Stał się agresywny w naszą rocznicę – i zostawiłam mu rachunek, którego nigdy nie zapomni

Przygotowywałam się godzinami – delikatnie kręcone włosy, nieskazitelny makijaż, pachnące, drogie perfumy, które przyciągały uwagę wszystkich. Wślizgnęłam się w głęboką, szmaragdowozieloną sukienkę, którą Grant kiedyś nazwał swoją ulubioną.

W lustrze nie widziałam kruchej kobiety, ale wojowniczkę, która chciała utrzymać naszą miłość.

Grant ledwo oderwał wzrok od telefonu, gdy wszedłem do salonu.

„Wyglądasz ładnie” – mruknął nieobecnie, wciąż gorączkowo stukając kciukami w ekran.

„Ładny” – nie ładny, nie oszałamiający, po prostu powierzchownie ładny.

Jazda do restauracji przebiegła w ciszy, wtórował jej brzęczenie powiadomień w telefonie. Próbowałem wtrącić się, opowiadając historie o pracy, nowym kliencie, a nawet o jakimś zabawnym zdarzeniu.

W odpowiedzi tylko mruknął coś pod nosem, wpatrując się w świecący wyświetlacz.

Kiedy dotarliśmy do miejsca, w którym można było parkować samochody, z trudem powstrzymywałam łzy.

W  Lucato Noir  panowała typowa atmosfera: bursztynowe oświetlenie, biała obrusy i lśniące kryształowe żyrandole. Przy barze grało delikatne trio jazzowe.

Nasz stolik znajdował się w kącie – romantyczny i prywatny – niemal idealny.

Kelner przyniósł kartę win. Grant zamówił najdroższą butelkę, nawet nie pytając.

Kiedyś pytał. Nasza opinia była dla niego ważna.

Próbowałem przywołać wspomnienia z naszej podróży poślubnej — z taniego motelu nad oceanem, w którym zepsuła się klimatyzacja, a my piliśmy letniego szampana na balkonie i śmialiśmy się do rana.

Uśmiechnął się do mnie słabo, ale nie był on skierowany do mnie.

Nagle jego telefon znów się rozświetlił. Wiadomość. Jego usta uniosły się w delikatnym, tajemniczym uśmiechu.

„Kto to jest?” zapytałem lekko.

Spojrzał w górę, zirytowany. „Czy nie mógłbym mieć odrobiny prywatności?”

To zdanie zrobiło na mnie większe wrażenie, niż się spodziewałem.

Ludzie przy sąsiednim stoliku spojrzeli na nas przelotnie. Wymusiłem na sobie sztywny uśmiech, udając, że wszystko jest w porządku.

Ale nie mogliśmy już dłużej ignorować pierwszego pęknięcia w naszej fasadzie.

Kiedy podano przystawki, ledwo mogłem jeść. Pisał dalej – każde powiadomienie było kolejnym gwoździem w moim zaprzeczeniu.

Na koniec przeprosił i zniknął w toalecie, zostawiając swój telefon na stole, odblokowany i skierowany ekranem do góry.

Test. Prowokacja. Albo po prostu arogancja.

Tak czy inaczej, przyjąłem wyzwanie.

Na ekranie pojawił się komunikat:

V  ❤️:  „Nie mogę się doczekać, aż cię dziś zobaczę. Załóż ten krawat, który mi się podoba”.

Zrobiło mi się zimno w żołądku.

Drżącymi rękami otworzyłem historię czatu. To, co tam znalazłem, sprawiło, że serce zaczęło mi walić w uszach.

• Osiem miesięcy wypełnionych wiadomościami – SMS-ami, zdjęciami, obietnicami.
• Ukryte podwójne życie, przedstawione za pomocą emotikonów i kłamstw.
• Finansował jej luksusowy styl życia – markowe torby, weekendowe wyjazdy, samochód.
• A przesłanie tamtego wieczoru nie pozostawiło wątpliwości:

„Po tej kolacji powiem jej, że to koniec. Wtedy zostaniemy tylko ty i ja, kochanie.”

Nasza rocznicowa kolacja – wieczór, w którym wystroiłam się na nasz ślub – była dla niego momentem, w którym mógł zakończyć wszystko.

Wtedy, jakby los chciał mnie jeszcze bardziej upokorzyć, spojrzałem w bok – i zobaczyłem ją.

Tabela dwunasta.