Obiecał, że będzie, ale zamiast tego została porzucona na terminalu. Jego „pilna podróż służbowa” była tylko kłamstwem – wygrzewał się na słońcu nad oceanem. Gdy próbowała powstrzymać łzy, zadzwonił telefon. Głos w słuchawce oderwał ją od ostatnich złudzeń.

Claire zawsze była dobrą księgową. Skrupulatna, dbała o szczegóły, potrafiła wycisnąć maksimum korzyści z każdej sytuacji. Te cechy były cenione w pracy, ale w domu, jak zaczynała zdawać sobie sprawę, były przekleństwem. Pięć lat małżeństwa nauczyło ją jednej fundamentalnej prawdy: jej mąż, Mark, był przyzwyczajony do życia, w którym wszystko magicznie się układało. A ona była czarodziejką.

Te wakacje nad morzem były tego doskonałym przykładem. To był jej pomysł, jej pieniądze i niezliczone godziny spędzone na szukaniu najlepszych lotów, rezerwowaniu idealnego hotelu z widokiem na morze i planowaniu wycieczek, aby Mark się nie nudził. Mark, oczywiście, nie brał w tym udziału. Był zajęty. Bardzo zajęty. W pracy, z przyjaciółmi, w garażu – zawsze był powód, by delegować żmudną pracę organizacyjną Claire. A potem, gdy wszystko było już idealnie zorganizowane, opowiadał kolegom z miną bohatera-zwycięzcy, jak „szaleje” na swoje dwie ulubione kobiety.

Claire tylko się uśmiechała i nic nie mówiła. To była jej rola. Była cichym, skutecznym wsparciem dla komfortu wszystkich innych.

Ale dziś, w taksówce w drodze na lotnisko, coś w niej zaczęło drżeć. Eleanor, jej teściowa, rządziła z tylnego siedzenia niczym królowa na sfatygowanym tronie, rozpoczynając już swoją zwykłą litanię skarg.

„Claire, jesteś pewna, że ​​wszystko sprawdziłaś? Nie zapomniałaś paszportów? A co z ubezpieczeniem? Wiesz, jaki roztargniony potrafi być mój Mark, trzeba go pilnować jak jastrzębia”.

Mark, siedzący obok Claire, nawet nie drgnął. Wpatrywał się w telefon, udając, że nie słyszy. Claire westchnęła, wymuszając na głosie spokój, którego nie czuła. „Wszystko w porządku, Eleanor. Wszystkie dokumenty są u mnie, ubezpieczenie załatwione, bilety wydrukowane. Proszę, nie martw się”.

„Jak mogę się nie martwić, skoro wszystko spoczywa na twoich barkach?” – prychnęła Eleanor. „Młodzież jest dziś taka nieodpowiedzialna. Teraz, za moich czasów…”