— Wiesz, kochanie, mama ma rację. Jesteś leniwą, idź do pracy! — podniósł głos Ilja, uderzając w stół tak mocno, że łyżka podskoczyła i spadła.

— Wiesz, kochanie, mama ma rację. Jesteś pasożytem, idź do pracy! — warknął Ilja do zdumionej żony.

I uderzył w stół tak, że łyżka odbiła się od krawędzi.

Swietłana zastygnęła. Nie wiedziała, co odpowiedzieć. W jej głowie kotłowała się mieszanka urazy, złości i niedowierzania.

Pasożyt.

Ona, ta sama, która płaciła kredyt hipoteczny, rachunki za wodę, prąd, gaz, a nawet telefon Ilji, z odsetek od swoich oszczędności.

Ona, która żyła tylko dla męża — prała, gotowała, dogadzała, dbała, żeby dom był przytulny i czysty.

Jeszcze przed ślubem Swietłana marzyła, by być wyłącznie gospodynią domową i, zarabiając przyzwoitą sumę do trzydziestego trzeciego roku życia, porzuciła wszystko i postawiła krzyż na swojej przyszłej karierze. Postanowiła żyć dla siebie.

A Ilja? Był młodszy od niej o siedem lat i ożenił się z tą odnoszącą sukcesy kobietą bardziej z korzyści niż z miłości.

Wygląda na to, że tym razem wybuchł i zapomniał czegoś bardzo ważnego.

Na przykład o tym, na czyim mieszkaniu wygodnie zamieszkała jego ukochana mamusia, Irina Arnoldowna.

I w czyim, do cholery, mieszkaniu siedzieli teraz, gdy Ilja przechodzi trudny okres?

— Dobrze, kochanie — powiedziała Swietłana.

— Czyli według ciebie jestem pasożytem — powtórzyła powoli.

Ilja, czując zimny podmuch przeciągu ze schodów, niepewnie wzruszył ramionami.

— No więc… jak mam to wytłumaczyć? Pieniędzy mamy mało. Ty jesteś ciągle w domu, a ja pracuję.

— Czyli to za mało.

Swietłana przechyliła głowę i spojrzała mu prosto w oczy.

Wygląda na to, że chłopiec chce się bawić w głowę rodziny — pomyślała.

Ale powiedziała na głos: