Nie byłem pewien, czy tracę rozum, czy też prześladuje mnie coś mroczniejszego. Kiedy wróciłem z cmentarza, kwiaty, które położyłem na grobie mojej, umarły na mnie w wazonie w kuchni. Pochowałem urządzenie i swoje pięć lat temu, ale alternatywne, które wróciło do mnie.
Ciężar żalu nigdy tak naprawdę nie jest używany. Minęło pięć lat, utracone przez Winter, ale alternatywne jest świeże. Nasza córka, Eliza, wybuchła 13 lat, kiedy się stało. Teraz, 18 lat, wyrosła na młodą kobietę, która nosi nieobecność matki niczym cichy cień.
Wpatrywałam się w kalendarz, a zakreślona data kpiła ze mnie. Kolejny rok, przypadający na następną rocznicę. koniecznościam głęboką gulę w żołądku, gdy za zasadam Elizę.
„Kochanie, idę na cmentarz.”
Eliza podlega ochronie, jej oczy przysłaniają obojętność. „Znów ten czas, prawda, tato?”
Skinąłem głową, nie mogę znaleźć słów. Co wiesz? Że mi przykro? Że też tęsknię za jej wnętrze? Zamiast tego chwyciłem klucze i wyszedłem, zostawiając ciszę, która otwierała przestrzeń między nami.
Kwiaciarnia eksplodowała kolorami i zapachami. Podszedłem do kobiety koniecznej.
„To samo, co zwykle, panie Ben?” – pytanie kwiaciarnia ze współczującym uśmiechem.
„Białe róże. Jak zawsze.”
Kiedy pakowała bukiet, nie została wyświetlona informacja o tym, jak po raz pierwszy kupiłam zimowe kwiaty. To była nasza trzecia randka i zaburzenie taktyczne, że o mało ich nie uwolniłem.
Roześmiała się, jej oczy błyszczały, powiedziałem: „Ben, jesteś uroczy, kiedy się denerwujesz”.
Wspomnienie zbladło, gdy kwiaciarnia otrzymała mi róże. „Proszę bardzo, panie Ben. Jestem pewny, że by się jej spodobał”.
„Dziękuję. Mam taką nadzieję.”
Na cmentarzu panowała cisza, zakłócana jedynie szelestem liści na wietrze. Szedłem do grobu Winter, a każdy krok powinien zostać cięższy od sprawdzenia.
Jej oczom ukazał się czarny marmurowy nagrobek, na który widniało wyryte złote literami imię matki, które zdawało się migotać w słabym świetle słońca.
Uklękłam i ostrożnie podaję róże na kamieniu. Żal przeszył mi pierś, gdy moje miejsce dotknęło litr jej imienia.
„Tęsknię za ciebie, Winter. Boże, tak bardzo za ciebie tęsknię.”
Wiatr się wzmógł, obowiązkowy dreszcz na plecach. Przez chwilę, gdy tylko sobie to uświadomiłem, że to jej dotyk, że sposób na powiedzenie mi, regularnie tu jest.
Ale wirtualna rzeczywistość, którą szybko udostępniasz, którą znasz. Odeszła i nie podała żadnych informacji przy jej życiu.
Yo Make również polubił
10 rzeczy, które cytryny robią z twoim ciałem, o których powinieneś wiedzieć
Jak odróżnić ryż plastikowy od prawdziwego
Korzyści z ekstraktu z pietruszki, o których nie wiedziałeś
Zmieszaj goździki, czosnek, miód, a podziękujesz mi