Tydzień przed ślubem syna odkryłam, że „zadanie”, które mi powierzono, to opieka nad piętnastoma dziećmi gości. Zmieniłam więc plany. W poranek ślubu głos mojego syna przebił się przez ciepłą parę znad czajnika: „Mamo, gdzie jesteś?”. Uśmiechnęłam się, choć lekko. „Nie czekaj na mnie… i nie czekaj na bufet”.

Nazywam się Charlotte Fitzgerald. Mam siedemdziesiąt dwa lata i nigdy nie sądziłam, że w moim wieku będę musiała dać mojej rodzinie tak trudną nauczkę. Od miesięcy przygotowywałam się do idealnego ślubu mojego syna Marcusa. Obiecałam, że zajmę się całym bufetem, bo chciałam im zaoszczędzić. Obliczyłam, że wszystkie składniki będą mnie kosztować około trzech tysięcy dolarów, ale zamierzałam zrobić to z miłością. Zaoferowałam się również do udekorowania sali weselnej, przygotowania stroików i uzgodnienia z dostawcami. To był mój prezent dla nich, sposób na okazanie, jak bardzo kocham mojego syna i jak bardzo cieszę się, że znów odnalazł miłość.

Tiffany wydawała się idealną synową, kiedy Marcus przedstawił mi ją dwa lata temu. Zawsze była bardzo uprzejma. Z szacunkiem zwracała się do mnie „pani Charlotte”. Przynosiła mi kwiaty, kiedy przychodziła do mnie do domu i oferowała pomoc w kuchni.

„Pani Charlotte” – mawiała z tym uroczym uśmiechem. „Pozwól, że pomogę ci z tymi daniami. Pani gotuje przepysznie. Marcus ma wielkie szczęście, że dorastał, jedząc w ten sposób”.

Marcus był taki szczęśliwy. Po latach wdowieństwa, widok jego miłości ponownie napełnił moje serce radością.

We wtorek po południu siedziałem w kuchni, robiąc ostatnią listę zakupów na bufet, gdy usłyszałem głosy dochodzące z tarasu. Mój syn Marcus rozmawiał przez telefon z kimś z pracy, a Tiffany rozmawiała ze swoją siostrą Audrey, która przyjechała z wizytą spoza miasta. Początkowo nie zwracałem na nią uwagi. Skupiałem się na obliczaniu, ile funtów mięsa będę potrzebował, żeby nakarmić stu pięćdziesięciu gości, ile sałatek przygotować i ile deserów. Ale potem usłyszałem swoje imię i coś w głosie Tiffany kazało mi się zatrzymać. Cicho podszedłem bliżej do kuchennego okna wychodzącego na taras, pozostając ukryty za zasłoną.

„Słuchaj, Audrey, wszystko mam idealnie przygotowane dla dzieci na weselu” – powiedziała Tiffany tym słodkim głosem, którego zawsze używała w rozmowie ze mną. „Mama Marcusa będzie się nimi opiekować przez całe przyjęcie. Jest około piętnaściorga dzieci spośród naszych gości, od niemowląt po nastolatków, ale jest do tego całkowicie przyzwyczajona. W ten sposób my, dorośli, możemy się dobrze bawić bez żadnych irytujących przerw”.

Audrey roześmiała się głośno i odpowiedziała: „To takie mądre, siostrzyczko. Starsza pani zajmie się tymi wrzeszczącymi bachorami, podczas gdy wy będziecie tańczyć, pić i dobrze się bawić. Idealnie. W ten sposób nie będą nam przeszkadzać podczas ceremonii ani psuć zdjęć z wesela”.

„Dokładnie” – kontynuowała Tiffany, a jej głos brzmiał inaczej, chłodniej. „Już mówiłam Marcusowi, że jego mama świetnie radzi sobie z dziećmi i uwielbia się nimi opiekować. Nawet nie zauważy, że ją wykorzystujemy. Zawsze chętnie pomoże w każdej sprawie. To jak mieć darmową profesjonalną nianię na całą noc. Poza tym, to ją zajmie i nie będzie przeszkadzać w ważnych rozmowach”.