„PRZESTAŃ UDAWAĆ!” krzyknęła mama, ściągając mnie z kanapy podczas ataku. Nie wiedziała, że ​​nowe szpitalne kamery wszystko nagrywają. Kiedy neurolog odtworzył nagranie, wtedy…

Moja rodzina uważała, że ​​po prostu przesadzam lub celowo dziwnie się zachowuję. Około rok temu moje napady zaczęły się nasilać. Moja neurolog, dr Patricia Chen, była wspaniała i stanęła w mojej obronie. Podejrzewała, że ​​moje leki nie działają tak dobrze, jak powinny, i chciała przeprowadzić kompleksowe badanie z wykorzystaniem jednostki monitorującej padaczkę (EMU).

Oznaczało to, że musiałam zostać w szpitalu przez pięć do siedmiu dni, podczas gdy aktywność mojego mózgu była monitorowana przez całą dobę za pomocą elektrod elektrycznych przymocowanych do mojej skóry głowy. Celem było nagranie moich napadów i aktywności mózgu, aby lekarze mogli dokładnie zobaczyć, co się dzieje i w razie potrzeby dostosować moje leczenie.

Dr Chen wyjaśnił, że to bardzo ważne, ponieważ padaczka skroniowa może się rozwijać i mogę mieć poważne powikłania, jeśli jej nie opanujemy. Szczerze mówiąc, bardzo się tego bałam, ale wiedziałam, że potrzebuję odpowiedzi. Moje napady padaczkowe stawały się coraz częstsze, czasami trzy do czterech razy w tygodniu, i zaczęły wpływać na moją zdolność do pracy i samodzielnego życia.

Kiedy opowiedziałam rodzinie o pobycie w szpitalu, ich reakcje były przewidywalnie okropne. Moja mama powiedziała: „Kolejny medyczny dramat, Sarah. Kiedy w końcu dorośniesz i przestaniesz z tym bredzić?”. Jessica roześmiała się i powiedziała: „W końcu udowodnią, że kłamałaś przez te wszystkie lata”. Mój ojciec tylko pokręcił głową i mruknął coś o marnotrawstwie pieniędzy.

Pobyt w szpitalu. Zostałam przyjęta do St. Mary’s Medical Center w poniedziałkowy poranek w październiku. Oddział Emu był całkiem przyjemny. To było nowsze skrzydło szpitala, odnowione zaledwie sześć miesięcy wcześniej. Nie wiedziałem wtedy, ale później się dowiedziałem, że w ramach remontu w każdym pokoju zainstalowano najnowocześniejsze kamery bezpieczeństwa. Nie były to zwykłe kamery.

Były to kamery o wysokiej rozdzielczości, z czujnikiem ruchu i funkcją nagrywania dźwięku, rozmieszczone tak, aby uchwycić każdy zakątek pomieszczenia. Szpital uzasadnił to zarówno względami bezpieczeństwa, jak i dokumentacją medyczną. W razie incydentów mogli przeglądać nagrania, a zespół medyczny mógł również wykorzystać je do określenia wzorca napadów padaczkowych u pacjenta.

Aby lepiej zrozumieć pacjentów.