Teściowa wylała na mnie wiadro zimnej wody, żeby mnie obudzić, ale nie spodziewała się takiego obrotu spraw…

„Lekarz nie mieszka w tym domu. Ja mieszkam” – przerwała mu ostro Margaret. „Daniel ciężko pracuje, żeby się tobą opiekować, a ty mu się odwdzięczasz, śpiąc jak królowa? Nie u mnie”.

Łzy napłynęły Emmie do oczu. Zimna woda nie tylko przyprawiła ją o dreszcze, ale także sprawiła, że ​​poczuła ostry ból w żołądku. Przerażenie przeszyło jej ciało. Przycisnęła dłoń do brzucha, modląc się, żeby to nic takiego.

W tym momencie drzwi sypialni się otworzyły. Daniel, wciąż w roboczym ubraniu, stał w progu jak sparaliżowany, z teczką zwisającą z dłoni. Wrócił do domu wcześnie i to, co zobaczył, zmroziło mu krew w żyłach.

„Mamo… co ty zrobiłaś?” – głos Daniela drżał z niedowierzania.

Margarita z buntowniczą miną odstawiła wiadro. „Zrobiłam to, co powinnaś była zrobić dawno temu – nauczyć swoją żonę, żeby się nie leniła”.

Daniel podbiegł do Emmy i owinął jej drżące ramiona kocem. „Jest w ciąży! Jak mogłeś wylać na nią lodowatą wodę?”

Po raz pierwszy Margaret się zatrzymała. Ale duma szybko przesłoniła wahanie. „Och, nic jej nie jest. Kobiety od wieków rodzą dzieci, nie rozpieszczają się. Ty je po prostu rozpieszczasz”.

Emma przytuliła się do ramienia Daniela i wyszeptała: „Coś jest nie tak. Czuję… Czuję ból”.

Serce Daniela zamarło. Bez słowa wziął ją w ramiona. „Jedziemy do szpitala. Natychmiast”.

Twarz Margaret zbladła, gdy patrzyła, jak jej syn niesie drżącą, ciężarną żonę do drzwi. Nie spodziewała się, że jej surowość do tego doprowadzi. I głęboko w sercu po raz pierwszy wkradła się wątpliwość. Kolekcja Opowieści Ocalałych Zestawy Testów Ciążowych

W szpitalu powietrze było przepełnione napięciem. Emma leżała na szpitalnym łóżku z bladą twarzą. Jedną rękę opiekuńczo oparła na brzuchu. Daniel nie puścił jej drugiej dłoni, a jego kciuk musnął kostki jej dłoni, jakby sam jego dotyk mógł ją ochronić.

Dr Williams, cichy, ale poważny mężczyzna po pięćdziesiątce, wszedł do pokoju z poduszką. „Dobrze zrobiłeś, przyprowadzając ją tu natychmiast” – powiedział Danielowi. „Stres i szok mogły spowodować komplikacje. Na szczęście tętno dziecka jest na razie stabilne. Potrzebuje jednak ścisłego odpoczynku. Żadnego dźwigania ciężarów, żadnego niepotrzebnego stresu. Jakakolwiek powtórka dzisiejszego incydentu mogłaby zagrozić zarówno matce, jak i dziecku”.

Daniel zacisnął szczękę. Pocałował Emmę w czoło. „Obiecuję, że nic takiego się już nigdy nie powtórzy”. Produkty bezpieczeństwa dla dzieci

Emma uśmiechnęła się blado, choć jej oczy napełniły się łzami. „Tak się bałam” – wyszeptała.

Później tego wieczoru, gdy Daniel wyszedł, żeby dokończyć papierkową robotę, Margaret niepewnie weszła do szpitalnej sali. Wyglądała na mniejszą niż wcześniej, a jej pewność siebie została przytłoczona poczuciem winy. Jej wzrok padł na Emmę, leżącą wyczerpaną, ale przytomną.

„Nie miałam na myśli…” – zaczęła Margaret, a jej głos był nietypowo drżący. „Myślałam, że po prostu dramatyzujesz. Nigdy nie myślałam…”

Emma odwróciła głowę, a jej głos był ledwie słyszalny. „Nie uważasz, że jestem słaba. Po prostu ci na mnie nie zależy. Traktujesz mnie jak służącą, a nie żonę swojego syna”.

Małgorzata z trudem przełknęła ślinę. Prawda w słowach Emmy przeniknęła ją głębiej, niż się spodziewała. Przez lata szczyciła się tym, że jest silna i nigdy nie okazuje słabości. Ale gdy patrzyła, jak młoda żona jej syna walczy o ochronę dziecka, ogarnął ją wstyd.

Kiedy Daniel wrócił, jego twarz była roztrzęsiona. „Mamo, nie mogę ci wybaczyć tego, co zrobiłaś. Gdyby coś stało się Emmie albo dziecku, nigdy więcej bym się do ciebie nie odezwała”.

Oczy Margaret napełniły się łzami. Po raz pierwszy od dziesięcioleci zaniemówiła.

Dwa tygodnie później Emma wróciła do domu, zgodnie z zaleceniami lekarza. Daniel podjął się dodatkowych obowiązków domowych, zdeterminowany, by chronić żonę i nienarodzone dziecko. Margaret odwiedzała nas regularnie, za każdym razem z większą rezerwą niż wcześniej. Produkty bezpieczeństwa dla dzieci

Pewnego popołudnia Emma siedziała na kanapie, dziergając kocyk dla dziecka, a Margaret cicho postawiła przed nią tacę z herbatą i owocami. Emma zamrugała ze zdziwienia.

„Ty to zrobiłaś?” zapytała ostrożnie.

Magdalena skinęła głową. „Myślałam, że możesz być głodna. Lekarz powiedział, że potrzebujesz porządnego jedzenia”. Jej głos był teraz łagodniejszy, pozbawiony arogancji.

Emma przyglądała się swojej teściowej, niepewna, czy zaufać tej nowej stronie jej osobowości. „Skąd ta zmiana?” zapytała ostrożnie.

Wzrok Margaret padł na brzuch Emmy. „Bo zdałam sobie sprawę, że o mało nie straciłam przeze mnie dwóch osób, które kocha najbardziej. Myliłam się, Emmo. Strasznie się myliłam.