Wiedziałem, że muszę stanąć w jej obronie w tym momencie

Pobiegłem tam.

Trzymała w ręku małą, złożoną na pół kartkę papieru, która była pognieciona i mokra od włożenia jej głęboko w pieluszkę.

Uwaga.

Moje serce zaczęło bić szybciej.

Ostrożnie wziąłem go od niej i otworzyłem.

Pismo było kiepskie, chwiejne i niespójne. Pisane eyelinerem.

W artykule napisano:

„ON PO NIEJ IDZIE. NIE POZWÓL MU JEJ ZABIERAĆ. NIE POZWÓL MU MNIE ZNALEŹĆ”.
Myślałam, że podłoga się zawali.

Tom podszedł do mnie w dwóch krokach, wyrwał mi notatkę z ręki, przeczytał ją i zbladł.

„O mój Boże… Jennifer…” powiedział cicho.

Ręce trzęsły mu się tak bardzo, że niemal upuścił kartkę.

Sophia mrugała raz do nas, raz do siebie.
„Co to znaczy?”

Tom wziął głęboki oddech.

„Kochanie, możesz na chwilę pójść do swojego pokoju? Musimy porozmawiać, mamusiu.”

Sophia skinęła głową, ale jej oczy były szeroko otwarte ze strachu.

Tom zamknął wszystkie trzy zasuwy w drzwiach wejściowych, kiedy wychodziła. Potem wrócił z telefonem. Jego głos był co najwyżej drżący.

„Musimy… zadzwonić pod numer 911.”

„A co, jeśli to pomyłka?” – mruknęłam, ale rzeczywistość, zimna i klarowna, już ściskała mi płuca. „A co, jeśli się po prostu przestraszyła?”

Tom mocno pokręcił głową.

„To pismo… nie miała ataku paniki”. Uciekała, by ratować życie.

I o życie jej dziecka.

Zawodzenie Lily nagle zmieniło się w wysoki, rozpaczliwy krzyk, jakby wyczuwała napięcie wokół siebie.

Tom zadzwonił na infolinię alarmową.

Złapał mnie za ramiona, gdy zadzwonił telefon.

„Nie zbliżajcie się do okien” – powiedział cicho. „Może się ukrywać przed kimś, kto ją obserwuje”.

To był mój największy strach w życiu.
Nie taki, który doprowadza do krzyku, ale taki, który pozbawia płuca powietrza.

Dyspozytor odebrał. Tom zaczął szybko mówić.

„To nagły wypadek”. Znaleźliśmy sekretną wiadomość w pieluszce dziecka, która mówiła, że ​​ktoś po nie idzie. Matki już nie ma. „Potrzebujemy natychmiast policji”.

Trzymałam Lily mocno, gdy mówił.

Wtedy w pokoju rozległ się jakiś hałas.

Cichy klik.

Z zewnątrz.

Tuż przy ścianie naszego domu.

Zasuwka do bramy.

Jakby ktoś przed chwilą je otworzył.

Zatrzymałem się.

Tom też to usłyszał.

Ostrożnie odłożył słuchawkę, szeroko otwierając oczy.

„Helen, ktoś jest na podwórku.”

MĘŻCZYZNA NA PODWÓRKU
Nie dało się pomylić tego dźwięku.

Zatrzask.
Metal o metal.
Delikatnie, ale celowo.

Zobaczyłem prawdę w oczach Toma, gdy spotkały się z moimi:

Już ktoś tu był.
Mocniej przytuliłem maleńką Lily. Jej drobne ciało przywarło do mojego, a ja czułem, jak trzęsie się z mojego przerażenia.

Tom poruszał się powoli i ostrożnie, jakby był ze szkła.
Zniżył głos i powiedział:

„Zostań na korytarzu”. Nie zbliżaj się do okien. „Nie pozwól nikomu zobaczyć dziecka”.

Skinąłem głową, ale nie mogłem nic powiedzieć.

Wślizgnął się do kuchni, gdzie tylne drzwi i boczne okno wychodziły na podwórko.

Potem usłyszeliśmy:

Kroki.

Zwolnij. Chrzęst żwiru. Zbliżamy się do domu.

Poczułem, jak moje serce bije tak mocno, że aż bolało mnie gardło.

Tom spojrzał przez krawędź kuchennego okna. Obserwowałem, jak jego ramiona uniosły się, napięły, a potem znieruchomiały.

Zmusiłem się do mówienia.

„Co widzisz?”

Nie odpowiedział od razu.