O 5 rano moja córka pojawiła się zapłakana, cicho opowiadając mi, co zrobił jej mąż. Jestem chirurgiem, więc chwyciłam narzędzia i poszłam „złożyć wizytę” zięciowi. Zanim wzeszło słońce, już się obudził – a na jego twarzy malowała się czysta panika.

Położyłam Marin do łóżka w swoim pokoju i podałam jej łagodny środek uspokajający. Potem usiadłam w kuchni z mocną kawą. Była 5:20 rano, dwie godziny do mojej zmiany, ale nie mogłam zasnąć. Mroczne, zimne myśli krążyły mi po głowie. Co robić? Zgłosić sprawę na policję? Marin by tego nie zrobiła. Znam ją. Rozwód? Tobias by się opierał, przeciągał. A dziecko miało urodzić się lada dzień. Rozmawiać z nim? Bez sensu. Tacy ludzie rozumieją tylko jedno: siłę.

Wtedy wpadł mi do głowy pomysł, zimny i wyraźny jak ostrze skalpela. Jestem chirurgiem. Mam dostęp do leków. Mam wiedzę. Mam narzędzia. Nie, nie zamierzałem mu zrobić krzywdy. Nie jestem przestępcą. Ale zamierzałem dać mu nauczkę, którą zapamięta do końca swojego nędznego życia. Czemu nie?

Plan powstał z szybkością i precyzją zabiegu chirurgicznego. W szpitalu miałem dostęp do apteki z lekami, w tym silnymi środkami nasennymi i zwiotczającymi mięśnie – lekami, które mogły wywołać paraliż bez zagrażania życiu. Efekt jednak byłby przerażająco imponujący. Potrzebowałem również narzędzi chirurgicznych. Oczywiście nie do operacji, ale dla teatralnego efektu.

Poszedłem do mojego domowego gabinetu lekarskiego, małego gabinetu, w którym trzymałem książki medyczne i kilka narzędzi ratunkowych. Wyjąłem mały zestaw chirurgiczny: skalpele różnych rozmiarów, zaciski, igłotrzymacze, wszystko sterylne i osobno zapakowane. Zastanowiłem się przez chwilę i dodałem kilka ampułek z solą fizjologiczną i kilka strzykawek. Scena musiała być przekonująca.

O 7:00 rano zadzwoniłem do pracy i powiedziałem, że mam pilne sprawy rodzinne i że wezmę dzień wolny. Mój szef, Gavin, dobry człowiek, nie wtrącał się. Powiedział tylko: „Adele, jeśli czegoś będziesz potrzebować, daj znać”.

Podziękowałem mu i się rozłączyłem. Marin wciąż spała, jej oddech był równy, a twarz w końcu spokojna. Daj jej odpocząć. Miałem pracę do wykonania.

Mieszkanie Tobiasa i Marina znajdowało się pół godziny drogi stąd, w nowym, ogrodzonym budynku z portierem przy wejściu. Miałem klucze; Marin dał mi zapasowy na wszelki wypadek. Portierka, pani Iris, pulchna kobieta około sześćdziesiątki o miłej twarzy, rozpoznała mnie.

„Och, Adele, odwiedzasz młodych? Nie widziałem Marina dziś rano.”

„Wczoraj wieczorem źle się czuła, więc zabrałem ją do siebie” – odpowiedziałem, starając się brzmieć spokojnie.

„Och, ale ona zaraz pęknie! Czy zaczęła rodzić?” – martwiła się pani Iris.

„Nie, nie, fałszywy alarm. Przyszedłem tylko po kilka rzeczy dla niej.”

Pani Iris skinęła głową i wróciła do telewizora, na którym leciał poranny talk-show. Wjechałem na siódme piętro i cicho otworzyłem drzwi. W mieszkaniu panowała cisza, jedynie dobiegał z sypialni dźwięk chrapania. Tobias spał. Idealnie.

Wszedłem do kuchni. Na stole stała na wpół pusta butelka whisky. Najwyraźniej po wyjściu Marina próbował utopić poczucie winy w alkoholu, o ile w ogóle je miał. W szafce znalazłem jego ulubiony kubek, ten z napisem „Najlepszy Szef”, prezent od kolegów. Wyjąłem z torby midazolam, lek stosowany do sedacji zabiegowej. Nabrałem niewielką dawkę do strzykawki – niegroźny, ale wystarczający, by zapewnić głęboki sen bez snów przez dwie do trzech godzin. Opróżniłem strzykawkę do kubka i nalałem świeżej kawy z ekspresu. Zapach kawy go budził; Marin powiedział mi, że nie może zacząć dnia bez mocnego espresso.

Rzeczywiście, po jakichś dziesięciu minutach usłyszałem kroki z sypialni. Tobias wszedł do kuchni w bieliźnie i podkoszulku, z potarganymi włosami i zmarszczkami na twarzy od snu. Zamarł na mój widok. „Adele? Co ty tu robisz?”

„Dzień dobry, Tobiasie. Przyszedłem porozmawiać o mojej córce. Kawy?” – wskazałem na kubek.

Zmarszczył brwi, ale przyjął to i wziął duży łyk. „Gdzie jest Marin?”

„Ze mną. I ona tam zostaje.”

„Dlaczego? To moja żona.”

„Żona, którą biłeś.”

Wzdrygnął się, chcąc coś powiedzieć, ale uniosłem rękę. „Nie próbuj zaprzeczać. Widziałem ślady. Jestem lekarzem, Tobias. Potrafię odróżnić siniak od przypadkowego urazu”.

Wziął kolejny łyk kawy i usiadł przy stole. „To jej wina. Naprzykrza się swoimi żądaniami. «Domek za pięćset dolarów», mówi”.

„I to jest powód, żeby uderzyć kobietę w ciąży?”

Wzruszył ramionami. „Nie uderzyłem jej. Po prostu… trochę ją popchnąłem”.

Midazolam zaczął działać. Widziałem, jak Tobias pociera oczy i ziewa. „Chyba chce mi się spać. Może przesadziłem zeszłej nocy” – mruknął.

„A może się położysz? Poczekam” – zasugerowałam słodkim głosem.

Spojrzał na mnie podejrzliwie, ale powieki miał już ciężkie. „Może porozmawiamy później”. Wstał, zachwiał się i wrócił do sypialni. Odczekałem piętnaście minut, a potem poszedłem sprawdzić. Był nieprzytomny.

Teraz zaczęła się interesująca część.

Wróciłem do kuchni, sprzątnąłem stół w jadalni i przetarłem go alkoholem. Sterylność przede wszystkim, nawet jak na teatralną aranżację. Rozłożyłem narzędzia: skalpele, zaciski, nożyczki, igłotrzymacze. Wszystko lśniło zimnym, metalicznym połyskiem w porannym świetle. Wziąłem ampułki i strzykawki i ułożyłem je w równych rzędach. Następnie przyniosłem czyste ręczniki z łazienki i rozłożyłem je na stole. Scena wyglądała imponująco, jakby ktoś przygotowywał się do poważnej operacji.

Ale to był dopiero początek. Wyjąłem z torby kartkę papieru i długopis. Napisałem dużymi, wyraźnymi literami:

Tobiasie Danielsie,
Ty, Jonaszu, obudzisz się za godzinę. Ty, Jonaszu, masz wybór.
Opcja pierwsza: dobrowolnie składasz pozew o rozwód, nie rościsz sobie praw do dziecka, płacisz alimenty i znikasz z życia Marin na zawsze.
Opcja druga: wykorzystuję swoje umiejętności zawodowe, żebyś nigdy więcej nie podniósł ręki na kobietę. Wybór należy do ciebie.
PS Nie myśl, że to żart. Jestem chirurgiem z 25-letnim doświadczeniem. Mogę ci zrobić takie rzeczy, że nawet nie dowiesz się, co się stało, aż będzie za późno.
PS Dotknij jeszcze raz mojej córki, a następnym razem nie będę taki miły.

Położyłem notatkę na widoku obok narzędzi. Ale to nie wszystko. Wróciłem do sypialni, w której spał Tobias. Ostrożnie ściągnąłem mu kamizelkę; nie poruszył się. Na jego klatce piersiowej i brzuchu narysowałem linie jodyną, taką, jaką zazwyczaj robi się przed operacją, aby zaznaczyć nacięcia. Wyglądało to przerażająco realistycznie. Następnie założyłem rękawiczki chirurgiczne, maskę i czepek – cały ekwipunek z mojej torby. Usiadłem na krześle przy łóżku i czekałem.

Tobias zaczął się budzić jakieś dwie godziny później. Najpierw jęknął, potem otworzył oczy i próbował się skupić. „Co… się dzieje?” – mruknął.

„Budzisz się. Dobrze” – powiedziałem, nie zdejmując maski.

Odwrócił głowę, zobaczył mnie w pełnym kombinezonie chirurgicznym i drgnął. „Co do cholery?” Próbował wstać, ale położyłem dłoń w rękawiczce na jego piersi.

„Leż spokojnie. Musisz coś zobaczyć.”

Spojrzał w dół, zobaczył linie jodu krzyżujące się na jego ciele i zbladł. „Co… co mi zrobiłeś?”

„Nic. Jeszcze. Chodźmy do kuchni. Tam wszystko ci wyjaśnię.”

Zataczając się, Tobias wstał z łóżka, z nogami uginającymi się pod ciężarem resztek narkotyku. Poszliśmy do kuchni i kiedy zobaczył narzędzia rozłożone na stole, chwycił się framugi drzwi, żeby się podeprzeć. „Jesteś psychopatą” – wyszeptał.

„Nie. Jestem matką. Przeczytaj notatkę.”

Drżącymi rękami wziął kartkę i przeczytał ją, a potem jeszcze raz. „To szantaż. Pójdę na policję”.