W nocy płakała po cichu, zastanawiając się, czy jej życie nie jest już pozbawionym miłości małżeństwem w domu przypominającym więzienie.

Ellie próbowała nawiązać kontakt z dziećmi. Upiekła ciasteczka i podała im je drżącymi rękami.

Mia prychnęła: „Nie jesteś naszą mamą”.

A Ben schował się za nią.

Serce Ellie zamarło, ale się nie poddała. Przypomniała sobie swoje samotne dzieciństwo i obiecała sobie cierpliwość.

Stopniowo zaczęła zostawiać im drobne prezenty – rzeźbione patyki, polne kwiaty – mając nadzieję, że zdobędzie ich zaufanie.

Caleb był zagadką.

Mówił niewiele, a na jego twarzy malował się smutek.

Ellie zauważyła jednak, jak czule troszczył się o swoje dzieci, mimo że był szorstki w obyciu.

Pewnego popołudnia zastał ją z problemem niesienia drewna na opał.

Bez słowa zdjął ciężar z jej ramion. „Nie musisz robić tego wszystkiego sama” – wychrypiał.

To był pierwszy raz, kiedy przemówił do niej życzliwie, i Ellie poczuła iskierkę nadziei.

Życie w górach było wyczerpujące.

Ciało Ellie bolało od codziennych obowiązków: noszenia wody, szorowania podłóg i gotowania na otwartym ogniu.

Jednak odmówiła złożenia skargi.

Przyglądała się niestrudzonej pracy Caleba, a głodne buźki dzieci nadawały jej cel.

Pewnego dnia Mia zachorowała i dostała gorączki.

Ellie nie spała całą noc, chłodząc czoło mokrymi ręcznikami.

Caleb obserwował w milczeniu, a jego wzrok łagodnieł.

Kiedy Mia wyzdrowiała, po raz pierwszy przytuliła Ellie, szepcząc: „Dziękuję”. Serce Ellie wypełniło się radością. Ben również zaczął się do niej zwracać, prosząc o czytanie bajek. Po raz pierwszy Ellie poczuła, że ​​jest tu, choć tylko trochę.

Zaczęła inaczej patrzeć na góry. Wysokie sosny, świeże powietrze, ciszę.

To było piękne na swój sposób.

Zaczęła codziennie spacerować, odkrywając szlaki, aby oczyścić umysł.

Ćwiczenia były trudne, ale dodały jej sił. Zauważyła też, że ubrania stały się luźniejsze, a kroki lżejsze.

Góry, które kiedyś ją onieśmielały, stały się jej sanktuarium.

Stopniowo Caleb również zaczął się otwierać.

Podczas kolacji opowiadał historie o swojej zmarłej żonie, Sarze, która zmarła przy porodzie.

Ellie słuchała, jej serce pękało z powodu straty ojca, i dzieliła się własnym bólem: okrucieństwem ojca i swoją walką z nadwagą.

Po raz pierwszy roześmiali się razem. Ellie zdała sobie sprawę, że Caleb nie był zimnym mężczyzną, którego się bała, ale kimś, kto nosił w sobie własne smutki.

Plotki z miasta dotarły aż do gór. Nazywali Ellie „grubą panną młodą” i litowali się nad Calebem.

Kiedy Ellie to usłyszała, jej dawne kompleksy odżyły.

Zwierzyła się Calebowi, mając nadzieję, że nie będzie miał nic przeciwko.

Zamiast tego powiedział: „Oni cię nie znają. Widzę, jak ciężko pracujesz, jak opiekujesz się Mią i Benem”.

Jego słowa były proste, ale potężne.

Zima dała o sobie znać. Zamieć uwięziła ich w domku, a zapasy jedzenia zaczęły się kończyć.

Ellie racjonowała to, co mieli, dbając o to, aby Mia i Ben zjedli jako pierwsi.

Caleb zauważył jej poświęcenie i zaczął uczyć ją polowania.

Jej ręce drżały, gdy trzymała karabin, ale jego cierpliwość ją uspokoiła.

„Jesteś silniejsza, niż myślisz” – powiedział jej.

Więź Ellie z dziećmi stawała się coraz silniejsza.