Więźniarki zaszły w ciążę w celach izolacyjnych – gdy zobaczyły nagranie, były w szoku

Sala konferencyjna, zazwyczaj wykorzystywana do cotygodniowych ocen, była całkowicie wypełniona. Personel techniczny, ochrona, personel medyczny, monitoring wideo, wsparcie administracyjne, zespoły prawne i dyscyplinarne. Wszyscy byli obecni. Zapadła głucha cisza.

Na czele stołu siedział dyrektor kolonii, Maksym Grigoriewicz Dubrowski, z rękami skrzyżowanymi na piersi. Jego twarz była kamienna. Przed nim leżała gruba teczka w czerwonej teczce z etykietą „Sprawa nr 0034. Policja w Czernihowie”.

Więzienie dla kobiet. Blok o zaostrzonym rygorze. Wstępny raport w sprawie Olgi Pietrowna Kowalewej. Wykrywanie ciąży w izolacji.

Dyrektor nie otworzył akt; już je przeczytał. Teraz chciał tylko rozliczenia. Stukał palcami w stół, jego wzrok przesuwał się po twarzach jedna po drugiej. Potem powiedział: „Osobiste uczucia nie mają znaczenia”.

Interesują mnie procedury. Więzień w celi o zaostrzonym rygorze, bez gości i prawników. A nagle zaszła w ciążę. To naruszenie bezpieczeństwa.

„Gdzie nastąpiła awaria? Kto jest odpowiedzialny?” Zapadła absolutna cisza. Jedynym dźwiękiem był wentylator sufitowy.

Każde słowo było jak powolne odliczanie. Reżyser kontynuował. To, co zrobiła Olga, było ewidentnym błędem. Ale jeszcze większym błędem było to, co wydarzyło się w systemie, który wszyscy uważają za niezawodny.

Albo ktoś z wewnątrz jej pomógł. Albo cały system się zawalił. Młodzi pracownicy zwiesili głowy. Zespół logistyczny splótł dłonie, a personel medyczny wymienił zaniepokojone, bezsłowne spojrzenia.

W tym momencie Swietłana Nikołajewna Morozowa wstała. Nie pytała o pozwolenie ani nie czekała na wezwanie. Po prostu podeszła i położyła przed dyrektorem przezroczystą teczkę. Był to list Olgi, starannie napisany odręcznie.

Złożone i włożone do przezroczystego plastikowego folderu. Swietłana niewiele powiedziała. Wypowiedziała tylko jedno zdanie. Nie przeczę, że Olga złamała prawo.

Ale nie sądzę, żeby to był plan złagodzenia wyroku. Wszyscy w pokoju zwrócili się w jej stronę. Kontynuowała cichym, spokojnym głosem, jakby czytała rutynowy raport. Ale w jej słowach kryła się łagodność.

W liście Olga nie prosiła o życie ani nie obwiniała nikogo. Chciała tylko urodzić w bezpiecznym otoczeniu. Nie po to, by przeżyć, ale by poczuć się jak matka, choćby na chwilę. Reżyser Maksym Grigoriewicz Dubrowski wyprostował się, nie skinął głową i nie zareagował natychmiast.

Spojrzał na Swietłanę przez dłuższą chwilę i zapytał: „Uważasz, że to nieistotne?” Swietłana odpowiedziała bez wahania. „Nie sądzę, żeby to było dzisiaj”.

Duży czy mały problem. To różnica między prawem a sumieniem. Na sali panowała cisza. Nikt nie klaskał ani nie protestował, bo wszystko, co można było powiedzieć, zostało już powiedziane.

Jedna kobieta straciła córkę, inna urodziła z otchłani bólu. Choć żyły w różnych światach, to, co rozumiały o sobie, nie da się wytłumaczyć żadnymi prawami. Po około dwóch godzinach spotkanie dobiegło końca. Nie podjęto żadnych działań dyscyplinarnych.

Przygotowano jednak specjalną prośbę – zgodę na poród dla Olgi Pietrowna Kowalewej pod pełnym nadzorem medycznym, w zdrowym i bezpiecznym środowisku. Prośbę podpisała nie jedna osoba, a cała administracja więzienna. Była to decyzja bezprecedensowa w ciągu ostatnich 10 lat. Rozdział 9. Poród w deszczu.

Rankiem 3 maja 2023 roku, przed wschodem słońca, miasto w obwodzie czernihowskim zalała ulewa. Zachodni wiatr gwizdał wokół murów więzienia. Rozległ się grzmot, żelazne okna zadrżały, a kanały ściekowe wylały niczym rwąca rzeka. Niebo było szare, a cisza przytłaczająca.

Ale w celi numer 17, w bloku o zaostrzonym rygorze, toczyła się cicha walka, niezauważona przez nikogo. Około 4:00 rano jeden ze strażników usłyszał nietypowy dźwięk – nie krzyk ani błaganie, lecz ciche jęknięcie, urywany oddech kogoś, kto bezgłośnie walczył w środku. Olga leżała na boku, trzymając się za brzuch, zlana potem pomimo zimna. Nie wołała nikogo, tylko po prostu wyciągnęła rękę do drzwi i dotknęła zimnego żelaza…

Natychmiast przewieziono ją do więziennego oddziału medycznego, ale deszcz zamienił drogi w błoto, utrudniając poruszanie się. Co gorsza, piorun uderzył w pobliską elektrownię, powodując częste przerwy w dostawie prądu. Zapasowy generator zaczął działać, ale światła stale migotały. Lekarz dyżurny, dr Taras Nikołajewicz Rajewski, szybko zdał sobie sprawę, że sytuacja jest pilna.

Poród rozpoczął się przedwcześnie i skontaktowano się z zewnętrznym szpitalem, ale warunki pogodowe i bezpieczeństwa uniemożliwiły transport kobiety. Poród miał się odbyć w więzieniu. Olga nie krzyczała ani nie płakała. Trzymała się krawędzi łóżka, zamknęła oczy i zmagała się z bólem samotnie, bez męża i rodziny, jedynie z uśmiechem, który zdawał się mówić: „Gratulacje, jesteś już bezpieczna”.

W pokoju znajdował się tylko lekarz wojskowy, starsza pielęgniarka, zimne metalowe łóżko i deszcz dudniący o ściany. W tym momencie nikt nie pamiętał, że została skazana na dożywocie. Była po prostu kobietą, walczącą ostatkiem sił, by dać życie maleńkiej duszyczce. Poród trwał godzinę, bez znieczulenia, bez monitoringu elektronicznego, bez specjalistycznego zespołu, jedynie splecione dłonie i ciche słowa zachęty: „No dalej, oddychaj”.

W końcu Olga Pietrowna Kowalewa dała życie w postaci nowo narodzonej dziewczynki. Jej głos był cichy, ale wyraźny, jakby przebijał się przez wszystkie ciemne chmury, które wisiały nad życiem Olgi przez tyle lat. Życie rodziło się na nowo. Była małą dziewczynką, ważącą 2700 gramów, z mocno zamkniętymi oczami i zaciśniętymi piąstkami, o ciepłej i różowej skórze.

Doktor Taras Nikołajewicz Rajewski delikatnie położył ją na piersi matki. Olga uśmiechnęła się, ledwo słyszalnym uśmiechem, ale był to jej pierwszy prawdziwy uśmiech od czasu uwięzienia. Na zewnątrz deszcz nadal padał, ale w starym pokoju bloku medycznego, gdzie nie było kwiatów, rodziny ani uroczystości, odbył się poród. Obok dziewczynki nie było nikogo oprócz kobiety, która straciła wszystko, ale dała życie bez strachu.

Rozdział 10. Prawo i dusza. Podczas gdy płacz dziecka wciąż rozbrzmiewał na korytarzach więzienia, administracja przygotowała specjalny raport i przesłała go do Prokuratury Obwodowej w Czernihowie oraz Głównego Zarządu Zakładów Karnych Ministerstwa Sprawiedliwości. Narodziny dziecka przez kobietę skazaną na dożywocie były niezwykłe. Ale prawo było jasne.

Kodeks karny tego kraju wyraźnie stanowi, że wykonanie kary ulega zawieszeniu, jeśli skazany ma dziecko poniżej trzeciego roku życia. Nawet w więzieniach o zaostrzonym rygorze istnieją wyjątkowe względy dla dobra dziecka. Nie było potrzeby żadnych rozmów ani formalnych petycji. Prawo stanowiło po prostu, że w przypadku urodzenia dziecka matka musi pozostać na wolności przez tydzień po porodzie.

Wkrótce delegacja Komisji ds. Ułaskawień i Nadzoru Specjalnego odwiedziła kolonię karną i zapoznała się z raportami medycznymi i wynikami badań, które były kompletne, a wyniki badań kryminalistycznych i DNA zostały potwierdzone. Nikt nie zgłosił sprzeciwu. Ostatecznie wyrok Olgi Pietrownej Kowalewej został oficjalnie zmieniony z dożywotniego pozbawienia wolności na karę w zawieszeniu. Kiedy obrońca wręczył Oldze tę decyzję, jej wyraz twarzy pozostał niezmieniony.

Nie płakała ani nie westchnęła, tylko przytuliła córkę i delikatnie przeczesała jej włosy dłonią. Dziewczynka spała twardo i odmieniła życie kobiety, nawet nie zdając sobie z tego sprawy. Może i nie zmieniła niczego dla siebie, ale zmieniła wszystko dla swojej matki. Sprawa została zamknięta, ale opinia publiczna nie została uspokojona.

Olga pozostała w swojej izolatce, ale jej warunki się zmieniły. Miała teraz własne łóżko, czysty koc, codzienną ciepłą wodę i specjalne menu odpowiednie do karmienia piersią. Ona i jej dziecko były regularnie badane każdego ranka. Towarzyszył jej strażnik, prowadząc ją do małego okienka na końcu korytarza, przez które wpadało 15 minut światła słonecznego.

W tym momencie Olga kołysała córkę w ramionach. Nie wolno jej było dzwonić, pisać listów ani odwiedzać, ale każdej nocy płacz dziecka słychać było w cichych korytarzach wysokiego bloku bezpieczeństwa – żywy dowód na to, że życie odrodziło się pośród ścian z napisem „Śmierć”. Olga codziennie zapisywała kilka linijek w małym notesiku drobnym pismem. Pisała nie dla siebie, ale dla córki, aby nie zapomnieć i zachować ten cud w swojej pamięci.

Na pierwszych stronach swojego notatnika napisała: „To była moja jedyna szansa w życiu. Byłam tylko cieniem, ale z tego cienia narodziło się serce, a ja kiedyś je objęłam. Ale to prawo ją uratowało i przywróciło jej oddech”. To małe dziecko nie było tylko oddechem zbawienia; było nowym życiem…