Moje rodzeństwo i kuzyni dokuczali mi przez całe życie, bo zostałem adoptowany. Nigdy nie spodziewali się, że nadejdzie dzień, w którym to ja będę się śmiał.

Miałam zaledwie trzy lata, kiedy moi adopcyjni rodzice zabrali mnie do domu.

Po latach starań o trzecie dziecko – córkę, która „uzupełniłaby” rodzinę – adoptowali mnie.

Z zewnątrz wyglądało idealnie: dwóch starszych braci, mała dziewczynka i przytulny dom pełen miłości.

Ale za zamkniętymi drzwiami było daleko od ideału.

Liam i Josh, dwa i pięć lat starsi ode mnie, traktowali mnie jak niedoskonałość w ich idealnym rodzinnym obrazie.

Kiedy naszych rodziców nie było w pobliżu, szeptali do siebie rzeczy, których żadne dziecko nie powinno słyszeć.

Ot tak dla przykładu.

„Nie jesteś jedną z nas, Ivy”.

„Jesteś tylko dodatkiem”.

„To przez ciebie mama i tata są zawsze zmęczeni”.

I na tym się nie skończyło. Nasze siostrzenice – Emma, Chloe, Ryan, Ava, Noah i Blake – również się przyłączyły.

Śmiali się z mojego wyglądu i ubioru, zwracając uwagę, że moje zdjęcia z dzieciństwa zniknęły z kominka.

Dorośli nie interweniowali.
Ciocia Deborah traktowała mnie jak szum w tle. Wujek Frank nigdy na mnie nie patrzył. Nawet sąsiedzi szeptali – „do puszki na jałmużnę” – mówili.

Ot tak dla przykładu.
Jedyną osobą, która sprawiała, że czułam, że nie jestem pomyłką, był dziadek Walter.

Siadał mnie na kolanach i opowiadał mi historie: o łowieniu ryb w dzieciństwie, o babci i szkolnych potańcówkach.

Uczył mnie ogrodnictwa, cerowania podartych dżinsów i zarzucania wędki. Kiedy inni rzucali mi wyzwania na spotkaniach rodzinnych, on zawsze był gotowy, żeby mnie powstrzymać.

„Nie dotykaj mojej dziewczyny” – warczał, zanim wsunął mi pączka albo babeczkę w kuchni, jak w tajnym pakcie.

A potem, tuż po moich osiemnastych urodzinach, wszystko się zmieniło.

Moi rodzice zginęli w wypadku samochodowym, wracając z weekendowego wyjazdu. Padał deszcz. Ciężarówka przejechała na czerwonym świetle.

Tylko dla ilustracji.