Pamiętam dzień, gdy Mateusz przekroczył próg naszego domu. Miał pięć lat – chudy, z wystraszonymi oczami, które wydawały się zbyt duże jak na jego twarz. W dłoniach ściskał zniszczony plecak – jedyne, co posiadał. Z Laurą czekaliśmy na tę chwilę trzy lata.

Pamiętam dzień, kiedy Mateusz przekroczył próg naszego domu. Miał pięć lat chudy, z czujnymi oczami, które wydawały się za duże jak na jego twarz. W dłoniach ściskał wytarty plecak jedyne, co miał. Ja i Kasia czekaliśmy na tę chwilę trzy lata.

Witaj w domu, mistrzu powiedziałem, kucając, by znaleźć się na jego poziomie.
Milczał. Tylko patrzył. Mieszanka strachu i nieufności jakby nie był pewny, czy ma prawo nam zaufać.

Pierwsze miesiące były trudne. Krzyczał przez sen, chował się pod łóżko, gdy słyszał głośne dźwięki. Wstawaliśmy do niego na zmianę w nocy, gładziliśmy jego włosy, szeptaliśmy, że wszystko w porządku, że nikt go już nie odda.
Nie oddacie mnie, prawda? zapytał pewnego razu po kolejnym koszmarze.
Nigdy, synku odpowiedziałem. I choć mówiłem to stanowczo, coś ścisnęło mnie w środku: samo słowo oddać boleśnie drapało serce.

Minął rok. Mateusz rozkwitł. Śmiał się, biegał po podwórku, rysował naszą trójkę na lodówce moja rodzina. Gdy po raz pierwszy nazwał mnie tatą, nie powstrzymałem łez. Byliśmy szczęśliwi.

A potem wiadomość, na którą czekaliśmy i której się baliśmy.
Jestem w ciąży szepnęła Kasia, trzymając test, który drżał w jej dłoniach.

Przytuliliśmy się, płakaliśmy z radości. Po latach leczeń i rozczarowań to było cud. Ale razem z nim do domu wpełzło coś niewidzialnego. Cisza między nami stawała się coraz gęstsza.

Ludzie wokół sypali dobrymi radami:
Teraz będziecie mieli prawdziwe dziecko.
Jak dobrze, że będziecie mieć kogoś swojego.

Te słowa ciąły jak żyletką. Mateusz też je słyszał. I choć zapewnialiśmy, że nic się nie zmieni, widział, jak nasze spojrzenia coraz częściej zatrzymywały się na brzuchu Kasi, a nie na nim.

Gdy urodziła się Zosia, trzymałem ją w ramionach i poczułem coś, czego nigdy wcześniej nie doświadczyłem: instynktowną więź, niemal zwierzęcą. Była moją kopią. Moją krwią. I w tej chwili radości wkradł się cień.

Mój brat powiedział to, o czym nawet nie śmiałem pomyśleć:
A co teraz z chłopcem? Przecież możecie go oddać. Teraz macie już swoje dziecko.

Odepchnąłem tę myśl, ale słowa osiadły w głowie jak trucizna. Z każdą bezsenną nocą, z każdą godziną, gdy kołysałem Zosię i słyszałem, jak Mateusz samotnie bawi się w swoim pokoju, ta myśl wracała.

Kasia odezwała się pierwsza:
Może rzeczywiście będzie mu lepiej w innej rodzinie? Gdzie będzie jedynakiem? Nie dajemy teraz rady.

Przeszył mnie chłód. Ale milczałem. I gdy następnego dnia wybrałem numer pracownicy socjalnej, głos mi drżał:

Chcielibyśmy omówić możliwość zmiany opieki.