„Poważnie? Komu dasz klucze?” – wykrzyknęła Hanna ze strachem i gniewem, zdając sobie sprawę, że jej osobiste granice zostały ponownie naruszone.

„Zupełnie poważnie. Jeśli dzielimy daczę, decyzje powinny być podejmowane wspólnie. Ale jeśli sam decydujesz o wszystkim, rozważ kopalnię w daczy. Wybierz.”

Mój mąż milczał. Po prostu patrzył na mnie przez kilka sekund, po czym gwałtownie się odwrócił i wszedł do sypialni, głośno trzaskając drzwiami.

Dokończyłam krojenie sałatki i sprzątnęłam resztę składników ze stołu. Usiadłam z filiżanką herbaty, popijając ją powoli, próbując się uspokoić. Moje serce wciąż biło szybko.

Tego wieczoru Dmitrij nie wyszedł na kolację. Został w sypialni, pisząc coś na laptopie. Zjadłem sam, pozmywałem naczynia i położyłem się spać na kanapie w salonie.

Obudziłem się dziś rano, gdy zadzwonił dzwonek do drzwi. Otworzyłem i zobaczyłem żonę Bogdana, Oksankę. Farbowana blondynka o pełnych ustach i zimnym spojrzeniu ukrytym za wymuszonym uśmiechem.

— Cześć, Ganna! Mogę wejść?

Cofnąłem się bezszelestnie. Oksanka weszła do środka i zdjęła buty.

— Czy Dmitrij jest w domu?

– Nadal śpię.

– Rozumiem. To porozmawiamy na osobności.

Weszliśmy do kuchni. Włączyłem czajnik i wyjąłem kilka kubków z szafki. Oksanka usiadła przy stole i uważnie mi się przyglądała.

– Ganna, rozumiem, że nie wszystko jest między nami w porządku… Ale zachowujmy się jak dorośli.

– Słucham cię.

„Bogdan był wczoraj strasznie zdenerwowany. Obiecałeś mi daczę… a potem zmieniłeś zdanie”.

– To Dmitrij obiecał, nie ja.

– Ale to jest wasza wspólna dacza!

– Nie. Według dokumentów należy ona do mnie osobiście.

Oksanka uśmiechnęła się krzywo:

– No cóż, rozumiem… Formalnie jest wasze, ale w gruncie rzeczy jesteście rodziną – powinniście dzielić się wszystkim po równo!

— Jesteśmy „rodziną”, kiedy jemu jest wygodnie… Ale kiedy chodzi o mnie, od razu staje się jasne: każdy ma swoją własność.

„Ganna! Wiesz, to nie jest miłe! Jesteśmy twoimi przyjaciółmi! Chcemy tylko świętować Nowy Rok na wsi!”

„Nie miejmy złudzeń? Nie znosisz mnie – wiem to doskonale. Więc po co przyszedłeś?”

Przez chwilę milczała, a uśmiech zniknął z jej twarzy.

„Dobra… Tak, masz rację – nie kocham cię. Po tym incydencie po prostu nie mogę nic innego zrobić…”

„Powiedziałem prawdę: zdradziłeś Bogdana”.

— To był błąd! Tylko raz! I prawie się przez to rozwiedliśmy!

— Przeze mnie? Czy dlatego, że spałaś z kimś innym?

Oksanka zerwała się z krzesła:

– Nie waż się tego mówić!

— To przestań zrzucać odpowiedzialność na innych! To były twoje czyny!

Złapała swoją torbę:

„Nie powinnam była tu w ogóle przychodzić! Myślałam, że możemy dojść do polubownego porozumienia… Ale ty jesteś po prostu podłą, chciwą osobą! Prawdziwą suką!”

Odwróciła się i odeszła, trzaskając drzwiami tak mocno, że szyba zadrżała w ramie. Zostałam sama w kuchni z drżącymi rękami. Chciałam płakać… ale się powstrzymałam.

Dmitrij wyszedł z sypialni śpiący, w koszulce i krótkich spodenkach:

— Co się stało? Kto przyszedł?

— Oksanka przyszła…

– Po co?

— Ona chciała dojść do porozumienia… zażądała, żeby zwrócono jej klucze do daczy…

Dmitrij przesunął dłońmi po twarzy:

– A co jej powiedziałeś?

Spojrzałem mu prosto w oczy:

— To samo, co powiedziałem ci wczoraj: nie.

Podszedł do zlewu w kuchni, nalał sobie wody i wypił ją jednym haustem:

„Ganna… może jednak ulegniesz? Bogdan to mój najlepszy przyjaciel… przyjaźnimy się od dwudziestu lat…”

Wstałem z krzesła i podszedłem bliżej:

— A co mnie to obchodzi? Oni mnie nie szanują! Właśnie nazwała mnie suką… A teraz żąda kluczy do mojej daczy?! Myślisz, że to normalne?

Spuścił wzrok:

– Ona się wściekła…

Podniosłem głos:

― Czy ty mnie w ogóle słyszysz?! Ona mnie obraża tutaj – w naszym domu – a ty jej bronisz?!

― Niczego nie bronię! Chcę tylko znaleźć kompromis…

― Kompromis?! Czy ty w ogóle mnie zapytałeś, zanim obiecałeś im naszą daczę?! Wziąłeś pod uwagę moje zdanie? Czy cię to nie obchodzi?!

Dmitrij stał w milczeniu, z pochyloną głową:

― Nie myślałem… Przepraszam…

„Samo „przepraszam” nie wystarczy. Zadzwoń do Bogdana i wyjaśnij wszystko szczerze: dacza jest moją własnością; nie chcę, żeby przyjechali – i kropka!”

Westchnął ciężko:

– On się obrazi…

Niech się obrazi! Ja też się obraziłem, słysząc takie słowa od jego żony!

Dmitrij podniósł słuchawkę i wyszedł na balkon, żeby osobiście porozmawiać z przyjacielem. Rozmowa trwała około dziesięciu minut; wrócił ponury jak chmura:

― Bogdan powiedział… że rozważy naszą komunikację… Powiedział, że nie spodziewał się tego po mnie…

– A co mu powiedziałeś?

Spojrzał mi w oczy:

― Powiedział: Przykro mi… ale Ganna podjęła decyzję – i ja ją szanuję…

Podszedłem bliżej i mocno go przytuliłem:

– Dziękuję…