Mając sześćdziesiąt pięć lat, Arthur wierzy, że jego historia jest już napisana. Jego żona, z którą przeżył cztery dekady, zmarła pięć lat temu, pozostawiając ciszę, która wypełnia każdy kąt jego domu. Każdej nocy siedzi samotnie przy kominku, obserwując cienie tańczące na ścianach, przekonany, że miłość należy tylko do młodych.

Ale los często czeka na moment, kiedy serce najmniej się go spodziewa.

Spotkanie, które zmienia wszystko

Pewnego jesiennego popołudnia Artur odwiedza swojego długoletniego przyjaciela Richarda. Ich rozmowę przerywa cichy śmiech córki Richarda, Clary, która wróciła z uniwersytetu. Jest promienna, pełna życia, a w jej oczach emanuje dobroć, o której istnieniu Artur dawno zapomniał.

Pomimo różnicy wieku, rozkwita między nimi dziwne ciepło. Początkowo była to jedynie łagodna rozmowa, która przeciągnęła się do późnej nocy. Odkryli wspólne pasje – muzykę, poezję, ciche piękno natury. Mądrość Artura spotkała się z młodzieńczym zachwytem Klary i razem stworzyli most, którego ani wiek, ani okoliczności nie były w stanie łatwo zburzyć.

Miłość przeciwko oporowi

Ale Richard, ojciec Clary, był przerażony.

„Przynosisz wstyd rodzinie!” – grzmiał, zabraniając córce ponownego spotkania z Arturem. Zamknął drzwi, podarł listy. Ale miłość, raz narodzona, niełatwo uciszyć.

Artur czekał przed drzwiami Richarda, mając nadzieję na przelotne spojrzenie. Clara, potajemnie, przemycała notatki przez żelazne kraty, jej pismo było drżące, ale pełne buntu: „Będę na ciebie czekać, ilekolwiek to będzie trwało”.

Im bardziej świat im się sprzeciwiał, tym silniejsze stawało się ich oddanie. I tak, po miesiącach szeptów, łez i determinacji, Clara sprzeciwiła się woli ojca. Wbrew wszelkim przeciwnościom wywalczyli prawo do bycia razem.

Dzień, który zdawał się zaczynać