W dniu pogrzebu mojej żony mój syn zapytał, „co zostało” – wtedy zadzwonił jej miliarder i powiedział: „Booker, nie idź do domu”

Ciężar mojego żalu wyparował, zastąpiony czymś twardym i zimnym.

Wyszedłem z kościoła i wsiadłem do mojego zardzewiałego pickupa Forda z 1990 roku. Był stary i brzydki, ale silnik miał mocny. W schowku, owinięty w zatłuszczoną szmatkę, leżał mój stary pistolet służbowy.

Sprawdziłem komorę. Załadowana.

Nie byłem już tylko wdowcem.

Byłem żołnierzem wkraczającym na niebezpieczny teren.

CZĘŚĆ 2

Powiedziałem Terrence’owi, że muszę spotkać się z pastorem, żeby uregulować rachunek za nabożeństwo. To było kłamstwo, ale kłamstwa były jedynym językiem, jaki rozumiał mój syn.

Wróciwszy do domu, chwyciłam klucze z haczyka przy drzwiach. Zanim zdążyłam przekręcić klamkę, wypielęgnowana dłoń uderzyła płasko w drewno, blokując mi drogę.

Muślin.

Nadal miała na sobie tę zbyt obcisłą czarną sukienkę i za duże okulary przeciwsłoneczne, nawet w ciemnym korytarzu.

Wyciągnęła dłoń i poruszyła palcami.

„Dokąd się wybierasz, Booker?” – zapytała głosem przepełnionym sztuczną słodyczą.

„Żeby zapłacić kościołowi” – ​​odpowiedziałem spokojnie.

„Nigdzie nie pójdziesz bez karty kredytowej” – powiedziała, podchodząc bliżej. „Muszę kupić prowiant dla gości, którzy mogą wpaść. Potrzebujemy wina. Lepszego sera. Czegoś porządnego po dzisiejszym dniu”.

Spojrzałem na nią, naprawdę się jej przyjrzałem. Jej wzrok co chwila błądził do mojej tylnej kieszeni, gdzie leżał portfel. Nie chciała sera. Chciała iść na zakupy.

Sięgnąłem do kieszeni. Tiffany uśmiechnęła się, a jej usta wykrzywiły się.

Wyciągnąłem portfel. Jej palce drgnęły, czekając.

Wyjąłem pojedynczy dwudziestodolarowy banknot – pognieciony i zniszczony, tak jak ja – i pozwoliłem mu opaść na linoleum między jej drogimi obcasami.

„Weź trochę krakersów” – powiedziałem.

Otworzyła szeroko usta.

„To jakiś żart?” – warknęła. „Wiesz, kim jestem?”

„Dokładnie wiem, kim jesteś” – odpowiedziałem, mijając ją.

Wzdrygnęła się, jej wzrok padł na banknot leżący na podłodze. Wiedziałem, że podniesie go, gdy tylko drzwi się zamkną.

Chciwość rzadko kiedy omija pieniądze.

Na zewnątrz wilgotne, popołudniowe powietrze owiało mnie. Wsiadłem do pickupa. Kabina pachniała starą skórą i tytoniem fajkowym. Przez lata była moim sanktuarium.

Silnik zakasłał, a potem zaczął warczeć jednostajnie. Wycofałem z podjazdu, zostawiając syna i jego żonę, którzy krążyli wokół tego, co ich zdaniem zostało w moim domu.

Kiedy jechałem, domy rozmywały się w powietrzu. Nie tylko przejeżdżałem przez miasto. Podróżowałem w czasie przez dekady – do czasów, gdy Esther po raz pierwszy zaczęła opuszczać naszą skromną dzielnicę wczesnym rankiem, by wsiąść do autobusu i pojechać na północ, na ogrodzone osiedla, gdzie podjazdy były dłuższe niż cała nasza dzielnica.

Szorowała tam podłogi. Polerowała srebro. Organizowała życie innych, podczas gdy nasze pozostawało proste.

Dla świata była po prostu gospodynią domową.

Ale Estera widziała wszystko.

Wiedziała, gdzie ukryte są sekrety, ponieważ to ona odkurzała półki.

Mój syn myślał, że jestem po prostu zmęczonym staruszkiem, który przenosi pudła w magazynie. Zapomniał, co robiłem wcześniej. Zapomniał, że wujek Sam kiedyś wysłał mnie do dżungli na drugim końcu świata, gdy miałem osiemnaście lat.

Na wojnie człowiek się czegoś uczy. Uczy się, że ciche chwile bywają najniebezpieczniejsze. Uczy się wypatrywać drobnych ruchów w trawie. Uczy się, że kiedy ktoś uśmiecha się zbyt szeroko, może coś ukrywać za plecami.

Od miesięcy obserwowałem Terrence’a i Tiffany. Nowy zegarek Terrence’a, który kosztował więcej niż moja ciężarówka. To, jak Tiffany przestała zostawiać paragony na ladzie. To, jak Esther ucichła na kilka tygodni przed śmiercią, a jej wzrok błądził po telefonie za każdym razem, gdy dzwonił.

Byłem szkolony w rozpoznawaniu zasadzek. Po prostu nigdy nie myślałem, że wróg będzie spał w moim pokoju gościnnym.

Wjechałem na autostradę. Stary Ford wibrował pod moimi dłońmi. Z przyzwyczajenia spojrzałem w lusterka. Nikt mnie nie śledził. Terrence był zbyt zajęty rozwalaniem mojego życia na kawałki, szukając klucza, którego nie zamierzałem mu dać.

Zjechałem na Highland Park – jedną z tych zamożnych dzielnic, jakie istnieją w każdym amerykańskim mieście. Powietrze było tam inne: przystrzyżone trawniki, świeża ściółka i ciche pieniądze.

Ogrodzenia stawały się coraz wyższe. Bramy stawały się coraz bardziej wyszukane.

Podjechałem pod posiadłość Thorne’a. Przede mną majaczyły potężne żelazne bramy. Kamera monitoringu zabrzęczała i skierowała się w moją stronę. Otworzyłem okno.

„Booker King” – powiedziałem.

Brama kliknęła i otworzyła się.

Mój zardzewiały pickup wjechał krętą alejką, obsadzoną starymi dębami. Zaparkowałem obok srebrnego Rolls-Royce’a, który kosztował prawdopodobnie więcej niż wszystko, co kiedykolwiek miałem razem wzięte. Człowiek o mniejszej wartości mógłby się poczuć mały.

Po prostu czułem się skupiony.

Drzwi wejściowe otworzyły się zanim zdążyłem zapukać.

Alistair Thorne siedział na wózku inwalidzkim w drzwiach. Miał osiemdziesiąt lat, jego ciało było wyniszczone chorobą i wiekiem, ale jego wzrok był bystry jak potłuczone szkło. Miał na sobie aksamitną marynarkę i jedwabny szal. Nie patrzył na mnie jak na pomocnika. Patrzył na mnie jak na człowieka, który zaraz ruszy do bitwy i z ulgą patrzy na kolejnego żołnierza.

„Booker” – powiedział chrapliwym, ale stanowczym głosem.

„Panie Thorne” – skinąłem głową.

Wyciągnął chudą, drżącą dłoń. Jego uścisk był wciąż zaskakująco silny.

Nie podawaliśmy sobie rąk jak biznesmeni.

Uścisnęliśmy sobie dłonie jak bracia.

„Przykro mi z powodu Esther” – powiedział cicho. „Była najwspanialszą osobą, jaką znałem. Lepszą ode mnie. Lepszą od nas wszystkich”.

„Dziękuję, panie” – wydusiłem ze siebie, czując ucisk w gardle.

„Wejdź do środka” – powiedział Thorne, obracając się na krześle. „Nie mamy dużo czasu. Twój syn wkrótce zorientuje się, że cię nie ma”.

Poszedłem za nim przez marmurowy hol pod wysokim sufitem, który sprawiał, że całe miejsce przypominało muzeum. Bez Esther rezydencja wydawała się zimna – piękna, ale pusta.

Minęliśmy okazałe schody i formalną jadalnię z długim, nieużywanym stołem, a potem ruszyliśmy korytarzem ozdobionym portretami surowych przodków. Ich pomalowane oczy śledziły mnie z dezaprobatą. Odwzajemniłem ich spojrzenie.

Pochowałem więcej mężczyzn, niż oni kiedykolwiek spotkali.

Thorne zaprowadził mnie do swojego prywatnego gabinetu na tyłach domu. Nigdy wcześniej w nim nie byłam. Ściany były obwieszone książkami w skórzanych oprawach. W powietrzu unosił się zapach cedru i brandy. Ciężkie aksamitne zasłony tłumiły popołudniowe światło, rzucając na pokój ciepły cień.

Ale nie byliśmy sami.

Przy kominku stał mężczyzna. Wysoki, w znoszonym trenczu, z delikatną blizną na policzku. Jego oczy wyglądały, jakby widziały zarówno dno butelki, jak i najgorsze strony człowieczeństwa.

„Booker, to pan Vance” – powiedział Thorne. „To prywatny detektyw. Esther zatrudniła go dwa miesiące temu”.

Serce mi podskoczyło.

„Esther zatrudniła detektywa?” – zapytałem. „Dlaczego?”

Vance skinął mi głową. Nie uśmiechnął się, ale w jego wyrazie twarzy dostrzegłem cień szacunku.