W noc mojego ślubu, moja wieloletnia pokojówka nagle delikatnie zapukała do moich drzwi, szepcząc: „Jeśli chcesz być bezpieczna, zmień ubranie i natychmiast uciekaj tylnymi drzwiami, zanim będzie za późno”. Następnego ranka padłam na kolana, ze łzami w oczach dziękując osobie, która mnie uratowała.

„Musisz poznać prawdę. Tylko wtedy będziesz mogła się bronić”.

Wyjawiła, że ​​rodzinie mojego męża daleko do szacunku. Za fasadą bogactwa kryły się ukryte interesy i miażdżące długi. Moje małżeństwo nie było z miłości – to była transakcja, która miała spłacić ich długi.

Co gorsza, mój nowy mąż miał burzliwą przeszłość i destrukcyjny nałóg. Dwa lata wcześniej młoda kobieta straciła życie w tym samym domu, ale jego rodzina pogrzebała tę historię. Od tamtej pory strach rządził domem. Tej nocy, gdybym została, mogłabym spotkać ten sam los.

Siostrzeniec służącej – mężczyzna, który mnie przyprowadził – powiedział stanowczo:

„Musisz natychmiast wyjechać. Nigdy nie wracaj. Będą cię szukać, a im dłużej będziesz czekać, tym bardziej niebezpiecznie się stanie”.

Z pustymi rękami
Ale gdzie mogłam pójść? Nie miałam pieniędzy ani dokumentów. Mój telefon został mi zabrany zaraz po ślubie, „żeby uniknąć rozproszenia uwagi”.

Służąca wyciągnęła małą sakiewkę. W środku było kilka banknotów, stary telefon i mój dowód osobisty, który potajemnie odzyskała. Łzy zamgliły mi wzrok. Po raz pierwszy zdałam sobie sprawę, że cudem uniknęłam pułapki.

Zadzwoniłam do mamy, ledwo mogąc mówić przez łzy. Ona też płakała, błagając mnie, żebym była bezpieczna. Służąca dała mi znak, żebym nie ujawniała swojego miejsca pobytu, przypominając mi, że rodzina męża z pewnością będzie próbowała mnie znaleźć.

Dni w ukryciu
Następne dni zdawały się nie mieć końca. Ukrywałam się w tym podmiejskim domu, zbyt przerażona, by wyjść. Siostrzeniec przynosił posiłki. Służąca wracała do rezydencji w ciągu dnia, by uniknąć podejrzeń. Żyłam jak cień, zadając sobie pytanie: Dlaczego ja? Czy znajdę w sobie odwagę, by się podnieść, czy spędzę resztę życia uciekając?

Pewnego popołudnia pokojówka wróciła z poważną miną.

„Są podejrzliwi. To miejsce niedługo będzie bezpieczne. Musisz zdecydować, co dalej”.

Ryzykowna decyzja
Tej nocy powiedziałam im: „Nie mogę się dłużej ukrywać. Im dłużej będę czekać, tym gorzej. Chcę iść na policję”.

Siostrzeniec zmarszczył brwi. „Masz dowody? Słowa nie wystarczą. Użyją pieniędzy i władzy, żeby cię uciszyć. Zostaniesz uznany za kłamcę”.

Jego słowa zabolały. Ale służąca wyszeptała:

„Ukryłam kilka rzeczy – papiery i księgi, które pan trzymał. Jeśli zostaną ujawnione, zostaną zniszczone. Ale ich zdobycie nie będzie łatwe”.

Wspólnie zaplanowaliśmy niebezpieczną misję.

Konfrontacja
Następnej nocy służąca jak zwykle wślizgnęła się do rezydencji, udając, że nic się nie stało. Czekałam z siostrzeńcem za bramą. W końcu podała akta. Ale nagle jakiś cień rzucił się naprzód – mój mąż.

„Co ty wyprawiasz?!”. warknął.