Po pogrzebie taty wyrzucili moje rzeczy i zamknęli mnie na zewnątrz: „Ten dom jest nasz!”. Milczałem, dopóki notariusz nie oznajmił, że dom już należy do mnie.

Mam na imię Sheila. Mam 32 lata i jestem dyrektorem finansowym w dużej firmie.
Wdrapałam się tu, bo dekadę temu moja własna rodzina wyrzuciła mnie z niczym.

Kiedy miałam sześć lat, moja mama zniknęła. Uciekła z innym mężczyzną, zostawiając po sobie list, w którym napisała, że ​​„nie może już być matką”. Przez trzy lata byliśmy tylko ja i tata. Starał się, jak mógł, i mieliśmy solidny plan dnia.

W wieku dziewięciu lat pojawiła się ponownie – płacząc, przepraszając i trzymając małą dziewczynkę. Test DNA potwierdził, że dziecko, Emma, ​​jest córką taty. Wybaczył jej, ponownie się pobrali, a ja myślałam, że życie wróci do normy.

Nie mogłam się bardziej mylić.
Od momentu jej powrotu stałam się niewidzialna. Cała uwaga skupiła się na Emmie. Wszystko kręciło się wokół niej. Na mojej uroczystości wręczenia dyplomów, jako prymuska, przyjechali, ale wyszli wcześniej – Emma miała zajęcia z piłki nożnej.

Kiedy dostałam pełne stypendium w całym stanie, byłam szczęśliwa. Po ukończeniu studiów wróciłam do domu z myślą, że będę mogła zostać kilka miesięcy, szukając pracy.

„Możesz zostać dwa tygodnie” – powiedział tata beznamiętnie.

„Emma ma teraz szesnaście lat. Potrzebuje przestrzeni”.

„Jesteś dorosła, Sheilo” – dodała mama.

„Czas się utrzymać”.

Więc przenocowałam u koleżanki, znalazłam pracę i zbudowałam karierę od podstaw. Miałam ich dość.

Dziesięć lat później do mojego biura weszła moja asystentka. „Sheilo, jest tu jakiś mężczyzna, który twierdzi, że jest twoim ojcem”.

Zeszłam na dół i zobaczyłam go – wątłego, bladego, postarzałego o wiele bardziej niż na swój wiek.

„Mam zapalenie trzustki” – przyznał cicho w kawiarni.

„Trzustkę. Lekarze dają mi dwa, trzy lata”.

Mimo wszystko, wciąż był moim tatą. „Przepraszam” – powiedziałam szczerze. „Co mogę zrobić?”

Wciągnął głęboko powietrze. „Dom. Zalegam z płatnościami. Grozi mi egzekucja hipoteczna. Chcę, żebyś go ode mnie kupił. Spłać dług i będzie twój. W ten sposób twoja matka i Emma zachowają swój dom”.

Spojrzałam na niego. Mężczyzna, który kiedyś mnie wyrzucił, teraz błagał mnie, żebym uratowała im dach. Moim pierwszym odruchem był śmiech. Ale potem się nad tym zastanowiłam. Szukałam nieruchomości, a jej wartość gwałtownie wzrosła.

„Dobrze” – zgodziłam się. „Kupię ją”.