Moja synowa uśmiechała się do mnie z politowaniem przed budynkiem sądu — dopóki nie usiadłem na krześle sędziego.

Nie poszedłem za nimi w stronę bramek wykrywających metale i wind publicznych.

Nie wytaczałem się na zimno, żeby czekać na autobus jadący z powrotem na moją cichą ulicę.

Skręciłem w lewo i poszedłem bocznym korytarzem z napisem TYLKO DLA SĄDOWNIKÓW I PRACOWNIKÓW. Szyld był nowy, nowocześniejszy niż ten stary, mosiężny, który pamiętałem, ale wąski korytarz za nim był taki sam: beżowy dywan, buczące świetlówki, delikatny zapach tonera i kawy z zakładu.

Drzwi na końcu korytarza otwierała karta magnetyczna, której już nie miałem, ale strażnik na posterunku jej nie potrzebował.

Frank pracował na tej stacji przez dwadzieścia lat.

Podniósł wzrok znad termosu, zobaczył mnie, a na jego twarzy pojawił się szeroki, chłopięcy uśmiech, który sprawiał, że wyglądał młodziej, niż sugerowała jego siwiejąca, krótko ostrzyżona fryzura.

„No cóż, będę” – powiedział. „Dzień dobry, sędzio Hayes. To zaszczyt gościć pana ponownie”.

Słowo „Sędzia” owinęło mnie niczym stary, znajomy płaszcz.

„Dzień dobry, Frank” – odpowiedziałem spokojnym głosem po raz pierwszy tego dnia. „Cieszę się, że wróciłem”.

Nie pytał, co tam robię. Nie kwestionował kardiganu ani wygodnych butów. Po prostu mnie przepuścił.

Ciężkie dębowe drzwi kliknęły; dźwięk był głęboki i solidny, niczym odgłos zamykania skarbca.

Hałas publicznego holu zniknął za mną, zastąpiony ciszą i spokojem wewnętrznego sanktuarium: sal sędziowskich, szatni, sal konferencyjnych, w których powstawały i rozpadały się kariery.

To był mój świat.

Mijałem portrety moich poprzedników ustawione wzdłuż ściany, twarze w czarnych szatach wpatrywały się w dół w sepii i kolorach. Głównie mężczyźni, z kilkoma kobietami pod koniec. Sędziowie, którzy służyli w hrabstwie Harrison od 1920 roku.

Mój portret wisiał jako trzeci od końca.

Marcus i Isabella przechodzili obok niego dziesiątki razy w drodze na inne sale rozpraw.

Nigdy nie spojrzeli w górę.

Nigdy mnie nie widzieli.

Dotarłem do szatni sędziowskiej. Na drzwiach wciąż widniał napis: SĄDOWNIA – WSTĘP TYLKO DLA PERSONELÓW UPOWAŻNIONYCH. Wewnątrz powietrze było cieplejsze, miękkie, przesiąknięte zapachem tkanin i starego drewna.

Gloria czekała.

Była moją asystentką przez trzydzieści lat – przez trzech sędziów naczelnych, dwa remonty i jedno zamknięcie sądu z powodu próby ucieczki oskarżonego. Teraz była asystentką naczelną całego sądu, a jej nazwisko wyryto na mosiądzu tuż przy głównym korytarzu.

„Eleanor” – powiedziała łagodnie, ale stanowczo. Jej ciemne oczy badały moją twarz, zaczerwieniony ślad na ramieniu, tam, gdzie Isabella mnie popchnęła. Zobaczyłem, jak zaciska szczękę i wiedziałem, że widziała wszystko.

„Jesteś na to gotowy?” zapytała.

Bardziej niż gotowi.

„Jestem już gotowa, Gloria” – powiedziałem.

Mój głos w końcu zaczął brzmieć jak mój własny.

Zdjęłam beżowy kardigan, mundur mojej uległości, i starannie położyłam go na krześle. Zdjęłam praktyczne balerinki, których Isabella zawsze nienawidziła.

Gloria wyjęła z szafy czarny szlafrok.

Był cięższy, niż pamiętałem – znajomy ciężar wełny, autorytetu i lat decyzji, które zmieniły życie ludzi.

Wyciągnęła ją. Wsunąłem w nią ręce.

Wewnątrz, małymi, złotymi literami wyszytymi na podszewce, nadal błyszczało moje imię.

SZANOWNA ELEANOR HAYES.

Naciągnęłam szlafrok na ramiona i odwróciłam się do lustra.

Siedemdziesięciotrzyletnia kobieta spojrzała na nią – pomarszczona, owszem, delikatna skóra na szyi zdradzała jej wiek. Ale nie była już ciężarem w kardiganie.

Zmarszczki wokół moich oczu nie były spowodowane tylko wiekiem; były też wynikiem lat zwężania ich, gdy patrzyłem na świadków na sali sądowej, na adwokatów, którzy próbowali blefować, na oskarżonych, którzy myśleli, że nigdy nie widziałem ich typowego kłamstwa.

Moje srebrne włosy nie były zaniedbane.

To była korona.

Moje ręce lekko drżały, gdy poprawiałam rękawy, ale nie było to spowodowane strachem.

To było z oczekiwania.

Wyjęłam z torebki okulary do czytania – te, które zarezerwowałam na ciężkie teksty prawnicze – i położyłam je na biurku. Potem wsunęłam je na nos, wcisnęłam na nos i odwróciłam się.

„Czekają na pana, Wasza Wysokość” – powiedziała Gloria.

Wasza Wysokość.