Wiedziałem, że muszę stanąć w jej obronie w tym momencie

CO UKRYWAŁO SIĘ W PIELUSZECE?
Tego ranka, kiedy moja siostra Jennifer przywiozła małą Lily do naszego domu, wyglądała jak duch. Miała fioletowe cienie pod oczami, a jej ręce trzęsły się, gdy wkładała Lily do nosidełka. Co chwila odwracała głowę i patrzyła w spokojną podmiejską ulicę, jakby myślała, że ​​ktoś wyskoczy z krzaków.

„Wszystko w porządku?” zapytałem.

Pokręciła głową zbyt gwałtownie.
„Tak. Muszę tylko ściąć włosy. Zaraz wracam.”

Ale nawet gdy to mówiła, jej głos drżał na krawędziach, brzmiał cienko i pękał jak szkło. Coś było nie tak. Bardzo nie tak.

Ale nie naciskałam.
Młode mamy często czuły, że się załamią. Powtarzałam sobie, że to wszystko.

Kiedy odeszła, Tom i ja spojrzeliśmy na siebie z niepokojem.

„Po urodzeniu?”Powiedział, „

„Może” – odpowiedziałem, ale czułem ucisk w żołądku.

Napięcie jeszcze bardziej się nasiliło, gdy Lily nagle zaczęła płakać. To był głośny, przenikliwy płacz, który wcale nie świadczył o głodzie ani wyczerpaniu. Kołysałem ją, śpiewałem jej i mierzyłem temperaturę. Nic nie pomagało.

„Mamo!” – zawołała Sophia z salonu. „Mogę pomóc!” Chcę jej zmienić pieluchę! Ćwiczyłam z lalkami!

Żartobliwie pomachałam do niej. „No dalej, siostro Sophio”.

Roześmiała się i położyła koc na podłodze. Odpięła pieluchy z precyzją, jaką może poszczycić się tylko chirurg.

Po tym zdarzeniu nie poruszyła się już wcale.

„Mamo, spójrz na to.”

Jej głos był cichy i przerażony.