawała się wiecznością, umysł pełen najgorszych scenariuszy.

W końcu wyszedł dr Morrison, z poważnym wyrazem twarzy. Usiadł obok mnie, i zanim jeszcze przemówił, wiedziałam, że coś jest bardzo nie tak.

„Pani Patterson, Emma jest teraz stabilna. Podaliśmy leczenie i oddycha z pomocą.”

Zrobił pauzę, a jej ciężar odebrał mi powietrze.

„Jednak doznała ciężkiego epizodu hipoksycznego — niebezpiecznego okresu, w którym jej mózg nie otrzymywał wystarczającej ilości tlenu.

Wykonaliśmy wstępne badania i martwią mnie wyniki.”

Dobierał słowa ostrożnie, w sposób uprzejmy, za co nie byłam wdzięczna.

„Musimy ją obserwować i wykonać bardziej szczegółowe badania, ale już teraz widać niepokojące oznaki wpływu neurologicznego.”

Te słowa uderzyły mnie jak fizyczny cios. „Jakie oznaki?”