* Pierwszą rzeczą, jaką dziewczyna zrobiła po wyjściu z więzienia, było zaniesienie bukietu na grób męża. I kiedy pochyliła się, żeby położyć kwiaty, zauważyła…

„Dlaczego musieli sfingować twoją śmierć?” – zapytała męża. „To też był pomysł Fiodorowa” – odpowiedział Tarasenko. „Powiedział, że po napadzie będzie śledztwo i kontrole”.

Jeśli Aleksander przeżyje, mogą zacząć go podejrzewać. A jeśli umrze krótko przed napadem, będzie raczej ofiarą niż podejrzanym. Ale dlaczego mnie oskarżyli? Nie taki był plan.

Plan zakładał, że śmierć Aleksandra będzie wyglądać jak wypadek. Ale kiedy cię aresztują, Fiodorow powiedział, że tak będzie jeszcze lepiej, będzie mniej pytań. Anna poczuła narastającą wściekłość.

Ci ludzie nie tylko ukradli miliony, ale i spokojnie patrzyli, jak niewinna kobieta trafia do więzienia. A co się stało po napadzie? Podzieliliśmy się pieniędzmi zgodnie z umową. Ale pół roku później Fiodorow zażądał więcej.

Powiedział, że muszę zapłacić ekstra za milczenie. Odmówiłem, więc zagroził, że wyda mnie policji. I co zrobiłeś? Pojechałeś do Czarnogóry.

Myślałem, że tam będzie bezpieczniej. Ale i tam mnie znaleźli. Żądają, żebym oddał wszystko, co mam.

„Maximie” – powiedziała Olga. „Czy nadal masz dokumenty potwierdzające związek Fiodorowa i Kozaczenki z napadem? Ja tak. Zachowałam je jako zabezpieczenie”.

Nagrania telefoniczne, korespondencja mailowa, dokumenty bankowe. Wtedy mamy szansę – powiedziała zdecydowanie Anna. – Zbierzmy wszystkie dowody i idźmy do prokuratury.

Na Ukrainie i w Czarnogórze jednocześnie. A co, jeśli nas znajdą pierwsi? Nie znajdą. Mam znajomości w organach ścigania, zapewniła Olga.

Możemy zorganizować ochronę świadków. Tarasenko się zgodził. Nie miał wyboru: albo wydać organizatorów zbrodni, albo spędzić resztę życia w ukryciu przed ich zemstą.

Tydzień później Anna złożyła zeznania w kijowskiej prokuraturze. U jej boku stał adwokat z urzędu. Tym razem był to doświadczony i zasadniczy mężczyzna.

Anna Dmitriewna, powiedział śledczy, po zapoznaniu się z dokumentami, materiały, które pani dostarczyła, są więcej niż przekonujące. Pani sprawa zostanie rozpatrzona najszybciej, jak to możliwe. A co z prawdziwymi przestępcami? Fiodorow i Kozaczenko zostali już umieszczeni na międzynarodowej liście poszukiwanych.

Ich aktywa zostały zamrożone. Myślę, że wkrótce zostaną ekstradowani na Ukrainę. Co do Aleksandra i Tarasenki, zgodzili się współpracować ze śledztwem.

Biorąc pod uwagę, że dobrowolnie się poddali i pomogli rozwiązać poważniejszą sprawę, ich wyroki zostały złagodzone. Miesiąc później sąd oficjalnie uznał Annę za niewinną zabójstwa męża. Sprawa została umorzona z powodu braku dowodów.

Co więcej, sąd uznał jej prawo do odszkodowania za niesłuszne skazanie. Kwota odszkodowania wyniosła 8 milionów hrywien – milion hrywien za każdy rok niesłusznego pozbawienia wolności. Dla Anny była to ogromna suma, ale nie mogła ona zrekompensować jej skradzionych lat życia.

Fiodorow i Kozaczenko zostali aresztowani na Cyprze i ekstradowani na Ukrainę. Śledczy ustalili, że nie tylko zorganizowali napad na Kapital Bank, ale także brali udział w kilku innych poważnych kradzieżach. Zostali skazani na długoletnie kary więzienia.

Aleksander otrzymał wyrok trzech lat więzienia w zawieszeniu za udział w oszustwie. Tarasenko został skazany na dwa lata kolonii karnej. Mężczyźni, którzy grozili Aleksandrowi i otruli Wiktora, okazali się najemnikami Fiodorowa.

Po aresztowaniu pracodawcy zniknęli i nigdy więcej ich nie widziano. Wiktor całkowicie wyzdrowiał i kontynuował pracę jako dozorca cmentarza. Kiedy Anna przyszła się z nim pożegnać przed wyjazdem z miasta, powiedział: „Anno Dmitriewno, dziękuję, że mnie nie opuściłaś”.

Gdyby nie ty, nadal żylibyśmy w strachu. Dziękuję, Wiktorze Iwanowiczu. I Swieto. Gdyby nie twoja córka, nigdy nie poznałbym prawdy.

Mała Swieta dała Annie nowy rysunek. Tym razem kobieta nie stała przy grobie, lecz szła drogą w stronę jasnego słońca. „Idziesz ku nowemu życiu, ciociu Anno” – wyjaśniła dziewczynka.