Policja zadzwoniła, żeby powiedzieć, że mój syn został znaleziony idący sam późno w nocy. Na komisariacie przytulił się do mnie i powiedział: „Mamo, tata mnie nie wpuścił… bawił się w jakąś dziwną grę w twoim pokoju.”

Nocny telefon

Telefon zadzwonił o 23:47, rozdzierając cichą atmosferę dyżurki pielęgniarek jak syrena.

Moje serce na moment stanęło, gdy usłyszałam w słuchawce słowa „Drogówka”.

– Pani Hayworth? Tu oficer Rodriguez. Mamy pani syna, Quinton’a, na komisariacie.
Jest bezpieczny, ale prosimy, żeby pani natychmiast przyjechała.

„Bezpieczny.” To słowo powinno było przynieść ulgę. A jednak myślałam tylko o tym, że Quinton powinien być bezpieczny w domu, w łóżku, z ojcem.

Ręce tak mi drżały, że dwa razy upuściłam klucze, zanim dotarłam do samochodu.

Piętnaście minut jazdy do komisariatu wydawało się wiecznością.

Myśli galopowały – jak mój ośmioletni syn mógł trafić na policję? I dlaczego Dale, mój mąż, nie odbiera telefonu?

Mały chłopiec w piżamie z dinozaurami

Zimne powietrze uderzyło mnie, gdy otworzyłam drzwi komisariatu. I tam był – mój mały chłopiec, siedzący na plastikowym krześle, które wyglądało na zbyt duże dla niego.

Jego piżama w dinozaury była rozdarta na kolanie, ubrudzona ziemią. Po policzkach spływały mu zaschnięte łzy.

Zobaczył mnie i od razu rzucił mi się w ramiona.

– Mamusiu! – szlochał, trzęsąc się. – Szukałem cię. Szedłem i szedłem, ale samochody były takie szybkie i głośne… Tak się bałem.

Przytuliłam go mocno.