W dniu ukończenia szkoły otworzyłam Instagram i zobaczyłam, że moja rodzina zaskoczyła moją siostrę wycieczką do Włoch. Pod zdjęciem mama napisała: „To jedyna osoba, z której jesteśmy dumni”. Uśmiechnęłam się, zalogowałam na konto, na którym potajemnie oszczędzałam przez lata i kliknęłam „Wypłać”.

Kiedy koła dotknęły pasa startowego i samolot zadrżał, dopiero po chwili zdałem sobie sprawę, że wstrzymywałem oddech.

Kabina wypełniła się tym dziwnym, nerwowym podnieceniem, które zawsze ogarnia podróżnych, lądując w nieznanym miejscu. Pasy bezpieczeństwa zostały zapięte. Schowki nad głowami pasażerów otworzyły się. Ludzie natychmiast wstali, mimo że drzwi nie były jeszcze otwarte, pochyleni pod niskim sufitem, ściskając plecaki i poduszki podróżne jak talizmany.

Pozostałem na miejscu.

Patrzyłam na małą dziewczynkę siedzącą naprzeciwko mnie, podskakującą na palcach, podczas gdy jej rodzice wymieniali uśmiechy nad jej głową. Matka wygładzała jej potargane włosy, ojciec delikatnie zapinał kurtkę, oboje pochylali się ku niej, ich spojrzenia były czułe i identyczne.

„Nie zapomnij” – powiedziała matka – „że kiedy zobaczysz Nonnę, powiedz ‘Ciao Nonna’, dobrze?”

Dziewczyna energicznie skinęła głową, powtarzając słowa cichym głosem niczym zaklęcie.

Odwróciłam wzrok, opierając dłonie na udach, splotłam palce. Nikt na mnie nie czekał w miejscu lądowania. Nikt nie wysłał mi wiadomości: „Wyślij mi zdjęcie po wylądowaniu!” ani „Zadzwoń do nas po przylocie, chcemy usłyszeć twój głos”.

Wyobraziłam sobie, jak moja mama zamieściłaby to zdjęcie, gdyby role się odwróciły: moja siostra przechodząca przez szklane drzwi z walizką na kółkach i okularami przeciwsłonecznymi na głowie, z podpisem w stylu „Nasza córka w końcu spełnia swoje marzenia we Włoszech!”, z emotikonami serduszek i włoskiej flagi rozrzuconymi niczym konfetti.

Wciąż wyciągałem telefon z kieszeni, a kciuk niepewnie unosił się nad aplikacją Wiadomości. Ostatni SMS do mamy wysłałem kilka miesięcy temu: proste „OK” w odpowiedzi na długi monolog, w którym narzekałem, że „rozbiłem tę rodzinę”.

Nie miałam już nic do powiedzenia, co tylko utwierdziłoby mnie w przekonaniu, że jestem niewdzięczna.

Zablokowałem telefon, wstałem, gdy nadeszła moja kolej i wszedłem do kraju, który kiedyś moja rodzina traktowała jako nagrodę za dobre sprawowanie.

Powietrze w rękawie było cieplejsze niż się spodziewałem, gęste od lekkiego zapachu paliwa i czegoś jeszcze – może kawy. Włoskie napisy na suficie ginęły w dźwiękach, ale poniższe angielskie tłumaczenia wystarczyły, żeby mnie pokierować: Odbiór bagażu. Wyjście. Pociągi.

Po przejściu odprawy celnej i odnalezieniu walizki na taśmie, byłem wyczerpany. Podróżowanie wydawało mi się serią drobnych upokorzeń: posługiwanie się nieznaną gotówką, czekanie w kolejce i staranie się nie wyglądać na tak zagubionego, jak byłem.

Na zewnątrz taksówki ustawiały się w kolejce niczym jaskrawożółte wykrzykniki. Podałem telefon z adresem Airbnb kierowcy, który skinął głową i powiedział „Sì, sì” tonem, który równie dobrze mógł oznaczać „Nie ma problemu”, jak „Zobaczymy”.

Rzym przemknął mi przez okno: graffiti, pranie zwisające z balkonów, skutery lawirujące między samochodami niczym ławice ryb. Co jakiś czas taksówka podskakiwała na bruku, a moja walizka z głuchym łoskotem przesuwała się w bagażniku.

Przycisnęłam czoło do zimnej szyby, obserwując miasto, które dotąd widziałam tylko na fotografiach. I oto było: to życie, które finansowałam latami, nigdy do niego nie zapraszana. Przez chwilę niemal usłyszałam głos mojej siostry, dyszącej i jęczącej: „O mój Boże, koniecznie musisz to sfilmować!”, a potem pobłażliwy śmiech mojej matki.

Słychać było jedynie mruczenie silnika i radio nadające coś po włosku, czego nie rozumiałem.

Mój Airbnb to maleńkie studio na trzecim piętrze, przy wąskich schodach, w którym unosił się delikatny zapach czosnku i starego drewna. Gospodarz, życzliwy starszy mężczyzna w swetrze z dziurami na łokciach, powitał mnie w drzwiach, wyjąkał kilka słów po włosku, a potem, widząc mnie, przeszedł na ostrożny angielski.

„Jesteś sam?” zapytał, podając mi kluczyki.

„Tak” – powiedziałem. „Tylko ja”.

Spojrzał na mnie wzrokiem, który znałam, tym samym, który ludzie mi posyłali, odkąd zaczęłam częściej używać tego słowa. Samotny. Mieszanka troski, litości i szacunku.

„Rzym to idealne miasto na spacery” – powiedział. „Wyjdź. Nie siedź w domu. Zobaczysz wszystko, rozumiesz?”

Skinęłam głową i podziękowałam mu, choć nie byłam pewna, czy dobrze zrozumiałam.

Po jego wyjściu rzuciłam walizkę na podłogę i stanęłam na środku pokoju.

Było tam łóżko z chwiejnym wezgłowiem, mały stolik z dwoma niedopasowanymi krzesłami i okno z widokiem na plątaninę dachów i sznurów na pranie. Na półce nad kuchenką trzypalnikową stał pojedynczy kubek. Ktoś zostawił na stole przewodnik z podartą oprawą.

To nie było nic wielkiego.

To wystarczyło.

Położyłem się na łóżku, nie zdejmując butów, i wsłuchiwałem się w odgłosy miasta za oknem: klaksony samochodów, krzyki na ulicy, brzęk naczyń w sąsiedniej kuchni, głośny śmiech sąsiada przed telewizorem. A przede wszystkim nieustanny szum życia, toczącego się ze mną czy beze mnie.

Po raz pierwszy od dłuższego czasu myśl, która przyszła mi do głowy, nie brzmiała: „Oni o tobie nie myślą”.

Brzmiało: Nie potrzebujesz tego.

Jet lag dał mi się mocno we znaki. Kiedy się obudziłem, światło na zewnątrz przybrało złocisty odcień późnego popołudnia, który wszystko łagodzi. Burczało mi w brzuchu. Nie jadłem nic od śniadania w samolocie, a i tak było to więcej opakowań niż jedzenia.

Ochlapałem twarz wodą w małej umywalce w łazience, zmieniłem koszulkę i wyszedłem na ulicę, która pachniała sosem pomidorowym, dymem papierosowym i historią.

Błądziłem.

Na każdym rogu ulicy pozwalałem moim stopom decydować, w którą stronę iść, kierując się dźwiękami, zapachami i ciekawością. Natrafiłem na placyk, gdzie dzieci goniły gołębie, a starsi mężczyźni dyskutowali o kartach. Kobieta z chustą zawiązaną we włosach sprzedawała kwiaty z wiader; ich płatki rozkwitały na szarym kamieniu.