W środku kościoła – kamery włączyły się – moja kuzynka krzyknęła, żebym „po prostu głośno płakała w tonacji”, a mój głos załamał się pod presją. Ludzie patrzyli na mnie, jakbym się roztrzaskała. Myślała, że wygrała. Nie spodziewała się, że 67-letni niewidomy organista stanie się viralem, broniąc mnie.
mocny. Wszystko nagrali na kamerze”.
Serce waliło mi mocno. „Świetnie. Więcej uwagi”.
Ale część mnie zastanawiała się, czy ta uwaga nadal miała na celu upokorzenie, czy też narracja uległa zmianie?
Poszedłem za pastorem Reynoldsem na tył świątyni, gdzie czekała reporterka, kobieta o ostrych rysach twarzy, Dana Scott, ze swoim kamerzystą.
„Emily” – powitała serdecznie – „chcielibyśmy poznać twoją perspektywę na to, co się dzisiaj wydarzyło. Konfrontacja, owszem, ale także wsparcie, jakie otrzymałaś od organisty”.
Zawahałem się. „Czy to naprawdę warte uwagi?”
Dana się uśmiechnęła. „Szczere emocje zawsze takie są”.
Wywiad był krótki. Mówiłem ostrożnie, uważając, żeby nie zaatakować Melissy, mimo że na to zasłużyła. Skupiłem się na wdzięczności – za chór, za pana Everetta, za szansę śpiewania, nawet gdy strach prawie zwyciężył.
Kiedy skończyła, Dana dotknęła mojego ramienia. „Ta historia będzie miała oddźwięk. Ludzie ciągle są rozbrajani. Potrzebują momentów, w których ktoś wkracza do akcji i staje na wysokości zadania”.
Wtedy nie wiedziałem, jak bardzo miała rację. Nie miałem pojęcia, czym to nagranie się skończy – ani jak wywróci całą narrację do góry nogami.
Fragment został wyemitowany następnego wieczoru w lokalnej stacji. Nie oglądałem go na żywo; byłem zbyt zdenerwowany, zbyt wyczerpany. Ale mój telefon zaczął wibrować bez przerwy około 18:15. Przyjaciele. Sąsiedzi. Członkowie chóru. Nawet współpracownicy, z którymi ledwo rozmawiałem.
Potem pojawił się SMS od Claire:
„Musisz sprawdzić Twittera. Już.”
Zebrałem się w sobie i otworzyłem aplikację.
Tam, na samej górze mojego kanału, widniał klip wideo, który miał już prawie 40 000 wyświetleń. Do rana miał osiągnąć kilka milionów. Ktoś ze stacji informacyjnej wrzucił całą wymianę zdań – moje niepewne wystąpienie, wybuch Melissy i, co najważniejsze, niezłomną obronę pana Everetta.
Podpis brzmiał:
„Niewidomy organista przeciwstawia się chórzyście – tłum jest oszołomiony”.
Napłynęły komentarze:
„Chrońcie tego człowieka za wszelką cenę”.
„Jego kwestia dotycząca Grammy — legendarna”.
„Dziewczyna, która śpiewała, nie zrobiła nic złego. Ten kuzyn jest jej winien przeprosiny”.
„Niech ktoś da Emily porządne solo. Jej ton jest piękny”.
zobacz więcej na następnej stronie
Reklama
Yo Make również polubił
Olejek z liści figowych: Starożytna receptura bogata w dobroczynne właściwości dla skóry i zdrowia
Jak upiec chleb w domu za bardzo małe pieniądze
Jajka pod podłogą: co emeryt naprawdę znalazł pod łóżkiem
Czy ludzkość stoi u progu katastrofy? To, co powiedziała bułgarska wizjonerka, mrozi krew w żyłach…