Owdowiały ojciec, który sprzedał wszystko, by wychować swoje córki bliźniaczki — sześć lat później wróciły, by zabrać go w miejsce, o którym nigdy nie marzył

W odległym rolniczym regionie południowego Meksyku, gdzie jedna rodzina żyła z małych działek i niekończących się zmian na budowie, żył Don Rodrigo – wdowiec z sercem przepełnionym marzeniami o swoich córeczkach.
Chociaż nauczył się czytać dopiero po kilku lekcjach dla dorosłych w młodości, Rodrigo miał jedno życzenie: aby jego córki bliźniaczki, Lupita i Dalia, mogły zapewnić sobie lepszą przyszłość dzięki szkole.

Kiedy dziewczynki skończyły dziesięć lat, Rodrigo podjął decyzję, która wszystko odmieniła. Sprzedał wszystko, co posiadał: ich dom kryty słomą, mały skrawek ziemi, a nawet swój rozklekotany rower – jedyne narzędzie, którego używał do zarabiania dodatkowych pesos, przewożąc towary. Za skromne pieniądze, które zebrał, sprowadził Lupitę i Dalię do Mexico City, zdecydowany dać im prawdziwą szansę.

Rodrigo pozostał przy nich i podejmował się każdej pracy: woził cegły na place budowy, rozładowywał produkty na targowiskach, zbierał tekturę i butelki – pracował niestrudzenie, dniem i nocą, aby opłacić im czesne i wyżywienie. Zawsze był blisko, nawet gdy byli osobno, dbając o to, by nigdy im niczego nie brakowało.

„Jeśli zniosę trudności, to nie ma to większego znaczenia” – powiedział – „dopóki mają przed sobą przyszłość”.

Ale przetrwanie w stolicy było brutalne. Na początku Rodrigo spał pod mostami, mając plastikową płachtę jako koc. Wiele nocy odmawiał jedzenia, żeby jego córki mogły jeść ryż z solą i kilka gotowanych warzyw. Nauczył się drapać ich ubrania i czyścić ich mundurki – jego spękane dłonie krwawiły od detergentu i lodowatej wody zimą.

Kiedy dziewczynki ignorowały matkę, on tylko je przytulał, płacząc cicho i szepcząc:

„Nie zastąpię ci matki… ale będę wszystkim, czego potrzebujesz”.

Lata poświęceń pozostawiły blizny.
Kiedyś zasłabł w pracy, ale wspomnienie błyszczących oczu Lupity i Dalii sprawiło, że znów się podniósł, zaciskając zęby. Nigdy nie pozwolił im dostrzec swojego zmęczenia – uśmiechał się tylko do nich. Nocą, przy słabej lampie, czytał książki – ucząc się litera po literze, by móc im pomóc w odrabianiu lekcji.

Za każdym razem, gdy chorowały, pędził przez zaułki w poszukiwaniu tanich lekarzy, wydawał ostatnie grosze na lekarstwa – a nawet pożyczał pieniądze, byle tylko ukoić ich ból.

Jego oddanie stało się ogniem, który ogrzewał ich skromny kąt w każdej próbie.