W moje 18. urodziny tata rzucił we mnie 50-dolarowym banknotem i powiedział: „Wynoś się, mam dość płacenia za coś, za co nigdy nie byłem odpowiedzialny”. Uznał to za ostateczną zniewagę. Podniosłem banknot, uśmiechnąłem się i podałem mu zaklejoną kopertę, którą trzymałem od lat. „Wiem” – powiedziałem. „A mój biologiczny ojciec czeka na zewnątrz”.

Mój tata nazwał mnie „błędem innego mężczyzny” w moje 18. urodziny – mój prawdziwy ojciec czekał na zewnątrz.
Rzucił mi 50-dolarowym banknotem i prawdą w twarz – a potem kazał mi wyjść. Wyszedłem z rachunkami, testem DNA i kimś czekającym na krawężniku, kto wszystko zmieni. To historia o upokorzeniu, dowodzie i momencie, w którym „błąd” odbiera mi swoje imię.

Nazywam się Athena Anderson i mam 18 lat. W moje urodziny mężczyzna, który mnie wychował, rzucił mi w twarz 50-dolarowym banknotem i kazał się wynosić, bo ma dość płacenia za czyjś błąd.

Czekał 18 lat na ten moment. Osiemnaście lat zimnej ciszy, przegapionego recitalu i szeptanych obelg, gdy myślał, że nie słyszę. Wierzył, że 50 dolarów i trzaśnięcie drzwiami to koniec mojej historii. Nie miał pojęcia, że ​​to dopiero początek. Zanim przejdziemy do konkretów, poświęć chwilę na polubienie i subskrypcję, ale tylko jeśli naprawdę podoba Ci się ta historia. Zostaw komentarz i daj mi znać, skąd oglądasz i która jest godzina. Uwielbiam słyszeć od Was wszystkich. Teraz pozwólcie, że zabiorę Was z powrotem tam, gdzie wszystko się zaczęło. Aby zrozumieć, co wydarzyło się w moje 18. urodziny, muszę zabrać Was 10 lat wstecz, do pierwszego momentu, kiedy zdałem sobie sprawę, że nie jestem taki jak inne dzieci w mojej rodzinie.

Miałam 8 lat. Był to wiosenny recital w szkole podstawowej Highlands Ranch i ćwiczyłam „Fure Elise” przez trzy miesiące bez przerwy. Moje palce znały na pamięć każdą nutę. Moja mama, Linda, siedziała w pierwszym rzędzie z wyciągniętym telefonem, nagrywając każdą sekundę. Miała na sobie swoją ulubioną niebieską sukienkę, tę, którą zostawiała na specjalne okazje. Miejsce obok niej było puste.

Richard miał spotkanie w ostatniej chwili. Tak powiedziała mi mama, kiedy zapytałam, gdzie jest. Ale nawet mając osiem lat, zauważyłam, że nigdy nie miał takich spotkań, kiedy Tyler miał mecze piłki nożnej. Tyler miał wtedy cztery lata, a Richard był na każdym meczu, nawet na tych, na których mój młodszy brat po prostu zbierał dmuchawce na boisku zamiast grać.

Po recitalu spotkałem mamę na korytarzu. Miała zaczerwienione oczy, ale uśmiechnęła się i powiedziała, że ​​jestem wspaniały.

„Dlaczego tata nigdy nie przychodzi do moich rzeczy?” – zapytałam.

Nie odpowiedziała. Po prostu przytuliła mnie mocniej niż zwykle.