W tej sali, napiętej gęstą ciszą

W tej sali, napiętej gęstą ciszą, każdy oddech odbijał się echem od grubych ścian. Ja, Veronica Lupu, ledwo mogłam ustać prosto na krześle. Moje kolana były miękkie, a jednak jakaś nieznana siła trzymała mnie w pionie. Mój wzrok powędrował raz po prawej, raz po mapie w jej dłoni – cały prawdziwy świat mojego dziecka był tam.

„Oto zeznania Paulusa, syna stron, mającego około dziewięciu lat” – powiedział sędzia głębokim, ale pewnym głosem, takim, którego nie da się nigdzie ukryć.

Kaelin odchrząknął, jakby to była prosta formalność, którą miał zamiar uczcić. Oana zwilżyła usta koniuszkiem języka i położyła dłoń na jego przedramieniu – gest kobiety, która wierzy, że wygrała, jeszcze zanim ogłoszono wynik.

Sędzia zaczął czytać.

„Tata często krzyczy na mamę. Chowam się w pokoju, bo tego nie lubię. Oana śmieje się z mamy i dlatego mama płacze. Kiedy jestem z nimi, bolą mnie uszy, bo wszyscy krzyczą. W domu mamy jest cicho. Mogę spać i nikt nie krzyczy. Chcę częściej odwiedzać mamę”.

Panowała tak gęsta cisza, że ​​nawet szelest papieru brzmiał jak grzmot.

Zazwyczaj nieprzenikniona twarz Kaelina zadrżała. Jego powieki mrugały szybko, jakby próbował utrzymać maskę spokoju. Oana cofnęła dłoń, jakby chciała poprawić pierścionek, ale w geście tym było coś w rodzaju nerwowego skurczu – dreszcz przebiegł jej po skórze.

Poczułem, jak w piersi narasta mi ciasny węzeł. Nie płakał. Był dumny. Moja rodzina znalazła w sobie odwagę, by powiedzieć prawdę. I ta prawda rozlała się po sali jak światło, którego nie zasłonią żadne kąty ani zasłony.

Mój prawnik, Ilie Munteanu, ostrożnie pochylił się w moją stronę.