— Skoro masz niższą pensję, podzielmy jedzenie sprawiedliwie — zaproponował mi mąż, nie wiedząc jeszcze, czym to się dla niego skończy.

— Po co? — dziwił się. — Mam swoje wydatki. Też muszę odpoczywać, pracuję jak wariat.

Pewnej niedzieli wieczorem, kiedy Igor wrócił o trzeciej w nocy, Anya nie wytrzymała.

— Gdzie byłeś? — zapytała, gdy wpadł na kanapę, nawet nie rozbierając butów.

— W klubie z chłopakami. Słuchaj, Anya, nie zaczynaj, okej? Jestem zmęczony.

— Igor, wiesz, że wydałeś moją tygodniową pensję w jeden wieczór?

Spojrzał na nią zamglonym wzrokiem.

— Co?

— Wczoraj wziąłeś z oszczędności gotówkę. — Powiedziałeś, że to na wieczór z przyjaciółmi. Ja zarabiam tyle w tydzień.

Igor milczał, pocierał twarz rękami.

— Anya, posłuchaj. Dużo pracuję. Przynoszę pieniądze do domu. Muszę się zrelaksować, rozumiesz? Nie mogę ciągle siedzieć w domu. Nie jestem twoją własnością.

— Nie mówię, że jesteś moją własnością. Mówię, że mamy cel. Chcieliśmy odkładać na mieszkanie. A ty co tydzień wydajesz pieniądze w barach.

— A ty wydajesz na swoje jogurty i kawę w ziarnach — odparł Igor. — Myślisz, że nie widzę? Kupujesz drogie produkty i potem mnie obwiniasz.

— Jeśli chcesz uczciwości, podzielmy wydatki sprawiedliwie, proporcjonalnie do dochodów.

Anya milczała.

— Dokładnie — kontynuował Igor, rozgrzewając się. — Skoro masz niższą pensję, podzielmy jedzenie sprawiedliwie — powiedział mój mąż, nie wiedząc jeszcze, czym to się dla niego skończy.

— Ty jesz swoje jogurty, kawę, świeże warzywa, a ja obejdę się kiełbasami i pierogami.

Szczerze, twoje zdrowe jedzenie jest mi w ogóle niepotrzebne. Dobrze żyję na prostym jedzeniu.

A ty oszczędzaj na swoich delikatesach, jeśli uważasz, że ja dużo wydaję.

To logiczne. Każdy wydaje proporcjonalnie do swoich dochodów.

Chcesz uczciwości? Oto ona, uczciwość.

Anya poczuła, jak wszystko w środku zaciska się w ciasny węzeł.

Chciała coś powiedzieć, ale słowa ugrzęzły w gardle.

Igor już wstał z kanapy i poszedł do łazienki.

Słyszała wodę, jak się pluska, potem wyszedł, padł na łóżko i w minutę już chrapał.

Anya została na kanapie. Jego słowa krążyły w głowie:

«Skoro masz niższą pensję, podzielmy jedzenie sprawiedliwie».

Czyli teraz będą żyli jak sąsiedzi w akademiku?

Każdy za siebie? A rodzina? Ich plany, marzenia?

Nie płakała.

Po prostu siedziała w ciemności, patrząc przez okno na żółte światła latarni na dole.

Od tego dnia wszystko się zmieniło. Igor faktycznie przeszedł na kiełbasy i pierogi.

Anya kupowała dla siebie kurczaka, ryby, świeże warzywa, jogurty i kawę w ziarnach, a dla niego — tanie gotowe jedzenie.

Jedli przy tym samym stole, ale każdy miał swoje własne jedzenie.

Igor udawał, że mu to obojętne, Anya milczała.