Sędzia spojrzała na Emmę uważnie…

Emma siedziała prosto, bez łez, bez uśmiechu. Czuła się jak po burzy — zmęczona, ale wolna.

Po kilku minutach narady sędzia ogłosiła decyzję:

— Z dokumentów wynika, że dom został zakupiony przez panią Emmę przed zawarciem małżeństwa, z jej osobistych środków. Samochód należy do jej ojca. Nie ma więc podstaw do podziału majątku.

John poczerwieniał na twarzy.

— I to wszystko? Po tylu latach zostaję na lodzie?!

— Nie na lodzie, — odpowiedziała spokojnie Emma. — Masz gdzie mieszkać. Mama cię przyjmie.

Mary zerwała się z miejsca.

— Jesteś niewdzięczna! Przyjęliśmy cię do rodziny, a ty nas zdradzasz!

— Nie przyjęliście mnie, — odparła Emma cicho. — Ocenialiście mnie od pierwszego dnia. Próbowałam budować dom, ale na piasku nic trwałego się nie zbuduje.

Jej słowa zawisły w ciszy. Nawet sędzia wydawała się poruszona.

Po godzinie rozprawa dobiegła końca. Emma wyszła z budynku sądu i głęboko odetchnęła chłodnym jesiennym powietrzem. Niebo było szare, ale daleko widać było smugę światła. Po raz pierwszy od lat mogła oddychać swobodnie.

Telefon zadzwonił — to był jej ojciec.

— Jak poszło, córeczko?

— Skończone, tato. Wszystko dobrze.

— Jestem z ciebie dumny. Zaraz po ciebie przyjadę.