Pięć lat po nagłej śmierci mojego męża, drżałam na pierwszej randce – w środku kolacji wstał i wyszedł bez słowa, czując się nieszczęśliwa i upokorzona. Poprosiłam o rachunek, a kelnerka nachyliła się do mojego ucha i szepnęła: „Nie wychodź jeszcze, ktoś właśnie przyszedł, żeby cię szukać…”.

Siedziała w czerwonej, winylowej kabinie w przytulnej, osiedlowej restauracji na przedmieściach Ohio, z kolanami przyciśniętymi do spodu stołu, a palce bawiły się maleńką zawieszką z flagą na cienkiej srebrnej bransoletce na nadgarstku. Nad barem, obok starej okładki płyty Sinatry, wisiała krzywo mała, materiałowa zawieszka w kształcie gwiazdek i pasów. Lód w szklance słodkiej herbaty brzęczał cicho za każdym razem, gdy drżała jej dłoń.

Naprzeciwko niej Daniel składał serwetkę z precyzją i pieczołowitością, jakby chciał rozprostować niezręczność między nimi. Był miły, przystojny, ale dyskretny, z ciemnymi włosami i łagodnym wzrokiem, który co chwila zerkał na zegar nad kuchennym oknem. Zjedli już sałatkę, dwa dania główne i dokładnie trzy wymuszone śmiechy.

Potem, gdy w połowie opowieści o tym, jak Lily uparła się, że upiecze babeczki w kolorze czerwono-biało-niebieskim na Dzień Pamięci, odłożył serwetkę i westchnął.

„Aubrey” – powiedział cicho, ale stanowczo – „myślę, że muszę być z tobą szczery”.

Kiedy dziesięć minut później wyszedł z restauracji, zostawiając kilka złożonych banknotów pod krawędzią talerza, Aubrey została sama w boksie z niedojedzonym kurczakiem piccata i echem jego słów w uszach.

Wydajesz się wspaniałą osobą. Po prostu nie sądzę, żebyś była na to gotowa.

Upokorzenie podeszło jej do gardła, gorące i ściśnięte. Mrugała szybko, wpatrując się w zawieszkę z flagą na bransoletce, aż obraz się rozmazał. Chciała tylko zapłacić, wrócić do domu i udawać, że ta noc nigdy się nie wydarzyła.

Podniosła rękę i przykuła wzrok kelnerki.

„Czy mogłabym dostać rachunek?” – zapytała Aubrey, starając się, żeby jej głos nie drżał.

Kelnerka, dziewczyna, która nie mogła mieć więcej niż dwadzieścia lat, z kucykiem i plamą sosu marinara na fartuchu, pochyliła się, jakby zdradzała jej sekret. Jej wzrok powędrował w stronę wejścia do restauracji, a potem z powrotem na Aubrey.

„Nie odchodź jeszcze” – wyszeptała dziewczyna. „Ktoś po ciebie przyszedł”.

Na moment świat zawęził się do tego jednego zdania, ostrego jak szkło.