Za każdym razem, gdy mąż wracał z podróży służbowej, zastawał żonę starannie prającą pościel. Pewnego dnia, zaciekawiony, ukrył kamerę w ich sypialni – tylko po to, by odkryć bolesną prawdę, która napawała go wstydem i złamanym sercem.

Lily weszła, trzymając coś blisko piersi. Ethan zmrużył oczy, patrząc na ekran. Początkowo myślał, że to poduszka, dopóki nie położyła jej na łóżku. To była jego stara koszula ślubna, wyblakła i pognieciona, ta, którą trzymała od ponad dekady.

Wdrapała się na łóżko, ściskając mocno koszulę, jakby go trzymała. Potem wyszeptała, a jej głos drżał w cichym pokoju:

„Dziś znowu za tobą tęskniłam… Przepraszam, że nie mogłam zatrzymać naszego dziecka… Myliłam się… Proszę, nie bądź już na mnie zła”.

Ethan zaparło mu dech w piersiach. Łzy napłynęły mu do oczu, gdy patrzył, jak płacze w tkaninę, taką jak jego koszula, relikwię jej serca.

„Brudne” prześcieradła nie były dowodem zdrady, której się obawiał. Były przesiąknięte jej łzami.

Ethan ukrył twarz w dłoniach, przytłoczony poczuciem winy. Podczas gdy on gonił za awansami i spotkaniami, ona samotnie utrzymywała przy życiu ich dom i ich miłość.

Następnego ranka nie mógł już tego znieść. Pojechał do domu wcześnie, bez ostrzeżenia.

Lily wieszała pranie na zewnątrz, gdy podszedł do niej od tyłu i objął ją w talii. Lekko podskoczyła, a potem uśmiechnęła się zdumiona.

„Wróciłeś wcześniej! Coś się stało?”