Na przyjęciu z okazji narodzin dziecka mój mąż-milioner owinął ją diamentowym naszyjnikiem i wyszeptał: „Dla naszego dziecka”. Uśmiechnęłam się tylko. Kiedy otworzyła mój prezent, a on przeczytał: „Wynik ustalenia ojcostwa: niezgodny”, jego twarz zbladła, a ja w końcu poczułam się tego dnia cała…

Mój mąż milioner podarował jej diamenty na baby shower — więc włożyłam do środka wyniki testu na ojcostwo…

Mój mąż uklęknął na pluszowym dywanie, wręczając aksamitne pudełko swojej promiennej pani, podczas gdy cały klub wiejski bił brawo tej idealnej, rodzinnej chwili. W środku pudełka znajdowały się diamenty warte pięćdziesiąt tysięcy dolarów, ale pod jedwabną wyściółką znajdowała się biała koperta, którą sama tam włożyłam.

Zawierała jedną rzecz, której nie dało się naprawić pieniędzmi:

Wyniki badań DNA dowodzą, że dziecko, którego narodziny świętował, nie należy do niego.

Nazywam się Harper Quinn i przez ostatnie trzy godziny wpatrywałam się w odbicie głupca w sięgających od podłogi do sufitu oknach naszego penthouse’u. Pode mną światła zatoki Hian zakorkowały się w złotą rzekę ruchu, nieświadoma, że ​​tu, na czterdziestym drugim piętrze, kolacja z okazji trzeciej rocznicy ślubu przeradza się w cichą tragedię.

Wołowina Wagyu dawno straciła swój smak. Świece wypaliły się do połowy, spływając woskiem po nieskazitelnym lnianym obrusie, który sama wyprasowałam. Mój telefon leżał ekranem do dołu na marmurowej wyspie. Ostatnia wiadomość od Cole’a Maddoxa, wysłana o 18:30, brzmiała po prostu:

Już prawie skończyliśmy.

Była już godzina 9:45.

Wiedziałam, że lepiej nie pisać ponownie. Na początku, kiedy jeszcze czarował mnie fartuchem, opóźnienie oznaczało przebitą oponę albo niespodziewany przyjazd z kwiatami. Teraz, jako żona mężczyzny, którego twarz zdobiła okładkę „Tech Monthly”, opóźnienie zazwyczaj oznaczało, że nie jestem priorytetem.

Ale dziś wieczorem miało być inaczej.

Dziś wieczorem była rocznica. Dziś wieczorem mieliśmy omówić harmonogram kolejnej rundy zapłodnienia in vitro.

Zadzwonił dzwonek windy – cichy, uprzejmy dźwięk, który agresywnie rozniósł się echem po cichym mieszkaniu. Wyprostowałam się, wygładzając szmaragdowy jedwab sukienki. To był kolor, który, jak mawiał, podkreślał moje oczy. Teraz zastanawiałam się, czy w ogóle spojrzy wystarczająco wysoko, żeby je zobaczyć.

Cole wszedł.