Wypadek… Właścicieli już nie ma… Ich dziecko trafiło do domu dziecka, a kot znalazł się w schronisku. Cały czas płacze, nie potrafi przestać…

Inne koty często go zaczepiały, ale on znosił to w milczeniu. Nigdy nie odpowiadał agresją, po prostu odwracał wzrok i nieruchomiał w kącie klatki, jakby nikogo wokół nie widział.

Lila, jedna z wolontariuszek schroniska, ze smutkiem obserwowała śnieżnobiałego kota, który przyciskał się do ściany klatki.

Ten duży kot z okazałym ogonem pojawił się tutaj trzy miesiące temu. Od tamtej pory nie wykazywał żadnego zainteresowania otoczeniem.

Nawet imię Mojżesz, które mu nadano, pozostawało bez odpowiedzi.

— Pokazywaliśmy go już weterynarzowi, fizycznie wszystko w porządku — powiedziała cicho dziewczyna, zwracając się do Lili. — Ale w takim stanie raczej nikt go nie zechce zabrać.

— Co z tobą, maluchu? — Lila ostrożnie otworzyła klatkę i wzięła kota na ręce. — Tęsknisz za domem, prawda?

— Dobrze chociaż, że trochę je — dodała dziewczyna z westchnieniem.

— A kto go przywiózł?

— Przyjechała pracownica opieki społecznej.

Właściciele mieli wypadek, oboje zginęli.

Dziewczynkę zabrano do domu dziecka, a kota przekazano nam. Ciężka historia…

— Dziewczynka trafiła do domu dziecka? — dopytała Lila. — Nie znalazła się żadna rodzina?

— Gdyby byli krewni, raczej nie trafiliby oboje do różnych placówek — odparła tamta i odeszła do swoich zajęć.

— Twoja pani jest w domu dziecka… Może tylko ona potrafi przywrócić ci radość — szepnęła Lila, odkładając Mojżesza.

Kot nie zareagował w żaden sposób. Ani na głos, ani na dotyk.

Lila nie mogła pogodzić się z tą tęsknotą w jego oczach. Postanowiła odnaleźć dawny dom kota.

Miasto było małe, ktoś musiał pamiętać.

Kilka dni zajęły pytania i zbieranie informacji.

Gdy zdobyła potrzebny adres, założyła Mojżeszowi szelki i udała się tam, gdzie kiedyś mieszkał.

Podwórko było puste. Zwykły blok z wielkiej płyty.

Lila wzięła kota na ręce i podeszła do odpowiedniej klatki schodowej.

Wybrała numer mieszkania na domofonie.

— Kto tam? — odezwał się starszy głos.

— Dzień dobry! Nazywam się Lilia, jestem wolontariuszką schroniska. Mam tutaj kotka, Mojżesza, dawniej mieszkał w mieszkaniu nr 28. Czy możemy porozmawiać?

— Ależ oczywiście! Proszę wejść — ucieszyła się kobieta.

Na drugim piętrze Lila postawiła kota na podłodze.

Mojżesz od razu się ożywił, podszedł do drzwi i cicho zamiauczał.

W tym momencie z sąsiedniego mieszkania wyszła starsza kobieta otulona chustą.

— Mojsiuniu! — zawołała i natychmiast przykucnęła, by go pogłaskać.

Kot, rozpoznając ją, zamruczał i otarł się o jej nogi.

— On jakby ożył… — szepnęła Lila, nie wierząc własnym oczom.

— Pani Lilia? A ja jestem Regina Aleksandrowna — kobieta przytuliła kota. — Proszę, wejdźmy, napijemy się herbaty.

Podczas rozmowy w kuchni Lila zapytała:

— Proszę mi opowiedzieć o Mojżeszu. On odmawia jedzenia, na nikogo nie reaguje — dopiero teraz po raz pierwszy usłyszałam, jak miauczy.

— Mojżesz był prawdziwym członkiem rodziny — zaczęła Regina Aleksandrowna.

— Właściciele, Andrzej i Swieta, znaleźli go jeszcze ślepym kociakiem. Wychowali, wykarmili. A gdy urodziła się Liza, stał się jej najlepszym przyjacielem.

Spał z nią, nie odstępował na krok.

Swieta żartowała nawet, że córka zabrała jej kota.

On należał do niej całym sercem.

Staruszka otarła łzę.