Posłuchała nieznajomego i uniknęła najgorszego

Simone Lawson obudziła się na dźwięk budzika i po kilku sekundach zorientowała się, gdzie jest. Na wpół puste łóżko przypomniało jej, że rozwód został sfinalizowany trzy miesiące wcześniej. Mieszkanie należało teraz wyłącznie do niej, a Darnell wprowadził się do niego ze swoim nowym partnerem. W wieku trzydziestu pięciu lat jej życie zdawało się podzielone na dwie części: „przed” i „po”.

Dwanaście lat małżeństwa, wspólne plany, wizyty w domu rodziców męża na obrzeżach miasta, gdzie ona pilnie pieliła ogród, podczas gdy on pił piwo z przyjaciółmi. A po tym wszystkim zostało tylko puste mieszkanie, cisza i potrzeba zaczynania od nowa.

Wstała, włożyła szlafrok i poszła do kuchni. Czajnik szybko się nagrzał – jedyne urządzenie w mieszkaniu, które działało bez zarzutu. Simone zrobiła sobie kawę, spojrzała przez okno na szarą Atlantę w tę kwietniową pogodę i westchnęła.

Ten poniedziałek oznaczał początek nowego tygodnia w małej firmie księgowej, w której pracowała: Prime Solutions Group. Imponująca nazwa dla pięcioosobowej firmy stłoczonej w dwóch pokojach na trzecim piętrze starego budynku komercyjnego w centrum miasta. Znalazła tę pracę dzięki przyjaciółce Sierrze. Po rozwodzie rozpaczliwie potrzebowała pieniędzy: na prawnika, rachunki i po prostu na życie.

Odeszła z dawnej pracy w dużej sieci handlowej. Zbyt wiele pytań, zbyt wiele współczujących spojrzeń. Tutaj nikt nie znał jej historii, a ta chwila wytchnienia dobrze jej zrobiła.

Dyrektor, Victor Sterling, mężczyzna po pięćdziesiątce o wiecznie ponurym wyrazie twarzy, zatrudnił ją bez większych pytań. Dyplom, doświadczenie, skinienie głową, a potem pensja: nic nadzwyczajnego, ale akceptowalne. Simone przyjęła propozycję natychmiast.

Praca była prosta: przetwarzanie dokumentów, przygotowywanie raportów, śledzenie przychodów i wydatków. Nic skomplikowanego dla kogoś z piętnastoletnim doświadczeniem. Dopiła kawę, ubrała się i wyszła z mieszkania dokładnie o ósmej.

Podróż trwała czterdzieści minut: dziesięć minut pieszo do stacji MARTA, dwadzieścia minut pociągiem, a potem kolejne dziesięć minut do biura. Zwykła rutyna od dwóch i pół miesiąca.

Przy wejściu na stację, na zniszczonym kawałku tektury, siedziała starsza kobieta. Simone zauważyła ją od pierwszego dnia. Nie błagała głośno, nie wyciągnęła ręki. Po prostu tam była, otulona w wyblakły płaszcz, z małym blaszanym kubkiem przed sobą. Na tekturowym znaku niezgrabnie widniał napis: „Proszę o pomoc”.

Simone nie uważała się za szczególnie sentymentalną, ale coś w tej kobiecie budziło jej współczucie: jej zmęczone spojrzenie, jej zrezygnowany spokój. Od pierwszego dnia Simone zaczęła dawać jej drobne.

Starsza kobieta skinęła głową i mruknęła: „Dziękuję, moja droga”. I Simone poszła dalej.

Przez dwa miesiące scena powtarzała się każdego ranka. W końcu zamienili kilka słów. Starsza kobieta nazywała się Thelma May Jenkins i miała siedemdziesiąt dziewięć lat. Mieszkała w sąsiedztwie, nie mogąc zostać we własnym domu, jak wyjaśniła ogólnikowo. Simone nie zadawała pytań. Każdy ma swoją własną historię.

W poniedziałek, gdy Simone pochyliła się, by położyć kilka monet, suche, ale zaskakująco silne palce chwyciły ją za nadgarstek.

Pani Jenkins spojrzała na nią z zaniepokojonym wyrazem twarzy.

„Posłuchaj mnie, moja droga. Nie wracaj dziś do domu. Absolutnie nie.”

Simone próbowała się uwolnić.