* Na przyjęciu rocznicowym w kawiarni moja teściowa szepnęła do syna: „Skoro wszyscy są, idź i wymień zamki w jej mieszkaniu!”. Mój mąż skinął głową i zniknął na godzinę. Wrócił bielszy niż obrus i wychrypiał: „Mamo… jest tam…”.

Słuchała, jak otwiera szafę, wyciąga pudełka po butach i grzebie w szufladach komody. To było dziwne uczucie – patrzeć, jak resztki czyjejś obecności znikają z twojego życia. Powinno to być bolesne, ale zamiast tego ogarnęło ją poczucie oderwania, jakby nic z tego nie miało miejsca.

Czterdzieści minut później pojawił się Kirill z wypchanym workiem i dwoma plastikowymi torbami. „Dasz” – zaczął, zatrzymując się w drzwiach. „Rozumiem, że nie poszło tak, jak planowaliśmy, ale…” „Kirill” – przerwała Dasza, nie odrywając wzroku od laptopa.

„Nic nie planowaliśmy. Ja zaplanowałem, zapłaciłem i dałem radę. Ty po prostu żyłeś”.

Przełknął ślinę i przeniósł ciężar ciała. „Mama powiedziała, że ​​mogę u niej zostać, dopóki nie znajdę czegoś dla siebie”. „Oczywiście, mamo” – powiedziała Łada Michajłowna.

Dasza uśmiechnęła się, ale milczała. „Co możesz powiedzieć? Trzydziestopięcioletni mężczyzna ucieka do matki, bo nie potrafił ułożyć sobie życia. To naturalne”.

„Powodzenia” – wydusiła. „Zostaw klucze na półce”. Kirill położył pęk dwóch kluczy.

„Z mieszkania i ze skrzynki pocztowej” – skinął posłusznie głową i wyszedł. Drzwi zamknęły się za nim z cichym kliknięciem. Dasza siedziała w kuchni jeszcze dziesięć minut, po prostu patrząc przez okno.

Deszcz przybierał na sile, zostawiając nierówne smugi na szybie. W środku było pusto, ale spokojnie. Tego samego wieczoru Łada Michajłowna powitała syna z otwartymi ramionami.

Mieszkała w trzypokojowym mieszkaniu w budynku z łuszczącym się tynkiem i skrzypiącą windą. Mieszkanie było umeblowane meblami z lat dziewięćdziesiątych: ciężką, ciemną drewnianą meblościanką, zniszczoną sofą, dywanami na ścianach i zapachem barszczu i mdłych perfum, którymi Łada Michajłowna wlewała do nawilżacza powietrza. „No, synu, jesteś z powrotem w domu” – powiedziała, klepiąc Kiryła po ramieniu.

„Mówiłem ci, że ten pomysł do niczego dobrego nie doprowadzi”. Kirill zdjął kurtkę i rzucił torbę w kąt. „Mamo, nie rób tego teraz”.

„Czego nie powinnam robić? Mówić prawdy?” Łada Michajłowna weszła do kuchni i wyjęła garnek z lodówki. „Zawsze wiedziałam, że ona nie jest dla ciebie odpowiednia. Za mądra, za niezależna.

„Daj im wolną rękę, a po prostu usiądą ci na karku i będą machać nogami”. Kirill opadł ze zmęczeniem na krzesło. „Ona po prostu… chciała, żebym więcej zarabiał, żeby pomóc w spłacie kredytu hipotecznego”.

„Ha!” Łada Michajłowna nalała barszczu do misek i postawiła jedną przed synem. „A czyje to było pierwotnie mieszkanie?” „Moje. Przeniosłam je na ciebie dziesięć lat temu.

Myślałam, że założysz normalną rodzinę, że będę miała wnuki. Ale ona pozwała mnie o to, jakby to były jej własne pieniądze. „Mamo, sąd orzekł”.

„Sąd?” prychnęła Łada Michajłowna. „W dzisiejszych czasach nasze sądy zawsze rozstrzygają na korzyść kobiet. Pewnie płakała tam, że tylko ona to zrobiła”.

„A to, że to nasze mieszkanie, że tak powiem, rodzinne, nikomu nie przeszkadza”. Kirill milczał, popijając barszcz. Kłótnia z matką nie miała sensu.

Zawsze uważała, że ​​Dasza nie jest godna ich rodziny – zbyt prosta, zbyt biedna, zbyt uparta. Łada Michajłowna marzyła o innej synowej, z szanowanej rodziny, z koneksjami i spadkiem. Zamiast niej znalazła ekonomistę z regionu, który harował w bankach i nie czuł potrzeby ciągłego konsultowania się z teściową.

„Wiesz” – wycedziła Łada Michajłowna, siadając naprzeciwko niego – „to mieszkanie zawsze było nasze i powinno pozostać nasze”. Kirył podniósł wzrok. „Mamo, decyzja sądu jest ostateczna; wszystko jest zapisane”.

„Można się odwołać od tej decyzji” – warknęła Łada Michajłowna – „albo można znaleźć inne rozwiązanie”. „Jakie rozwiązanie?” Uśmiechnęła się, ale zabrzmiało to drapieżnie. „Zastanowię się”.

„Mam przyjaciół, którzy rozumieją te sprawy”. Kirył wzruszył ramionami i kontynuował jedzenie. Łada Michajłowna już zastanawiała się, do kogo zadzwonić.

Miała stare znajomości, ludzi, którzy za butelkę koniaku mogli jej podpowiedzieć, jak obejść prawo. Nie jak je złamać, ale jak je obejść. Cienka granica, ale istniała.

Następnego dnia, gdy Kirył szukał pracy u znajomych, Łada Michajłowna zadzwoniła pod numer swojego starego przyjaciela, Witalija Siemionowicza. Kiedyś pracował w kancelarii prawnej, a potem przeszedł na freelance i pracował jako prywatny konsultant. Nie był najbardziej sumiennym fachowcem, ale był kompetentny. Spotkali się w małej kawiarni niedaleko metra i zamówili herbatę.

Łada Michajłowna wyjaśniła sytuację. Witalij Siemionowicz słuchał, kiwał głową i zanotował coś w swoim notatniku. „Widzi pani, Łado Michajłowno” – zaczął, gdy skończyła – „jeśli orzeczenie sądu już się uprawomocniło, trudno się od niego odwołać. Potrzebne są nowe okoliczności, nowe dowody, a sądząc po pani zeznaniach, żadnych nie ma”.

„Ale musi być jakieś inne rozwiązanie” – nalegała. Witalij Siemionowicz pocierał nasadę nosa, myśląc. „Jest jeden plan, ale powiedzmy, nie do końca legalny; a raczej jest w szarej strefie”.

„Co?” „Jeśli była żona twojego syna dobrowolnie opuści mieszkanie na co najmniej jeden dzień, a on w tym czasie wymieni zamki i się wprowadzi, możesz ustalić precedens faktycznego zamieszkania. Wtedy będziesz mógł udowodnić w sądzie, że faktycznie opuściła mieszkanie, nigdy w nim nie mieszkała i nie płaciła rachunków za media. To długi proces, ale czasami się udaje”.

Łada Michajłowna zmarszczyła brwi. „Więc musi gdzieś jechać?” „No tak, w podróż służbową, na wakacje, do krewnych. Najważniejsze, że jest daleko i nie może szybko wrócić”.

Tymczasem twój syn wymienia zamki, wprowadza się i zaczyna płacić rachunki za media na swoje nazwisko. I to wszystko, reszta to tylko kwestia techniki. – Ale ona zadzwoni na policję.

„Policja” – poprawił Witalij Siemionowicz. „Oczywiście, że go wezwą. Ale jeśli pani syn przedstawi jakiekolwiek dokumenty potwierdzające, że mieszkanie było wcześniej na niego zarejestrowane, jeśli powie, że wyprowadziła się sama i opuściła mieszkanie, policja nie będzie prowadzić dochodzenia na miejscu”.

Powiedzą: „Proszę iść z tym do sądu”. Ale podczas gdy postępowanie jest w toku, on już tam mieszka. Fakt jego zamieszkania jest oczywisty.

Łada Michajłowna powoli skinęła głową, analizując informację. Plan wydawał się ryzykowny, ale nie beznadziejny. Najważniejsze było znaleźć moment, w którym Dasza opuści mieszkanie albo zniknie na dłużej…