„Oto twój dom! Oto twoje miliony! Weź je!” – zaśmiał się mąż i włożył testament żony do kostnicy…

Projektant wnętrz, włoskie meble, niemiecki sprzęt AGD, szwajcarskie zegary do salonu, perskie dywany – Olesya wydawał pieniądze bez końca. Inwestycja w „Nasze życie z Tobą” była po prostu kolejnym rachunkiem ze sklepu meblowego. 5 milionów za sofę? Był przerażony.

„Olesya, to szaleństwo. To ręcznie robiona włoska skóra”. „A poza tym jesteśmy teraz bogaci”.

Mamy 25 milionów do końca życia. To nie są nieskończone pieniądze. Nie dramatyzuj.

„Znajdź lepszą pracę i załóż własny biznes”. Mieszkanie kosztowało prawie 7 milionów. Kirill wpłacił pozostałe 18 milionów z oprocentowaniem 12% rocznie.

Miesięczny dochód wynosił około 180 000 rubli, co wystarczało na wygodne życie. Ale to nie wystarczyło Olesi. Swieta kupiła sobie nowe futro za pół miliona, powiedziała przy kolacji.

„I nadal mam zeszłoroczny płaszcz z norek. Kosztował 300 000 dolarów” – przypomniał Kirill. „Wciąż jest jak nowy, jak nowy”.

„Wszyscy znają ten model. I co z tego? Co masz na myśli? Ludzie pomyślą, że nie stać nas na nowe rzeczy. Naprawdę nie stać nas na nowe futra co sezon”.

Olesya prychnęła i znacząco odsunęła talerz. „To znajdź sposób, żeby na to zasłużyć”. „Nie zamierzam spędzić reszty życia w starych łachmanach”.

Relacja pogarszała się z każdym dniem. Olesya co weekend chodziła do drogich restauracji, jeździła na wakacje na Malediwy i kupowała nowy samochód zamiast swojego trzyletniego BMW. „Myślałam, że będziemy żyć jak normalni ludzie” – poskarżyła się przyjaciółce przez telefon, nie krępując się obecności Kirilla.

„I liczy każdy grosz, jak mój nieżyjący dziadek. Może powinieneś poszukać pracy?” – zasugerował pewnego wieczoru Kirill. „Widziałem wakat na stanowisko dyrektora artystycznego w dobrej agencji.

„Praca?” zapytał Kirill. „Właśnie dlatego się z tobą skontaktowałem: praca. Potrzebuję pięknego życia, a nie codziennej harówki. Piękne życie kosztuje”.

Ale pieniądze trzeba zarabiać. Ty je zarabiasz. Jesteś mężczyzną.

Zarabiam pieniądze. Moja pensja plus odsetki od lokaty wynosi około 300 000 rubli miesięcznie. Dla większości ludzi to dużo pieniędzy.

Dla większości tak. Ale ja nie jestem w większości. Jestem energiczny, młody, mam gust i ambicje.

Potrzebuję więcej. Ile jeszcze? No, milion miesięcznie. Przynajmniej.

Kirył roześmiał się, ale w jego głosie słychać było gorycz. „Milion miesięcznie? Olesia, to 12 milionów rocznie. Mamy tylko 18 milionów w depozycie”.

A potem zacznij inwestować. Kryptowaluty. Akcje.

„Cokolwiek. A co, jeśli wygrasz? A co, jeśli przegram wszystko?” Olesia wzruszyła ramionami. „Wtedy znajdę kogoś, kto nie przegra”.

To zdanie zabrzmiało jak wyrok śmierci. Kirył zrozumiał, że dla Olesi był on jedynie źródłem dochodu. Dopóki miała pieniądze, potrzebowała go.

Kiedy się wyczerpią, wyrzucą je jak zużytą baterię. Tydzień po tej rozmowie Olesia nie wróciła na noc. Rano zadzwoniła i krótko oznajmiła, że ​​zostanie u koleżanki jeszcze kilka dni…

„Muszę pomyśleć o naszej przyszłości” – powiedziała. „Jaka przyszłość? Czy ona w ogóle istnieje?”. Nie wróciła do domu przez trzy dni. Kiedy w końcu wróciła, wyglądała na wyjątkowo zadowoloną i zdeterminowaną.

„Muszę z tobą porozmawiać” – powiedziała, nawet nie mówiąc „cześć”. „Słucham. Wychodzę”.

Kirył wyczuł, że to nadchodzi, ale wiadomość i tak uderzyła go jak cios. „Kogo?” „Dimkę”. „Pamiętasz, mówiłem ci o nim? Woroncowa?” „Tak”.

„Zaproponował mi małżeństwo. I dom w centrum. I stabilizację.

„A miłość?” Olesia zaśmiała się głośno, ale bez ciepła. „Miłość?” „Kiryl, nigdy cię nie kochałam. Rozumiesz, prawda?” „Ty masz młodą, piękną kochankę, a ja nadzieję na wygodne życie.

A teraz ta nadzieja spoczywa na Woroncowie. Posiada on majątek wart pół miliarda rubli: sieć salonów samochodowych, nieruchomości, jacht.

On może dać mi życie, na jakie zasługuję. A co z tobą i mną? Co się między nami wydarzyło? Stało się i koniec.

Nie bierz tego do siebie, Kirył. Tak po prostu wyszło. Spakowała swoje rzeczy i wyjechała tego samego dnia.

Żegnając się, pocałowała go w policzek i powiedziała: „Nie obraź się. I znajdź sobie kogoś prostszego. Kto doceni to, co masz, i nie będzie marzył o tym, czego nie masz”. Kirył został sam w ogromnym wynajętym mieszkaniu, które teraz przypominało mauzoleum.

Drogie meble, za które przepłacili miliony, luksusowe dywany, ekskluzywne sprzęty AGD – wszystko to wyglądało nie na miejscu i nie na miejscu. Pierwszy tydzień spędził na piciu. Kupił skrzynkę drogiej whisky i metodycznie ją pochłaniał, siedząc na włoskiej sofie za 5 milionów dolarów.

Alkohol stępił ból, ale nie odegnał myśli. Co robił przez ostatnie sześć miesięcy? Planował zabić własną żonę dla pieniędzy. Zdradzał ją z młodym drapieżnikiem.

Wydał fortunę na luksusy, których nie potrzebował. A teraz jego żona nie żyje albo żyje. Kochanka zostawiła go dla innego mężczyzny, a pieniądze mu się kończą.

Już drugi tydzień Kirył chodził do pracy jak zombie. Koledzy patrzyli na niego ze współczuciem; wszyscy wiedzieli o śmierci jego żony i uważali go za pogrążonego w żałobie wdowca. „Trzymaj się, stary” – powiedział kierownik wydziału.

Czas leczy rany. Gdyby tylko znał prawdę. W trzecim tygodniu Kirył zaczął odzyskiwać zmysły.

Być może efekty oczyszczenia z alkoholu, kłamstw i fałszywych relacji zaczęły działać. A może organizm po prostu uruchomił mechanizmy przetrwania. Zaczął analizować sytuację trzeźwo i racjonalnie.

Ma 18 milionów w depozycie. To nie miliard, ale wciąż całkiem sporo. Jeśli będzie mądrze gospodarował, wystarczy mu na wygodne życie do końca życia.

Kirył sprzedał BMW, które kupił na kredyt, będąc jeszcze mężem Jekateriny. Dołożył uzyskane pieniądze do depozytu. Następnie zerwał umowę najmu swojego drogiego mieszkania, pomimo grzywny w wysokości 200 000 rubli.

Dochód ze sprzedaży mebli pozwolił mu zarobić trzy miliony. Drogie przedmioty są warte tyle, co nic na rynku wtórnym. Kupił małe, jednopokojowe mieszkanie w dzielnicy mieszkalnej.

35 metrów kwadratowych, na czwartym piętrze w bloku z wielkiej płyty z lat 80. Mieszkanie było w fatalnym stanie, z 50-letnią tapetą, skrzypiącym parkietem i instalacją wodno-kanalizacyjną z czasów ZSRR. Ale to było jego…