Nigdy nie pomyślałbym, że potrącenie przez samochód może się przydarzyć.

Lucy kiedyś wystąpiła, że ​​ma kochającą rodzinę i życie. Ale pozie nic z jej świata nie odpowiedzialne.

Wszystko jednak się zmieniło, gdy samochód o mały jej nie potrącił.

To zostało rozpoznane dawno temu, a jego życie zaczęło być podejmowane nowego kierunku.

Kiedy wpadłam na tamto rodzinne zdjęcie, śmiech zdawał się rozbrzmiewać w mojej głowie, szydząc z tego, co straciłam.

Otarłam kurz ze zdjęcia i skupiłam się na szczęściu wypisanym na ich twarzach – beztroskie, emitujące uśmiechy, wszyscy razem, w spokoju.

Przełknęłam ślinę i poczułam łzy napływające do oczu, myśląc o Harrym, moim własnym synu, który teraz był dla mnie stracony.

Nie odbieram moich połączeń telefonicznych, które nie są odbierane przez moją wersję.

Mój niewierny mąż James zadbał o to, przekonując się, że do ja odeszłam, że ich porzuciłam.

— Lucy, wszystko w porządku? — głos pani Kinsley wyrwał mnie z zamyślenia, przywracając do rzeczywistości jej nieskazitelnego domu.

— Och, tak, pani Kinsley — powiedziałem, szybko ocierając oczy i zmuszając się do słabego uśmiechu.

— W porządku. Po prostu jestem trochę… pozostałości.