Wygrałam 50 milionów dolarów na loterii i zaniosłam syna do firmy męża, żeby podzielić się z nim dobrą nowiną. Kiedy dotarłam na miejsce, usłyszałam radosne dźwięki dochodzące z wnętrza. Podjęłam decyzję.

Człowiek, który nie ma nic do stracenia, jest najniebezpieczniejszym sojusznikiem.

Jechałam moim nowiutkim samochodem – oczywiście również na nazwisko matki – autostradą I-20 do Lithonia. Nie ubrałam się luksusowo. Miałam na sobie prostą, ale czystą i schludną spódnicę. Nie chciałam go przestraszyć, ale też nie chciałam, żeby mnie lekceważył.

Warsztat Malika znajdował się przy polnej drodze za rzędem magazynów. Była to zrujnowana szopa, z której rozbrzmiewał dźwięk tokarek i spawarek. Wszedłem do środka, a zapach oleju i rdzy wypełnił moje nozdrza.

Mężczyzna w średnim wieku, rozczochrany i z tłustą twarzą, naprawiał maszynę. Wyglądał na przybitego, ale jego oczy… jego oczy były błyszczące. Oczy człowieka utalentowanego, ale pechowego.

„Przepraszam, szukam pana Malika.”

Mężczyzna podniósł wzrok i wytarł ręce szmatką. Spojrzał na mnie zmrużonymi oczami.

„To ja. Kto pyta? Przyszedłeś coś kupić?”

Pokręciłem głową.

„Nie jestem tu po to, żeby cokolwiek kupować. Chcę z tobą porozmawiać. To bardzo ważna sprawa”.

Malik przyglądał mi się podejrzliwie od stóp do głów.

„Nie mam czasu. Jak widzisz, jestem zajęty. Jeśli to nie praca, proszę cię, wyjdź.”

„Sprawa dotyczy Zolaniego Jonesa” – powiedziałem cicho.

Ledwo skończyłem mówić, gdy klucz francuski w jego dłoni upadł z brzękiem na podłogę. Zerwał się na równe nogi, jego ciało napięło się jak struna skrzypiec, a oczy zaszkliły się z wściekłości.

„Co powiedziałeś? Zolani? Kim jesteś? Czy on cię przysłał?”

Spojrzałem mu prosto w oczy i powiedziałem wyraźnie:

„Nazywam się Kemet. Jestem byłą żoną Zolaniego.”

Malik był oszołomiony, a potem gorzko się zaśmiał.

„Była żona? Co to za gra? Przysłał cię tu, żebyś zabrał ten zasrany warsztat? Idź i powiedz mu, że wolałbym umrzeć, niż mu to dać. Raz dałem się nabrać. To wystarczyło”.

„Mylisz się” – powiedziałam zimnym głosem. „Jestem taka sama jak ty. Też zostałam przez niego oszukana. Wyrzucona z domu bez grosza. Ukradł mi wszystko i teraz żyje szczęśliwie ze swoją kochanką”.

Wściekłość Malika powoli ustąpiła miejsca szokowi. Spojrzał na mnie i dostrzegł szczerość w moich oczach. Dostrzegł tę samą nienawiść, którą czuł.

„Mówisz poważnie?” wyjąkał.

„Nie przyszedłem tu, żeby się skarżyć”. Podszedłem bliżej. „Przyszedłem, żeby zadać ci pytanie. Nienawidzisz go? Chcesz odzyskać wszystko, co ci ukradł? Chcesz, żeby zbankrutował, z pustymi rękami, tak jak nas do tego doprowadził?”

W tym hałaśliwym, brudnym warsztacie dwie osoby – dwie ofiary Zolaniego – spojrzały na siebie. Zobaczyłem, jak w oczach Malika z popiołu na nowo rozgorzał płomień.

Zacisnął zęby.

„Nienawiść? Chcę go rozerwać na strzępy. Chcę go zobaczyć martwego.”

Skinąłem głową.

„Świetnie. W takim razie, panie Malik, zostańmy partnerami.”

Malik spojrzał na mnie podejrzliwie.

„Partnerzy? Mówisz, że nie masz pieniędzy. Ja też zaraz zbankrutuję. Co mogą mu zrobić dwie osoby, które nic nie mają?”

Uśmiechnąłem się lekko — był to uśmiech, który powstrzymywałem przez długi czas.

„Masz trochę racji. Zaraz się zamkniesz. Ja natomiast…”

Otworzyłem teczkę i wyjąłem teczkę.

„Nie mam nic poza dwiema rzeczami. Po pierwsze, dowodów na unikanie płacenia podatków, sprzeniewierzanie aktywów i całą prawdziwą księgowość firmy Zolaniego”.

Oczy Malika rozszerzyły się. Drżącymi rękami chwycił teczkę i zaczął ją przeglądać. Będąc w branży, od razu zrozumiał, że jest autentyczna.

„Boże… mój Boże. Skąd to masz?”

„Nie musisz wiedzieć jak” – kontynuowałem spokojnym głosem. „A po drugie, i co ważniejsze – ile pieniędzy potrzebujesz, żeby zniszczyć jego firmę?”

Malik spojrzał na mnie jak na potwora. Nie rozumiał, co się dzieje. Kobieta, którą właśnie wyrzucono z domu bez niczego, z tajnymi księgami i pytająca, ile pieniędzy potrzebuje.

„On pewnie myśli, że sobie z niego żartuję” – pomyślałem.

„Dzisiejszy Zolani nie jest już taki sam jak kiedyś” – powiedział powoli Malik. „Jego firma jest silna. Ma mnóstwo kontaktów. Zniszczenie go to nie przelewki. To wymaga dużych pieniędzy”.

„Ile to jest ‘dużo’?” – zapytałem wprost. „Jesteś najlepszy od strony technicznej, od produkcji. Znasz jego mocne i słabe strony. Powiedz mi.”

Malik wziął głęboki oddech. Płomień w jego oczach zapłonął. To była życiowa szansa.

„Aby go zniszczyć, nie możemy konkurować w małych sprawach. Musimy obrać inną, szybszą i silniejszą drogę. Jego towary pochodzą głównie z Chin – stare, tanie modele. Ale ostatnio rynek preferuje wysoką jakość z Japonii. Jeśli podpiszemy umowę na wyłączną dystrybucję z dużą japońską marką i wykorzystamy nowe technologie, aby produkować lepsze produkty w konkurencyjnych cenach, możemy przejąć wszystkich jego dużych klientów”.

Zaczął chodzić tam i z powrotem.