Syn mafijnego bossa wciąż płakał w restauracji — dopóki kelnerka nie powiedziała: „On po prostu potrzebuje mamy…”

Głos Grace stał się jeszcze delikatniejszy. — Wiesz — powiedziała — mój młodszy brat też tak płakał, gdy tęsknił za naszą mamą.

Liczyliśmy razem gwiazdy, aż mu się poprawiło. Chcesz spróbować?

Dziecko mrugnęło. Płacz przeszedł w czknięcia. Grace wzięła głęboki oddech. — Spróbujmy razem, dobrze? Wdech… i wydech.

Małe płuca podążyły za jej rytmem. Powoli burza minęła.

Cała restauracja jakby wypuściła powietrze razem z nimi.

Grace się uśmiechnęła. — No proszę. Jesteś bardzo dzielny, Luca.

A potem, zanim zdążyła się powstrzymać, wyszeptała słowa, które wszystko zmieniły:
— On po prostu potrzebuje mamy.

Jej oczy rozszerzyły się natychmiast, przerażone tym, co powiedziała.

Ale mężczyzna — ten niewiarygodnie opanowany, niebezpieczny obcy — po prostu spojrzał na nią, a w jego oczach zamigotało coś surowego.

— Masz rację — powiedział ochryple. — Potrzebuje.

Kiedy Luca wyciągnął do niej ręce, Grace znieruchomiała. Głos ojca załamał się. — Proszę. Tylko na chwilę.

Więc go przytuliła.

Małe ciało stopniało w jej ramionach, ciepłe i ufne, a jego oddech z każdą sekundą stawał się spokojniejszy.

Serce Grace bolało w najsłodszy, najdziwniejszy sposób.

Kiedy spojrzała w górę, mężczyzna patrzył na nią tak, jakby była cudem.

Tego wieczoru Grace siedziała w swoim maleńkim mieszkaniu na Brooklynie, wpatrzona w czarną wizytówkę, którą zostawił na stole — bez imienia, tylko numer wytłoczony srebrnymi literami.

— Gabriel Russo — wyszeptała jej współlokatorka po szybkim wyszukaniu w Google.

— Grace, to *ten* Gabriel Russo. Jego rodzina kontroluje połowę przestępczego półświatka miasta. Nie możesz do niego dzwonić.

— To ojciec, który potrzebuje pomocy — powiedziała cicho Grace.

— To morderca.