Przyrządzałem obiad, gdy policjant zapukał do moich drzwi. „Panie, pańska żona

Zamarłem w miejscu, z trudem przetwarzając słowa policjanta. Mój wzrok błądził między nim a postacią w łóżku, a w mojej głowie kłębiło się zamieszanie niczym gęsta mgła. Jak to możliwe? Moja żona poszła wcześnie spać, skarżąc się na ból głowy. Widziałem ją, jak szła na górę zaledwie kilka godzin temu.

Policjant podszedł bliżej łóżka, jego ostrożność była wyczuwalna. Delikatnie odsunął kołdrę, odsłaniając prawdę, która przyprawiła mnie o szybsze bicie serca – nie dało się pomylić woskowej bladości i martwoty postaci leżącej tam. Moja żona nie spała; była zimna, nieruchoma i zdecydowanie nie ta sama, którą wcześniej pocałowałem na dobranoc.

„Nie rozumiem” – wyjąkałem, a głos załamał mi się pod ciężarem nagłego żalu i dezorientacji. „Kto to jest? Gdzie jest moja żona?”

„Damy sobie radę, proszę pana, ale teraz proszę zachować spokój i odsunąć się” – powtórzył oficer, a jego władczy ton był jak niepewna kotwica pośród panującego chaosu.

Pomimo narastającego ucisku paniki w piersi, cofnąłem się, wpatrując się w nieznajomą twarz, która zastąpiła moją żonę w naszym łóżku. Blond włosy, zupełnie jak jej, ale teraz zauważyłem subtelne różnice – ostrzejszą linię żuchwy, nieco inny nos. Szczegóły, które stały się widoczne dopiero w ostrym świetle sytuacji.

Rzeczywistość wypadku mojej żony zaczęła do mnie docierać, lodowata fala, która groziła, że ​​mnie utopi. Skoro miała poważny wypadek samochodowy, to kim był ten nieznajomy? I dlaczego był tutaj, w naszym domu, w naszym łóżku?