Nacisnęłam przycisk „odtwórz”.

Nacisnęłam przycisk „odtwórz”. W pokoju zapadła cisza tak gęsta, że niemal można było ją kroić nożem. Kapitan i młody sierżant zbliżyli się nieco, jakby dźwięk nagrania przykuł ich uwagę bardziej niż cokolwiek innego tego dnia.

Z głośnika telefonu rozbrzmiał szeptany, lekko zachrypnięty głos Marianne — mojej teściowej.

— Nie wiem, co mam robić, naprawdę. Zaległości się piętrzą, bank dzwoni codziennie… Jeśli nie spłacę w tym tygodniu, zajmą mi konto. Broszka z granatem… ta po mamie… może jeszcze coś za nią dostanę… Może powiem, że ją zgubiłam… albo że ktoś mi ją zabrał. Byle tylko się nie wydało, że to celowe.

W tle słychać było jej ciężkie westchnienie. Potem znowu głos:

— Peter nie może się dowiedzieć. Irina… ona nigdy by tego nie zrozumiała. Będą myśleć, że oszalałam. Ale ja po prostu nie mam wyjścia…

Wyłączyłam nagranie. W pokoju zaległa cisza. Ciężka, duszna. Peter zamarł, patrząc na matkę z niedowierzaniem. Marianne natomiast blado pochyliła głowę, jakby ktoś właśnie zdjął z niej maskę, której trzymała się przez całe życie.

Kapitan odchrząknął cicho i powoli zamknął notes.

— Cóż… pani Marianne, z punktu widzenia prawa ta sytuacja wygląda zupełnie inaczej niż opisała ją pani wcześniej.

— Ja… nie miałam złych intencji… — zaczęła, ale głos jej zadrżał.

— Zarzuciła pani tej kobiecie kradzież. To poważne oskarżenie — chłodno zauważył kapitan. — A teraz słyszymy, że miała pani własne powody, by “zniknęła” broszka.

Peter wciąż milczał. Patrzył to na mnie, to na matkę. W jego oczach pojawiło się coś pomiędzy żalem a niedowierzaniem.

— Irino… — wyszeptał w końcu. — Nie wiedziałem…