Podczas pogrzebu dziecka owczarek niemiecki zaczął szczekać — to, co znaleziono w trumnie, zszokowało wszystkich.

Mglisty poranek spowijał kijowski cmentarz Bajkowe. Nad grobami zawisła cisza, przerywana jedynie szlochami.

Pies o imieniu Grom, stary owczarek niemiecki, nagle zaszczekał w pobliżu małej, białej trumny. Jego zaniepokojone oczy wpatrywały się w drewniane wieko. Rodzice dziecka, Iwan i Elena, zamarli z przerażenia. Grom, były pies policyjny, nigdy się nie mylił.

Co kryło się w trumnie ich syna? Szczekanie Groma ujawniło prawdę, której nikt się nie spodziewał. Około 50 osób zebrało się na kijowskim cmentarzu Bajkowem, aby pożegnać sześciomiesięcznego Maksima, syna Iwana i Eleny. Mgła unosiła się między grobami, a nad drzewami górowała stara kaplica.

Iwan, starszy inspektor kijowskiej policji, stał przy trumnie z twarzą przepełnioną bólem. Elena, w czarnej sukience, kurczowo trzymała go za rękę. Łzy spływały im po policzkach. Grom, ich wierny pies, leżał u stóp Iwana.

Ten owczarek niemiecki, emerytowany z powodu kontuzji, był członkiem rodziny. Kochał Maksima, strzegł jego kołyski, ale po śmierci dziecka stał się ospały. Dziś Grom był wyjątkowo niespokojny. Uszy miał postawione.

Powąchał trumnę; Iwan to zauważył, ale zrzucił to na karb żałoby. Rozpoczęła się ceremonia pogrzebowa. Ksiądz, ojciec Mikołaj, odmawiał modlitwy. Grom jednak zaczął skomleć, a jego ruchy stały się gwałtowne.

Elena wyszeptała. „Co mu jest?” Iwan wzruszył ramionami, próbując uspokoić psa. „Nic takiego…”
Jego niepokój narastał, jakby wyczuwał coś ważnego. Ceremonia na cmentarzu Bajkowo trwała, ale zachowanie Groma stawało się coraz bardziej nieobliczalne. Jego skomlenie przerodziło się w głośne szczekanie, niosące się echem po grobach. Iwan, próbując uspokoić psa, położył mu rękę na głowie.

Ale Grom ciągnął się w stronę trumny. Drapał łapami białe drewno, a w jego oczach płonął niepokój. Żałobnicy wymieniali spojrzenia i szeptali, niepewni, co się dzieje. Elena, drżąc, błagała.

„Iwanie, zrób coś, on wszystkich straszy”. Ale Iwan, doświadczony policjant, znał Groma. Ten pies, jego partner w dziesiątkach operacji, nigdy nie szczekał bez powodu. Pamiętał incydent w Browarach, kiedy Grom znalazł kryjówkę z dowodami.

Jego instynkt był nieskazitelny. „On coś wyczuwa” – powiedział cicho Iwan. Jego kolega, kapitan Aleksiej Petrenko, podszedł bliżej. „Iwanie, znam Groma.

To nie tak po prostu. On tak trąbi”. Napięcie rosło. Ojciec Nikołaj przerwał modlitwę, patrząc na Iwana.

„Skoro pies tak reaguje, może powinniśmy to sprawdzić?” – zasugerował. Łzy Eleny stawały się coraz głośniejsze. „Nie, to nasz Maksym”. Ale w serce Iwana wkradły się wątpliwości.

Grom się nie cofnął. Jego szczekanie stało się rozpaczliwe. Iwan przypomniał sobie, jak pies ratował ludzi, wyczuwając niebezpieczeństwo. „A co, jeśli Grom ma rację?”

Aleksiej skinął głową. „Iwanie, musimy to sprawdzić. To zbyt dziwne”. Tłum żałobników wstrzymał oddech, gdy Iwan zmagał się z samym sobą…
Jako ojciec pragnął spokoju dla syna. Jako policjant ufał Gromowi. „Dobrze” – powiedział w końcu. „Otwórzmy trumnę”.

Elena jęknęła, ale Aleksiej ją podtrzymał. Grom zamilkł, jakby został usłyszany. Drżącymi rękami Iwan otworzył małą białą trumnę. Grom zamilkł, śledząc wzrokiem każdy ruch.

Żałobnicy na cmentarzu Bajkowo zamarli. Elena, z twarzą ukrytą w dłoniach, szlochała. Aleksiej stał obok, gotowy wesprzeć przyjaciela. Kiedy wieko trumny uniosło się, cisza stała się ogłuszająca.

W środku nie leżał Maksym, lecz lalka ubrana w jego ubrania. Elena krzyknęła, a jej głos przebił się przez poranną mgłę. „Nie ma tego! Gdzie jest mój syn?” Iwan, oszołomiony, wpatrywał się w lalkę.

Umysł odmawiał mu posłuszeństwa. „To lalka!” wyszeptał. Aleksiej natychmiast wyciągnął telefon. „Kapitan Petrenko, Bajkowo.