Tej nocy, gdy głos mojego wnuka drżał w słuchawce: „Babciu, jestem na komisariacie. Macocha mnie uderzyła, ale twierdzi, że ją zaatakowałem. Tata mi nie wierzy” – zrozumiałem, że są takie rodzaje zdrady, do których nigdy się nie przyzwyczaja.

Policjant skinął głową i poprowadził mnie korytarzem, który znałem jak własną kieszeń. Chodziłem tymi samymi piętrami setki razy w ciągu swojej kariery. Każdy kąt, każde drzwi, każda szczelina w ścianie przywoływały wspomnienia życia, które, jak mi się zdawało, zostawiłem za sobą.

Ale tamtej nocy zrozumiałem coś: nigdy nie przestajesz być sobą. Po prostu udajesz, że zapomniałeś.

Dotarliśmy do poczekalni i tam, w zimnym pomieszczeniu oświetlonym jarzeniówkami, zobaczyłem scenę, która miała wszystko zmienić.

Ethan siedział na plastikowym krześle, z prawą brwią niezgrabnie zabandażowaną gazą. Oczy miał zaczerwienione od płaczu. Na mój widok zerwał się na równe nogi.

“Babcia!”

Podbiegł do mnie i objął mnie w talii, tak jak robił to, gdy był dzieckiem. Poczułam, jak jego ciało drży w moim. Pogłaskałam go po włosach i wyszeptałam:

„Jestem tutaj, mój chłopcze. Jestem tutaj.”

Ale mój wzrok już padł na dwie pozostałe postacie w tej scenie.

Rob stał pod ścianą, skrzyżował ramiona i zacisnął szczękę. Spojrzał na mnie z miną, której nie potrafiłem rozszyfrować – wstydu, gniewu, poczucia winy.

A obok niego, siedząc ze skrzyżowanymi nogami i perfekcyjnie wyćwiczoną miną ofiary, siedziała Chelsea. Miała na sobie satynową szatę w kolorze wina, jakby ktoś ją wyciągnął z łóżka. Miała siniaka na lewym ramieniu, który wyglądał na świeżo zrobiony. Jej brązowe włosy opadały idealnymi falami na ramiona. Spojrzała na mnie tymi wielkimi, załzawionymi oczami, jakby chciała powiedzieć: „Zobacz, co mi zrobił twój wnuk”.

Ale znałem to spojrzenie. Widziałem je u dziesiątek przestępców, którzy próbowali mnie oszukać w trakcie mojej kariery. Spojrzenie kogoś, kto wie, jak grać. Kogoś, kto wie, jak manipulować.

„Elellaneno” – powiedział Rob suchym głosem, nie ruszając się z miejsca. „Nie musiałaś przychodzić”.

Te pięć słów zraniło mnie bardziej, niż jakikolwiek fizyczny cios.

Nie zdążyłem odpowiedzieć, ponieważ w tej właśnie chwili otworzyły się drzwi biura i wyszedł z nich mężczyzna po pięćdziesiątce, ubrany w nienaganny mundur i z poważnym wyrazem twarzy.

Kapitan Charles Spencer.

Gdy mnie zobaczył, zatrzymał się.

„Dowódca Stone”.

„Cześć, Charles” – powiedziałem spokojnie. „Minęło trochę czasu”.

Podszedł wyraźnie zaskoczony.

„Nie… Nie wiedziałem, że jesteś zamieszany w tę sprawę. Gdybym wiedział…”

„Teraz już wiesz” – przerwałem mu. „I muszę ci dokładnie wyjaśnić, co się tu dzieje”.

Bo coś mi mówiło, że to, co usłyszałam przez telefon, to zaledwie wierzchołek góry lodowej i że wkrótce odkryję, w jak głęboką otchłań wpadła moja rodzina.

Spencer zabrał mnie do swojego gabinetu. Ethan poszedł ze mną, trzymając mnie za rękę, jakby bał się, że zniknę. Rob i Chelsea zostali w poczekalni. Czułam wzrok syna wbity w moje plecy, ale się nie odwróciłam.

Nie zamierzałem dać mu tej satysfakcji.

Biuro Spencera było małe, ale schludne. Metalowe biurko, dwa krzesła przed nim, szafka na dokumenty w kącie i krucyfiks na ścianie. Niewiele się zmieniło od moich czasów. Nawet zapach starej kawy i papieru był ten sam.

„Proszę usiąść” – powiedział Spencer, zamykając za nami drzwi.

Usiadłem na jednym z krzeseł, a Ethan usiadł obok mnie. Jego wzrok był spuszczony, a dłonie splecione na kolanach. Spencer usiadł po drugiej stronie biurka i otworzył teczkę. Westchnął, zanim się odezwał.

„Dowódco, sytuacja jest… skomplikowana.”

„Wyjaśnij mi fakty” – powiedziałem bez owijania w bawełnę. „Najpierw jej wersję”.

Spencer skinął głową i zajrzał do notatek.

„Pani Chelsea Brooks złożyła skargę o godzinie 23:43. Przybyła w towarzystwie męża, pana Roberta Stone’a – pańskiego syna. Twierdzi, że około 22:30 nieletni Ethan wrócił do domu po wyznaczonym czasie. Kiedy go upomniała, zareagował gwałtownie, zepchnął ją ze schodów i uderzył w ramię. Ma siniaki, które częściowo odpowiadają jej zeznaniom”.

Każde słowo było jak igła wbijająca mi się w pierś. Spojrzałem na Ethana. Głowę wciąż miał spuszczoną, ale widziałem, że drżą mu ręce.

„A wersja mojego wnuka?” – zapytałem, choć z tonu Spencera wywnioskowałem, że nikt mu nie uwierzył.

„Nieletni twierdzi, że to pani Brooks zaatakowała go pierwsza. Twierdzi, że kiedy wrócił do domu, była już zła, czekała na niego w salonie i bez słowa uderzyła go tępym przedmiotem – według niego srebrnym świecznikiem. Rana na jego brwi wymagała założenia trzech szwów”.

„Sprawdzałeś świecznik?”

Spencer pokręcił głową, czując się nieswojo.

„Pani Brooks twierdzi, że taki obiekt nie istnieje, że chłopiec wymyślił tę historię, żeby usprawiedliwić swoją agresję. I tu pojawia się problem, Komandorze. Kamery monitoringu w domu zostały uszkodzone tej nocy. Właśnie tej nocy”.

Odchyliłem się na krześle, analizując informacje. To nie był przypadek. Nic z tego nie było.

„Jak wygodnie, prawda?” mruknąłem.

Spencer spojrzał na mnie z tym wyrazem twarzy, który dobrze znałam – spojrzeniem kogoś, kto wie, że coś jest nie tak, ale nie ma wystarczających dowodów, by podjąć działanie.

„Kamery były zepsute od trzech dni” – powiedział. „Według męża mieli zadzwonić do technika w tym tygodniu”.

„A co z kamerami sąsiadów? Kamerami ulicznymi?”

„Jesteśmy w trakcie ich sprawdzania, ale dom znajduje się na prywatnym osiedlu mieszkaniowym. W pobliżu nie ma kamer publicznych”.

Oczywiście, że nie. Chelsea zaplanowała to perfekcyjnie. Każdy szczegół, każdy ruch. To nie był napad złości. To było zaplanowane.

Odwróciłam się do Ethana i położyłam swoją dłoń na jego dłoni.

„Spójrz na mnie, synu.”