* Na przyjęciu rocznicowym w kawiarni moja teściowa szepnęła do syna: „Skoro wszyscy są, idź i wymień zamki w jej mieszkaniu!”. Mój mąż skinął głową i zniknął na godzinę. Wrócił bielszy niż obrus i wychrypiał: „Mamo… jest tam…”.

Rocznica zapowiadała się radosnie. Goście się zebrali, stół był nakryty, a gratulacje płynęły strumieniami, ale kobieta, która była tu obecna, nie zauważyła, jak jej teściowa szepcze coś mężowi do ucha. „Skoro już przy tym jesteśmy, idź i wymień zamki w jej mieszkaniu”.

Syn posłusznie skinął głową i zniknął za drzwiami. Godzinę później wrócił, z twarzą bielszą niż obrus, ledwo mogąc wykrztusić: „Mama jest”. I z dziwną pustką.

Dasza siedziała w kuchni, trzymając w rękach zapieczętowane kartki papieru, nie mogąc uwierzyć, że te papiery oznaczają koniec siedmiu lat jej życia. Mieszkanie pozostało jej. Całe.

Całkowicie. Sąd wziął pod uwagę jeden prosty fakt, który Kirył przez te wszystkie lata ignorował: to ona płaciła ratę kredytu hipotecznego.

Jeden. Co miesiąc. Bez opóźnień, bez próśb o pomoc.

Kirill pracował tu i tam. Zawsze coś obiecywał, opowiadał o perspektywach, o znajomościach, które miały się wkrótce rozwinąć. A ona przelewała pieniądze do banku, oszczędzała na lunchach i z premii.

Oto wynik. W chłodnym brzmieniu orzeczenia sądu stwierdzono, że obywatelka Daria Siergiejewna Riabinina ma prawo własności do jednopokojowego mieszkania przy ul. Czokołowskiej 10, lokal nr 42. Jej były mąż nie ma nic wspólnego z tą nieruchomością.

Dasza upiła łyk kawy i zerknęła na zegarek. Kirył miał odebrać swoje rzeczy za pół godziny. Celowo wybrała dzień powszedni, w którym pracowała zdalnie.

Nie chciała, żeby szperał po mieszkaniu pod jej nieobecność. Od dawna mu nie ufała. Dzwonek do drzwi zadzwonił dokładnie o drugiej po południu.

Kirył stał w drzwiach z dużą torbą podróżną i winnym wyrazem twarzy. Dasza zapamiętała ten wyraz twarzy przez siedem lat małżeństwa. Opadające kąciki ust, niski, surowy wzrok, próba udawania skruchy.

„Cześć” – mruknął, przekraczając próg. „Szybko, zaraz wrócę”. „Nie spiesz się” – odpowiedziała Dasza spokojnie.

„Po prostu wpadnij i posprzątaj, jak będziesz gotowy”. Kirill skinął głową i wszedł do pokoju. Dasza została w kuchni…