Po tym, jak mój mąż mnie pocałował, poszłam spać bez słowa. Następnego ranka obudził go zapach naleśników i zobaczył stół zastawiony pysznym jedzeniem. Powiedział: „Dobrze, w końcu rozumiesz”. Ale kiedy zobaczył osobę siedzącą przy stole, jego wyraz twarzy natychmiast się zmienił…

Bywały poranki, gdy słońce łagodnie wschodziło nad Redbridge i muskało dachy delikatną poświatą, jednak w rezydencji Holtów światło zdawało się nigdy nie ustawać. Jednak tego konkretnego poranka coś było inne. W kuchni cicho huczało. Zapach ciepłego masła unosił się po korytarzu. Cichy skwierczenie ciasta na gorącej patelni rozbrzmiewało echem w cichym domu. Dla każdego przechodnia mogło się to wydawać zwykłą domową rutyną. Dla Tessy Morgan był to początek czegoś, co odkładała o wiele za długo.

Poprzednia noc pozostawiła ją z tępym bólem pod kością policzkową. Gavin Holt uderzył ją podczas kłótni, która wymknęła się spod kontroli i nie miała większego znaczenia niż źle umieszczony rachunek. Nigdy nie chodziło o prawdziwy problem. Zawsze było to dla niego ukojenie, sposób na wyrażenie siebie, gdy życie dawało mu się we znaki. Tessa przestała próbować rozszyfrowywać jego nastroje już kilka miesięcy temu. Kiedy to się zdarzało, nie krzyczała. Nie broniła się. Po prostu poszła do ich wspólnej sypialni, zamknęła drzwi i nie spała, opierając się plecami o ścianę, oddychając równo, by strach jej nie zagłuszył.

Tam, w ciemności, dokonała wyboru. Nie ze złości. Nawet nie z desperacji. Z jasnością umysłu. Zdecydowała, że ​​życie, którego obawiała się stracić, nie jest warte utrzymywania go w obecnej formie.

Gdy świt wkradł się przez zasłony, wstała, zanim Gavin się obudził. Związała włosy w luźny kok i poszła do kuchni. Ubijała ciasto, aż bolały ją ręce, wyłożyła owoce, zaparzyła świeżą kawę i wszystko starannie ułożyła. Pragnęła ciszy wokół siebie. Pragnęła czasu. I chciała, żeby Gavin zobaczył coś nieoczekiwanego.

Na górze Gavin przetarł oczy i leniwie się uśmiechnął, pewny, że dom nadal jest jego królestwem. Podążył za zapachem naleśników, a jego pewność siebie rosła z każdym krokiem. Wchodząc do jadalni, najpierw spojrzał na stół. Naleśniki piętrzyły się wysoko. Bekon ułożony w rulon. Kawa parująca w jego ulubionym kubku. Owoce lśniące na białym talerzu. Wyglądało to jak przeprosiny ułożone w jadalnej formie.

Na jego twarzy pojawił się wyraz satysfakcji. „Dobrze. Wygląda na to, że w końcu rozumiesz.”

Wysunął krzesło. Potem zamarł.