Zapomniał się rozłączyć — a ja usłyszałem, że mój syn planuje coś strasznego.

„Dziś wieczorem. Zainstaluję podstawowy sprzęt po zmroku. Jutro rano zadzwoń do Davida i Christiny. Zachowuj się normalnie, z ekscytacją na myśl o Święcie Dziękczynienia. Dasz radę?”

Przypomniałem sobie 40 lat spotkań przy kolacjach firmowych, podczas których uśmiechałem się i rozmawiałem z ludźmi, których Harold nie znosił.

„Panie Rodriguezie, sztukę normalnego zachowania doprowadziłem do perfekcji dziesiątki lat temu”.

„Jeszcze jedno, pani Thompson. Od tej chwili nie może pani nikomu powiedzieć o naszym planie. Ani przyjaciołom, ani sąsiadom, nikomu. Czy wytrzyma pani pozostanie zupełnie sama z tą tajemnicą przez następne osiem dni?”

Rozejrzałam się po kawiarni, obserwując pary dzielące się deserem i śmiejące się rodziny. Po śmierci Harolda przyzwyczaiłam się do samotności. Ale to było coś innego. To był wybór samotności w otoczeniu ludzi, którzy chcieli mnie skrzywdzić.

„Radzę sobie sama od śmierci Harolda, panie Rodriguez. Myślę, że dam radę jeszcze osiem dni”.

Gdy wyszliśmy z kawiarni, James podał mi telefon komórkowy.

„To bezpieczna linia. Jeśli cokolwiek będzie nie tak, cokolwiek, zadzwoń do mnie natychmiast, w dzień i w nocy”.

Idąc do samochodu, uświadomiłem sobie, że po raz pierwszy od trzech lat mam cel wykraczający poza samo istnienie. David i Christina myśleli, że polują na bogatą wdowę. Nie mieli pojęcia, że ​​wdowa zaraz zacznie polować na nią.

Następnego ranka zadzwoniłam do Davida dokładnie o 9:00, zaraz po jego pierwszej filiżance kawy. Będąc jego matką przez 35 lat, znałam jego harmonogram lepiej niż on sam.

Hej, mamo.

Jego głos był radosny, taki sam, jakiego użył wczoraj, planując moje porwanie.

“Co słychać?”

„Chciałem tylko potwierdzić menu na czwartek. Kochanie, nadal przynosisz wino?”

„Oczywiście. Christina wybrała coś wyjątkowego. Powiedziała, że ​​ci się spodoba.”

Założę się, że tak. Pewnie coś, co zamaskowałoby smak środków uspokajających.

„Wspaniale, kochanie. A, i pomyślałam, że mogłabyś przyjść trochę wcześniej. Powiedzmy około 14:00. Moglibyśmy spędzić razem trochę więcej czasu.”

Zapadła cisza.

„2:00. To dość wcześnie, mamo. Myślałam, że umówiliśmy się na cztery.”

„Wiem, kochanie, ale ostatnio czuję się trochę samotna. To by dla mnie bardzo wiele znaczyło.”

Włożyłam do głosu odrobinę niepewności, by zabrzmieć żałośnie, ale nie wzbudzając podejrzeń.

„Chyba że masz inne plany.”

„Nie, żadnych planów. Godzina 14:00 jest w porządku. Christina będzie zachwycona dodatkowym czasem, żeby się z tobą spotkać.”

„Jestem pewien, że tak.”

Dwie dodatkowe godziny, żeby mnie odurzyć, pewnie brzmiały jak prezent.

Po rozłączeniu się przejrzałam notatki, które dał mi James. Zachowuj się normalnie, ale zbieraj informacje. Musiałam dokładnie zrozumieć, co planują David i Christina, a co ważniejsze, co doprowadziło ich do tego punktu.

O 11:00 pojechałem do biura Davida. Pracował jako kierownik sprzedaży w salonie samochodowym – praca, która wyglądała porządnie, ale wiązała się z nieprzewidywalnymi dochodami, idealna przykrywka dla kogoś z problemem hazardowym.

„Pani Thompson.”

Recepcjonistka, młoda kobieta o jaskraworóżowych włosach, przywitała mnie serdecznie.

„David nie wspomniał, że przyjdziesz.”

„To niespodzianka. Przyniosłem mu lunch.”

Podniosłem torbę z jego ulubionego sklepu.

„Czy on jest z klientem?”

„Telekonferencja, ale powinien skończyć za 10 minut. Możesz poczekać w jego biurze, jeśli chcesz.”

Biuro Davida było małe, ale schludne, z rodzinnymi zdjęciami na biurku i nagrodami sprzedażowymi na ścianie. Postawiłam lunch na biurku i rozejrzałam się po nim, podczas gdy recepcjonistka wróciła do swoich obowiązków. Na ekranie komputera wyświetlał się program pocztowy i choć nie mogłam odczytać szczegółów, dostrzegłam kilka wiadomości oznaczonych na czerwono jako pilne. W kalendarzu na biurku widniały spotkania oznaczone „AC” i „MM” z ostatnich trzech tygodni, zawsze w piątki po pracy.

Szafka na dokumenty obok jego biurka była otwarta. Otworzyłem górną szufladę i znalazłem to, czego szukałem: wyciągi bankowe. David zawsze był niedbały w kwestii papierkowej roboty. Liczby opowiadały historię, która sprawiła, że ​​ścisnęło mnie w żołądku. Trzy miesiące temu na konto bieżące Davida wpływały regularne wpłaty z pensji i niewielkie wypłaty na codzienne wydatki. Nagle pojawiły się ogromne wypłaty: 5000 dolarów, 8000 dolarów, 12 000 dolarów. Jego konto oszczędnościowe, na którym w sierpniu widniało spore saldo 45 000 dolarów, było teraz w debecie.

Ale jeszcze gorsze były wyciągi z kart kredytowych. David był winien 67 000 dolarów na sześciu różnych kartach, a większość opłat pochodziła z kasyn Riverside Gaming i Lucky Strike.

“Mama.”

Odwróciłam się, serce waliło mi jak młotem. W drzwiach stał David, a jego wyraz twarzy zmienił się z zaskoczenia w podejrzliwość.

„Przyniosłam ci lunch, kochanie.”

Wskazałem na torbę leżącą na jego biurku, mając nadzieję, że mój głos zabrzmiał pewniej, niż się czułem.

„Przeglądałeś moją szafkę na dokumenty.”

To nie było pytanie.

„Szukałem długopisu, żeby zostawić ci liścik. Szuflada była już otwarta.”

Kłamstwo przyszło mi bez trudu – była to umiejętność, której nabyłem, pracując dla Harolda.

„Mam nadzieję, że nie przeszkadza ci ta wtargnięcie.”

Ramiona Dawida nieco się rozluźniły.

„Przepraszam, po prostu stresuję się pracą. Wielka wyprzedaż nie doszła do skutku.”

Podszedł do biurka i zamknął szafkę na dokumenty.

„Dziękuję za lunch, ale za pięć minut mam kolejną rozmowę.”

„Oczywiście, kochanie. Pozwolę ci wrócić do pracy.”

Pocałowałam go w policzek, tak samo jak robiłam to, gdy miał osiem lat i podrapałam mu kolano.

„Do zobaczenia w czwartek.”

Jadąc do domu, zadzwoniłem do Jamesa Rodrigueza korzystając z bezpiecznego telefonu.

„Co znalazłeś?”