W noc poprzedzającą moje urodziny mój zmarły ojciec nagle ukazał się we śnie i powiedział: „Nie zakładaj zielonej sukienki, którą dał ci mąż!”. Kiedy krawcowa przyniosła sukienkę, zamarłam, uświadamiając sobie, że sukienka była dokładnie taka zielona, ​​jak we śnie – a to był dopiero początek wszystkiego.

To był jej ojciec. Jej tatuś. Mężczyzna, który zmarł na zawał serca trzy lata temu.

Stał w drzwiach ich głównej sypialni dokładnie tak, jak go zapamiętała, w swoim ulubionym szarym swetrze – tym, który wydziergała mu na sześćdziesiąte urodziny. Twarz miał poważną, wręcz surową, a oczy wpatrywały się w nią z przenikliwym niepokojem.

„Liv” powiedział cicho.

Ale jego głos brzmiał tak wyraźnie, jakby naprawdę tam stał.

„Nie zakładaj sukienki od męża. Słyszysz? Nie zakładaj tej sukienki.”

Powtórzył te słowa trzy razy, nie odrywając od niej wzroku, a potem powoli rozpłynął się w ciemności, jakby nigdy tam nie był.

Liv obudziła się z krzykiem, który utknął jej w gardle i nigdy nie zdołała go z siebie wydobyć.

Pocierała skronie, próbując wygnać z głowy niepokojący obraz.

Co za bzdura, powiedziała sobie. To tylko sen. Zwykły koszmar przed ekscytującym dniem.

Jutro obchodziła pięćdziesiąte urodziny. Jej córka Nicole miała być obecna z rodziną. Zgromadzą się też przyjaciele. Zarezerwowano już stolik w Magnolia Grill.

Oczywiście, że była zdenerwowana. Dlatego śniły jej się te wszystkie głupoty.

Ale dlaczego z sukienką?

Liv wzdrygnęła się i mocniej ścisnęła szklankę.

Sukienka.

Dwa tygodnie temu Mark uroczyście wręczył jej duże pudełko przewiązane satynową wstążką. W środku znajdowała się przepiękna suknia wieczorowa w głębokim szmaragdowym odcieniu – jej ulubionym. Materiał był wyjątkowy, mienił się w świetle, a krój podkreślał jej figurę, pozostając jednocześnie elegancki i skromny.

„To na twoją uroczystość” – powiedział Mark z uśmiechem. „Zamówiłem to u krawcowej, którą poleciła Nikki. Chyba u pani Evelyn Reed. Powiedziała, że ​​weźmie wszystkie twoje wymiary. Chcę, żebyś była najpiękniejszą kobietą w pięćdziesiątkę”.

Liv była wzruszona do łez. Mark nigdy nie był szczególnie romantycznym mężczyzną, zawsze praktyczny i zrównoważony. Przez dwadzieścia lat małżeństwa przyzwyczaiła się do tego, że jego dary są użyteczne i przemyślane, ale pozbawione polotu.

A teraz – tyle uwagi, tyle troski.

Chociaż było coś dziwnego w jego naleganiu.

„Musisz koniecznie założyć tę sukienkę” – powtórzył kilka razy. „Chcę, żeby wszyscy zobaczyli, jaką mam piękną żonę. Żadna inna sukienka nie będzie pasować, rozumiesz? To wyjątkowy dzień”.

Wtedy żartowała.